Γράφει ο Γιώργος Ρούσσος

Πλούσια η καινούργια Κινηματογραφική Εβδομάδα, με έξι νέες ταινίες να κυκλοφορούν στις αίθουσες, συν δύο καθηλωτικές επανεκδόσεις. Ξεχωρίζει ο «Διαφορετικός Κύριος Κόπερφιλντ», με τον Αρμάντο Ιανούτσι να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το κλασικό μυθιστόρημα του Καρόλου Ντίκενς.

Αξιόλογες προτάσεις για προβολή στην μεγάλη οθόνη, αποτελούν επίσης, το φιλμ «Όταν Ανθίζει η Νιότη» του Γκαμπριέλε Μουτσίνο, το οποίο εξελίσσεται με φόντο την σύγχρονη ιστορία της Ιταλίας, καθώς και δύο ελληνικές συμπαραγωγές: το βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, «Παράθυρο στη Θάλασσα» και το «Παρί» του Ελληνο-Ιρανού σκηνοθέτη, Σιαμάκ Ετεμάντι.

Σε επανέκδοση κυκλοφορούν δύο σπουδαίες ταινίες. Πρόκειται για το «Κυνήγι του Κλέφτη» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, με τον Κάρι Γκραντ και την Γκρέις Κέλυ, καθώς και οι «Δώδεκα Ενορκοι», που αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Σίντνεϊ Λιούμετ και διαθέτει ως πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της σπουδαίας φιλμογραφίας του. Αναλυτικά:

«Ο Διαφορετικός Κύριος Κόπερφιλντ» (The Personal History of David Copperfield – 2019) του Αρμάντο Ιανούτσι (Ηνωμένο Βασίλειο, Η.Π.Α.)

Βασισμένη στο  κλασικό μυθιστόρημα του Καρόλου Ντίκενς η ταινία διηγείται την ιστορία του Ντέιβιντ ο οποίος μένει ορφανός από πολύ νωρίς και παρά τις δυσκολίες κατορθώνει να γίνει συγγραφέας στην Βικτωριανή Αγγλία.

Η πασίγνωστη ιστορία του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ ειδωμένη από την χιουμοριστική της πλευρά σε μία απολαυστική κωμωδία. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Υποψήφιος για Όσκαρ σεναριογράφος, Αρμάντο Ιανούτσι (In the Loop – 2009), ενώ πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Ντεβ Πατέλ, Πίτερ Καπάλντι, Χιου Λόρι, Τίλντα Σουίντον, Μπεν Γουίσοου. Πρόκειται για μία προσεγμένη δραματική κομεντί, η οποία ήταν Υποψήφια για BAFTA.

«Παράθυρο στη Θάλασσα» (Window to the Seaz – 2019) του Miguel Ángel Jiménez (Ισπανία, Ελλάδα)

Το «Παράθυρο στη Θάλασσα» είναι η νέα μεγάλη μήκους ταινία του βραβευμένου Ισπανού σκηνοθέτη, Miguel Ángel Jiménez. Γυρισμένο κατά κύριο λόγο στη Νίσυρο το φιλμ, με πρωταγωνιστές την Ισπανίδα ηθοποιό Emma Suárez (την Julieta της ομώνυμης ταινίας του Almodόvar) και τον Ακύλα Καραζήση.

Η Μαρία, μια πενηνταπεντάχρονη γυναίκα αντιμέτωπη με μια δυσοίωνη πρόγνωση υγείας κάνει ένα ταξίδι ζωής στα ελληνικά νησιά παρέα με τις φίλες της, αντίθετα στις συμβουλές της οικογένειας και των γιατρών της. Στη Νίσυρο η Μαρία θα βρει ομορφιά, γαλήνη και τελικά τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο του Στέφανου. Πολύ σύντομα θα κληθεί να αποφασίσει αν θα επιστρέψει πίσω στην οικογένειά της στην Ισπανία ή αν θα συνεχίσει τη ζωή της στο νησί μαζί του, μέχρι το τέλος.

Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα – ο σκηνοθέτης πέρασε ένα διάστημα στη Νίσυρο μετά τον θάνατο της μητέρας του από καρκίνο το 2013 – η ταινία, γυρισμένη επίσης σε Αθήνα, Κω και Μπιλμπάο, πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μαϊάμι. Μέσα από την ιστορία μιας γυναίκας που διεκδικεί το δικαίωμα να γράψει η ίδια το φινάλε της ιστορίας της, το «Παράθυρο στη Θάλασσα», σύμφωνα με τα λόγια του δημιουργού του: «θα μπορούσε να είναι μια ταινία για τον θάνατο, αλλά δεν είναι. Είναι δυναμικό, αισιόδοξο, φωτεινό, γεμάτο ζωή. Διάλεξα έτσι να διηγηθώ αυτή την ιστορία, κοιτώντας μπροστά».

