Εισαγωγή

Η εποχή μας, εποχή του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής  επανάστασης, όπως προσδιορίστηκε από τον Λένιν, πέρα από τη βιαιότητα των πλανητικά-κυρίαρχων απέναντι στους λαούς, παίρνει όλο και πιο σύνθετα χαρακτηριστικά.

Ένα από αυτά είναι οι μηχανισμοί με τους οποίους η κυρίαρχη -αστική- ιδεολογία πλασσάρει όλα τα βρώμικα υποπροϊόντα της, δηλητηριάζοντας τα μυαλά των ανθρώπων. Δίπλα στην αγορά και τα τερατώδη οικονομικά μεγέθη στέκει εξίσου τερατώδικα όλος ο στρατός της ιδεολογικής συντριβής των ανθρώπων. Εκπαίδευση, ΜΜΕ, θρησκείες, στρατός, αστική κουλτούρα, συνήθειες, μόδα, όλα σε διατεταγμένη υπηρεσία έτσι ώστε η αλήθεια, η ταξικότητα και η επιστήμη να σφαγιάζονται κάτω από τις ρομφαίες του ψέματος, της στρέβλωσης και της υποκρισίας. Απέναντι σ’ αυτήν την αντιδραστική σταυροφορία δοκιμασμένο όπλο των κομμουνιστών αλλά και όλων των εργαζομένων είναι η αυτομόρφωσή τους. Μαζί με την ένταξή τους στο κόμμα και το λαϊκό κίνημα αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους ώστε «να πλαταίνει ο νους τους και να ακονίζεται η σκέψη τους». Σ’ολη την πολυκύμαντη και πολυσήμαντη πορεία του κομμουνιστικού κινήματος οι επαναστάτες διακρίνονταν από την έφεσή τους στο διάβασμα, ήξεραν περισσότερα από τη μάζα των εργαζομένων, είχαν περισσότερα όπλα απέναντι στους εχθρούς τους, απέπνεαν σεβασμό σε φίλους και μη. Είναι αλήθεια ότι η ορμητική εισβολή των ΜΜΕ, του διαδικτύου αλλά και το κυνήγι του βιοπορισμού περιόρισαν το εύρος των διαβασμάτων και την ενασχόληση με το βιβλίο. Τα έργα των κλασσικών δεν τυπώνονται με γοργούς ρυθμούς και οι ασημαντότητες και ο τιποτισμός φαίνεται να υπερτερούν των έργων που άλλαξαν τον κόσμο. Αλλά θα ’ρθει η εποχή του θερίζειν και οι κομμουνιστές οφείλουν να βλέπουν μακρύτερα, να πράττουν ακάματα, να διαβάζουν ακούραστα και να συμμετέχουν στην ταξική πάλη «ως μηχανοδηγοί και θερμαστές». Η αναφορά του Λ.Δρόμου σε έργα σταθμούς της κομμουνιστικής φιλολογίας έχει ως στόχο να σημειώσει, να προτρέψει και να παρωθήσει τους αναγνώστες μας στο σύνθημα του Καρτέσιου «Η γνώση είναι δύναμη».

Α. Υλιστική Φιλοσοφία – Οι βασικές  αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού

Σε μια ανταγωνιστική κοινωνία οι βασικές τάξεις όπως είναι η αστική και η εργατική έχουν αντιτιθέμενες φιλοσοφικές θεωρήσεις. Βλέπουν κι αναλύουν τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Η φιλοσοφία του μαρξισμού είναι ο διαλεχτικός υλισμός και η αντίστοιχη εφαρμογή του στην κοινωνική εξέλιξη (την κοινωνία) είναι ο ιστορικός υλισμός. Λέγοντας υλισμό εννοούμε την φιλοσοφική ανάλυση που θεωρεί πρωτεύουσα δύναμη την ύλη και παράγωγό της την ιδέα, ενώ ο ιδεαλισμός κάνει ακριβώς το αντίθετο. Ο διαλεκτικός υλισμός μας διδάσκει πως τα πράγματα αλλάζουν, πως βρίσκονται σε διαρκή κίνηση και αλληλοσχέση και πως η πάλη των αντιθέτων οδηγεί σε αλλαγή και ανάπτυξη. Σε κάθε ανάπτυξη οι ποσοτικές αλλαγές οδηγούν σε ποιοτικά άλματα και πως η αιτία κάθε κίνησης είναι ο ίδιος ο υλικός κόσμος. Εφαρμόζοντας τις παραπάνω ιδέες στην ανθρώπινη κοινωνία έχουμε τον ιστορικό υλισμό. Αυτός μας διδάσκει ότι καθοριστική δύναμη κάθε κοινωνικής ανάπτυξης είναι πάντοτε η ίδια υλική ζωή της κοινωνίας (τρόπος παραγωγής). Η κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι η πάλη των τάξεων η μορφή της οποίας διαφέρει από κοινωνικό σε κοινωνικό σύστημα (πρωτόγονο κοινοτικό, δουλοκτητικό, φεουδαρχικό, αστικό, σοσιαλιστικό). Στην πάλη των τάξεων (που ισχύει αντικειμενικά) οι ιδέες παίζουν έναν προοδευτικό ή αντιδραστικό ρόλο. Αυτόν τον ιδιαίτερο ρόλο του «εποικοδομήματος» συνέλαβε ο Μάο τσε Τουνγκ εξαπολύοντας την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα. Μιλώντας για την υλιστική φιλοσοφία αξίζει να μνημονεύσουμε και να διαβάσουμε τα έργα «Ουτοπικός ή Επιστημονικός σοσιαλισμός» του Ένγκελς, τον «Διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό» του Στάλιν και το βιβλίο «Για τις αντιθέσεις» του Μάο τσε Τουνγκ. Επίσης, το έργο του Φ.Ένγκελς «Λουδοβίκος Φόϋερμπαχ και το τέλος της γερμανικής φιλοσοφίας». Ιδιαίτερα κατατοπιστικό είναι και το βιβλίο του Τζ.Πόλιντζερ «Βασικές αρχές φιλοσοφίας». Για τους αναγνώστες που θέλουν περισσότερα, επίσης «Η Γερμανική Ιδεολογία», «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας»,  το «Αντι Ντύρινγκ»,  «Η διαλεκτική της φύσης», «Η καταγωγή της οικογένειας-κράτους-ατομικής ιδιοκτησίας» (Φ.Ένγκελς) και το βιβλίο του Στάλιν «Μαρξισμός και γλωσσολογία», περιέχουν άφθονο υλικό.
Ο μαρξισμός επεκτείνει τον υλισμό του πέρα από την κατανόηση των φυσικών νόμων, στην ιστορική εξέλιξη (προτσές). Αναδεικνύει πως κάθε ιστορικό γεγονός υπόκειται σε βαθύτερους νόμους, βρίσκεται εντός του χωροχρονικού πλαισίου του και πως η πάλη των τάξεων είναι η κινούσα αιτία των πραγμάτων. Καθήκον των κομμουνιστών είναι όχι απλά να κατανοήσουν τους μηχανισμούς της ταξικής πάλης αλλά να «σπρώξουν» τα πράγματα στις απώτερες συνέπειες αυτής της πάλης που είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η αντικατάστασή του από ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα, το σοσιαλισμό. Σήμερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ορισμένες μορφές κρατικής ιδιοκτησίας σαν –ταχα- σοσιαλίζοντα μέτρα. Το ίδιο έκανε παλαιότερα και το ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για μία δεξιά αυταπάτη στον αντίποδα αριστερίστικων αυταπατών για αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις εντός του καπιταλισμού και για…κουζίνες αλληλεγγύης. Για να υπάρξει όμως σοσιαλισμός πρέπει η εργατική τάξη να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, να πάρει στα χέρια της όλες τις παραγωγικές δυνάμεις και να τις αξιοποιήσει στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Για όλα τα παραπάνω είναι σημαντικά τα έργα του Λένιν «Η απειλούμενη καταστροφή», ο «Αριστερισμός» και το «Κράτος και Επανάσταση». Σε κάθε περίπτωση, η μελέτη του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» των Μαρξ-Ένγκελς είναι απαραίτητο εργαλείο για την καλύτερη γνώση της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας. Ειδικότερα για τη Ρωσία είναι απολύτως αναγκαίο το διάβασμα του βιβλίου «Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (Μπολσεβίκων)» που πρωτοκυκλοφόρησε το 1938 απο την ΚΕ του ΚΚΣΕ. Συμπληρώνονται ήδη εκατό χρόνια από την έκδοση του βιβλίου «Ο Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» του Β.Ι. Λένιν, του 1916. Ο Ιμπεριαλισμός γράφτηκε μέσα στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο Λένιν ξεσκέπασε την ουσιαστική φύση του ιμπεριαλισμού, αποκάλυψε τις ρίζες του πολέμου, απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι νέο οικονομικό σύστημα (εισήγηση του Λένιν «Το πρόγραμμα του κόμματός μας» στο 8ο συνέδριο του Ρώσικου Κομμουνιστικού Κόμματος). Παράλληλα με τον ιμπεριαλισμό σπουδαία σημασία έχει το βιβλίο του Λένιν «Κράτος και Επανάσταση (1917)».