«Παρί» (Pari – 2020) του Σιαμάκ Ετεμάντι (Ελλάδα, Γαλλία, Ολλανδία, Βουλγαρία)

Το «Παρί» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Σιαμάκ Ετεμάντι, του Ελληνο-Ιρανού σκηνοθέτη, που έγινε γνωστός από το βραβευμένο μικρού μήκους «Cavo D’ Oro». Το φιλμ πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 70ο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Η ταινία είναι μια δραματική περιπέτεια αναζήτησης στην σύγχρονη Αθήνα. Όταν ο Μπάμπακ, ένας Ιρανός φοιτητής στην Ελλάδα, δεν εμφανιστεί στο αεροδρόμιο για να υποδεχθεί τους γονείς του, η μητέρα του, Παρί, θα ξεκινήσει μια αγωνιώδη προσπάθεια για να βρει τον γιο της. Προερχόμενη από ένα συντηρητικό, θρησκευτικό περιβάλλον, με λιγοστές γνώσεις Αγγλικών, στο πρώτο της ταξίδι εκτός Ιράν, η Παρί θα βρεθεί να τριγυρνά μόνη στις πιο σκοτεινές γωνιές μιας άγνωστης, απειλητικής αλλά και γοητευτικής πόλης, θα φτάσει τα όριά της στα άκρα και θα ανακαλύψει τελικά τον ίδιο της τον εαυτό.

Ατμοσφαιρικό και αγωνιώδες, με τη σκοτεινή ενέργεια της πόλης να ξεχειλίζει από κάθε πλάνο, το «Παρί» είναι μια ταινία για την κάθαρση και την απώλεια. Με τα λόγια του δημιουργού της: «Παρί είναι μια ιστορία αγάπης και λαχτάρας, αναζήτησης και αποχωρισμού. Όπως στα ποιήματα των Περσών Σούφι, ελπίζω ότι είναι και μια ιστορία αναγέννησης. Παρί είναι το όνομα της μητέρας μου».

Στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο ξεχωρίζει η βραβευμένη Ιρανο-Γερμανή ηθοποιός, Melika Foroutan. Στον ρόλο του συζύγου της ο Ιρανός, Shahbaz Noshir, ενώ δίπλα τους εμφανίζονται οι Σοφία Κόκκαλη, Αργύρης Πανταζάρας, Λένα Κιτσοπούλου και Δημήτρης Ξανθόπουλος.

«Όταν Ανθίζει η Νιότη» (Gli anni più belli / The Best Years – 2020) του Γκαμπριέλε Μουτσίνο (Ιταλία)

Η ταινία «Όταν ανθίζει η νιότη» παρουσιάζει την ιστορία της Ιταλίας, από τη δεκαετία του ’80 έως σήμερα, γύρω από τη ζωή των τεσσάρων φίλων, του Τζούλιο, της Τζέμα του Πάολο και του Ρικάρντο, μέσα από τη διάρκεια 40 ετών αγάπης, φιλοδοξιών, επιτυχίας και αποτυχιών.

Μια υπέροχη τοιχογραφία που εξηγεί ποιοι είμαστε, από πού προερχόμαστε, που θα πάμε και πως θα είναι τα παιδιά μας. Ο μεγάλος κύκλος της ζωής που επαναλαμβάνεται με την ίδια δυναμική σε άλλες εποχές και περιόδους. Ηθοποιοί: Μικαέλα Ραμαζότι, Κιμ Ρόσι Στιούαρτ, Νικολέτα Ρομανόφ.

Κυκλοφορούν Επίσης:
«Ο Γαμπρούλης μας» (Beaux Parents – 2019) του Έκτορ Καμπέγιο Ρέγιες (Γαλλία)

Η Κολίν και ο Αντρέ έχουν μια απόλυτα αρμονική σχέση με την κόρη τους Γκαράνς και τον γαμπρό τους, Χάρολντ. Όταν όμως η Γκαράνς χωρίζει με τον Χάρολντ, απαιτεί από τους γονείς της να μην τον ξαναδούν ποτέ. Τα πεθερικά δεν μπορούν να το δεχτούν αυτό: άλλωστε εκείνη τον άφησε, όχι αυτοί! Τώρα θα χρειαστεί να κάνουν διπλή ζωή, ώστε να συνεχίσουν να βλέπουν τον πολυαγαπημένο τους γαμπρούλη, κρύβοντας τον από την κόρη τους, η οποία δεν έχει σκοπό να τους αφήσει σε ησυχία. Μια τρυφερή κωμωδία με την Ζοσιέν Μπαλασκό και τον Ντιντιέ Μπουρντόν.

«Ο Μπρούνο Μπεναμπάρ, που είχε και την ιδέα της ταινίας, είχε γράψει ένα τραγούδι για το τι θα συνέβαινε αν  ένα ζευγάρι χωρίσει και οι γονείς πάρουν το μέρος του γαμπρού τους και όχι της κόρη τους. Ο Μπρούνο αναρωτήθηκε αν υπήρχε θέμα εκεί. Αμέσως, κατάλαβα ότι σε μια τέτοια ιστορία, αν την χειριζόμαστε σωστά, θα είχαμε συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα. Πράγμα που εκ πρώτης όψης εύκολα διαφεύγει. Είναι το είδος της σούπερ ιδέας που χωρά σε μία πρόταση αλλά περιέχει τα πάντα! Με τον «Γαμπρούλη μας», σκεφτήκαμε ότι υπήρχε ένας τρόπος να χτίσουμε ένα έργο βοντβίλ με ροκ πνεύμα! Η επιθυμία μας ήταν να φανταστούμε μια κωμωδία παρεξηγήσεων που θα μιλάει στη σημερινή γενιά των ζευγαριών των τριαντάρηδων, που εξακολουθεί να έχει πεθερικά, αλλά και για τη γενιά των εξηντάρηδων, που είναι οι ίδιοι τα πεθερικά. Η ταινία χρησιμοποιεί όλους τους πιο αδυσώπητους μηχανισμούς κωμωδίας, αλλά από κάτω υπάρχει επίσης συγκίνηση.» – Έκτορ Καμπέγιο Ρέγιες

«Νέοι Είστε και Φαίνεσθε» (Les vieux fourneaux / Tricky Old Dogs – 2018) του Κριστόφ Ντιτιρόν (Γαλλία)

Ο Πιερό, ο Μιμίλ και ο Αντουάν, τρεις παιδικοί φίλοι, πλέον στα εβδομήντα τους, έχουν κατανοήσει πως τα γηρατειά είναι o μόνος τρόπος να αποφύγεις τον θάνατο. Και είναι αποφασισμένοι να διαβούν αυτό το κατώφλι με στιλ. Η επανένωσή τους με αφορμή την κηδεία της συζύγου του Αντουάν δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ. Όταν βρίσκει κατά τύχη ένα γράμμα, που τον φέρνει σε κατάσταση υστερίας, ο Αντουάν παίρνει τους δρόμους, χωρίς να δώσει την παραμικρή εξήγηση στους φίλους του. Ένα θεότρελο ταξίδι, με αφετηρία τη γενέτειρά του, στη νοτιοδυτική Γαλλία και τελικό προορισμό την Τοσκάνη, στην Ιταλία, έχει μόλις ξεκινήσει.

Η ταινία είναι βασισμένη στο επιτυχημένο κόμικ «Les Vieux Fourneaux». Ηθοποιοί: Έντι Μίτσελ, Πιέρ Ρισάρ, Ρολάν Ζιρό, Άλις Πολ. Το φιλμ αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κριστόφ Ντιτιρόν, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είμαι ευγνώμων στον Κλεμάν και στον Ματιέ, λίγοι παραγωγοί θα έπαιρναν αυτό το ρίσκο. Η θητεία μου στο θέατρο, όπου έχω συνεργαστεί και με τον Πιερ Ρισάρ, ίσως να έπαιξε κάποιον ρόλο. Έπειτα, τυγχάνει να είμαι και φανατικός οπαδός του συγκεκριμένου κόμικ, το οποίο γνωρίζω από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του, το 2015. Από την πρώτη στιγμή, είχα την αίσθηση πως είχα ανακαλύψει ένα διαμαντάκι και, όπως φαίνεται, δεν ήμουν ο μόνος με αυτή την αίσθηση. Το βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικ του Ανγκουλέμ ήρθε με το καλημέρα για ένα κόμικ που χαρακτηρίστηκε εκδοτικό φαινόμενο. Έφτασα μάλιστα στο σημείο όχι απλώς να το διαβάζω ξανά και ξανά, αλλά να το χαρίζω στους φίλους ως δώρο γενεθλίων.»

Σ’ Επανέκδοση:
«Tο Κυνήγι του Κλέφτη» (To Catch a Thief – 1955) του Αλφρεντ Χίτσκοκ (Η.Π.Α.)

Ένας ασύλληπτος κλέφτης, ο οποίος πλέον έχει αποσυρθεί από το επάγγελμα, ερωτεύεται μια πλούσια Αμερικανίδα και χωρίς να το καταλάβει, καταλήγει καταζητούμενος της αστυνομίας. Ο Κάρι Γκραντ ενσαρκώνει τον Τζον Ρόμπι, έναν μετανιωμένο κλέφτη κοσμημάτων, παλιότερα γνωστό ως «Γάτο», σε αυτό το κλασικό ατμοσφαιρικό θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ. 

Όταν ένα νέο κύμα κλοπών κοσμημάτων ξεσπά στα πολυτελή ξενοδοχεία της Γαλλικής Ριβιέρας, ο Ρόμπι θεωρείται ύποπτος και πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του. Στο πρόσωπο της ευκατάστατης κληρονόμου Φράνσις (Γκρέις Κέλυ) βλέπει την ευκαιρία να παγιδεύσει τον πραγματικό κλέφτη, χρησιμοποιώντας ως δόλωμα τα εκθαμβωτικά κοσμήματα της μητέρας της (Τζέσι Ρόϋς Λάντις). Το σχέδιό του ναυαγεί, η Φράνσις όμως που πιστεύει ότι είναι αθώος, προσπαθεί να του αποδείξει την αγάπη της, βοηθώντας τον να δραπετεύσει. Παράλληλα και μέσα από κλιμακούμενες εντάσεις, ο αληθινός εγκληματίας σταδιακά αποκαλύπτεται.

Ένα από τα κλασικά φιλμ του Άλφρεντ Χίτσκοκ με δύο υπέροχους ηθοποιούς επί της οθόνης. Το «Κυνήγι του Κλέφτη» απέσπασε το Όσκαρ Φωτογραφίας, ενώ είχε δύο ακόμα υποψηφιότητες στις Κατηγορίες Σκηνικών και Κοστουμιών. Η ταινία αποτελεί την πρώτη, από τις πέντε δημιουργίες του μετρ του σασπένς η οποία γυρίστηκε σε Vistavision. Συγχρόνως ήταν η τελευταία ταινία που η Γκρέις Κέλι γύρισε για λογαριασμό του Χίτσκοκ, καθώς η ηθοποιός παντρεύτηκε τον πρίγκηπα Ρενιέ του Μονακό και αποσύρθηκε.

«Οι Δώδεκα Ένορκοι» (12 Angry Men – 1957) του Σίντνεϊ Λιούμετ (Η.Π.Α.)

Πρόκειται για μία καθηλωτική δικαστική ιστορία, η οποία παρουσιάζεται ως μία κοινωνική αλληγορία για την εφαρμογή της δημοκρατίας στην κοινωνία, με έναν υπέροχο Χένρι Φόντα σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες του στην μεγάλη οθόνη και όλα αυτά, στην πρώτη κινηματογραφική δημιουργία ενός κορυφαίου Αμερικανού σκηνοθέτη, του Σίντνεϊ Λουμέτ. Για την ιστορία, η ταινία, γυρίστηκε μόλις σε 20 μέρες, απέσπασε τρεις Υποψηφιότητες για Όσκαρ και τέσσερις Υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες, χωρίς ωστόσο να διακριθεί, αντίθετα στην Ευρώπη κατάφερε να τιμηθεί με την «Χρυσή Άρκτο» στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου το 1957. Στο ριμέικ της ταινίας το 1997, ο Τζακ Λέμον παίζει τον ρόλο του Χένρι Φόντα σε σκηνοθεσία του Γουίλιαμ Φρίντκιν, σε ένα όμως σαφώς υποδεέστερο φιλμ, το όμως τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα.

Η ταινία ξεκινάει στην αίθουσα ενός δικαστηρίου όπου ένα 18χρόνο αγόρι από την Ισπανία καταδικάζεται με θανατική ποινή σε ηλεκτρική καρέκλα για τη δολοφονία του πατέρα του. Ο δικαστής, καλεί τους δώδεκα ενόρκους να αποσυρθούν για να αποφασίσουν την ετυμηγορία τους. Για να «εκτελεστεί» όμως ο 18χρονος κατηγορούμενος θα πρέπει να συναινέσουν και οι δώδεκα ένορκοι.

Μέσα σε ένα ψυχρό, αποπνικτικό δωμάτιο, με ένα μεγάλο τραπέζι και δώδεκα καρέκλες, διαδραματίζεται σχεδόν όλη υπόθεση της ταινίας μας. Στην αρχή της συνεδρίας δείχνουν ότι οι ένορκοι είναι πεπεισμένοι πως ο νεαρός είναι ένοχος. Καλούνται λοιπόν να ψηφίσουν. Όλοι ψηφίζουν ότι είναι ένοχος εκτός από τον 8ο ένορκο (Χένρι Φόντα), ο οποίος διατηρεί αμφιβολίες για την ενοχή του νεαρού και προσπαθεί να πείσει τους υπόλοιπους έντεκα ενόρκους ότι τα στοιχεία δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο φαίνονται. Μέσα από διάφορες συζητήσεις μεταξύ τον ενόρκων, ξεδιπλώνονται μπροστά μας δώδεκα διαφορετικές προσωπικότητες και η ταινία καταλήγει σε μια αποκάλυψη των αδυναμιών, των προκαταλήψεων και των προβληματισμών του κάθε ενόρκου, ξεχωριστά.

πηγή: tvxs