Β. Πολιτική Οικονομία

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής κανενός ότι οι κομμουνιστές μιλούν για «πολιτική οικονομία» επειδή θέλουν την πολιτική να οδηγεί την οικονομία κι όχι το αντίθετο. Λέγοντας πολιτική οικονομία αναφερόμαστε στην επιστήμη των νόμων που αφορούν στην παραγωγή και την κυκλοφορία των υλικών αγαθών μιας δοσμένης κοινωνίας. Στο σημερινό (αστικό) στάδιο ανάπτυξης της κοινωνίας, ο μαρξισμός αποδεικνύει το βαθμό και τον τρόπο εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από τους καπιταλιστές οπλίζοντας τους εργάτες με τη δική τους οικονομική θεωρία, ώστε η εργατική τάξη να εκπληρώσει την «ιστορική αποστολή» της, δηλαδή τη συνολική απαλλοτρίωση των καπιταλιστών, την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ο πυρήνας της οικονομικής θεωρίας των κομμουνιστών είναι το βιβλίο-τομή για όλο το σύγχρονο κόσμο δηλαδή «το Κεφάλαιο» του Κ.Μαρξ. Πρόκειται για ένα τρίτομο και «δύσκολο» έργο. Οπωσδήποτε χρειάζεται η πρώτη γνώση του «Μανιφέστου» και του «Ουτοπικού Σοσιαλισμού». Ο πυρήνας της πρωτοποριακής και ανεπανάληπτης σύλληψης του Μαρξ είναι το νόημα και η θεωρία της υπεραξίας. Ο Μαρξ προειδοποίησε για τις δυσκολίες αφομοίωσης του Κεφαλαίου. «Η επιστήμη δεν έχει βασιλικές λεωφόρους και μονάχα εκείνοι που δεν φοβούνται να κουραστούν σκαρφαλώνοντας τα απόκρημνα μονοπάτια της έχουν μία ελπίδα να φτάσουν στο καθαρό φως των κορυφών της». Το Κεφάλαιο αποτελείται απο 3 τόμους με ουσιωδέστερο τον πρώτο. Σε ένα τέταρτο βιβλίο υπάρχουν συγκεντρωμένες «οι θεωρίες της υπεραξίας». Για το Κεφάλαιο έχει γράψει ο Λένιν στο έργο του «Τι είναι οι φίλοι του λαού και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες», υπάρχει εργασία του Ένγκελς «Συνοψη του Κεφαλαίου» καθώς και το εκλαϊκευμένο βιβλίο των Ιλίν-Σεγκάλ για την Πολιτική οικονομία. Στο Κεφάλαιο παρουσιάζονται εκτεταμένα δύο μεγαλοφυείς ανακαλύψεις του Μαρξ. Οι νόμοι ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας (ιστορικός υλισμός) και η ανακάλυψη της υπεραξίας που αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ειδικότερα στο Κεφάλαιο, ο Μαρξ αναλύει το χαρακτήρα των εμπορευμάτων σαν προϊόν που παράγεται για ορισμένη χρήση και ανταλλαγή. (Τόμος Α, μέρος 1) Το χρήμα μετατρέπεται σε κεφάλαιο και η εργατική δύναμη γίνεται εμπόρευμα (μέρος 2), η παραγωγή της υπεραξίας (μέρος 3), η απόλυτη και σχετική υπεραξία καθώς και οι 3 φάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής, συνεργασία, βιοτεχνία, μοντέρνα βιομηχανία (μέρος 4), η επίδραση της υπεραξίας στην εργάσιμη μέρα (μέρος 5), το μεροκάματο (μέρος 6), το προτσές της κυκλοφορίας του κεφαλαίου (μέρος 7) και η πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου (μέρος 8). Στον Β τόμο ο Μαρξ πραγματεύεται την κυκλοφορία του κεφαλαίου και στον επόμενο ασχολείται με τον τόκο, το κέρδος και την πρόσοδο. Στην «Κριτική της πολιτικής οικονομίας», βιβλίο που γράφτηκε το 1859, ο Κ.Μαρξ ασχολείται με την υπεραξία και το εμπόρευμα ενώ το εύχρηστο έργο «Τιμή, Κέρδος, Μεροκάματο», βασίζεται σε λόγους που εκφώνησε ο Μαρξ στο Γενικό Συμβούλιου του Διεθνούς Συνδέσμου Εργατών το 1865. Η μαρξιστική μεθοδολογία στην έρευνα της πολιτικής οικονομίας και η εφαρμογή της σε μία χώρα αντανακλάται στο βιβλίο του Λένιν «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», που αποτέλεσε τη βάση για το πρόγραμμα των μπολσεβίκων στη επανάσταση του 1905. Σε κάθε περίπτωση καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αξεπέραστη ως σήμερα ανάλυση των οικονομικών όρων του καπιταλισμού έγινε απ’το μαρξισμό. Οι παλαιοί αστοί οικονομολόγοι όπως ο Άνταμ Σμιθ κι ο Νταβίντ Ρικάρντο δίνουν πλευρές και όψεις ανάπτυξης του καπιταλισμού αλλά όχι μία ολοκληρωμένη σύλληψη της κίνησής τους. Συνήθως λέμε ότι τα τρία συστατικά μέρη του μαρξισμού βασίζονται στην αγγλική πολιτική οικονομία, στο γαλλικό διαφωτισμό και τη γερμανική φιλοσοφία. Όμως, τα παραπάνω συμπυκνώνονται, τροποποιούνται και ανωτεροποιούνται μέσα απ’τις μελέτες των ιδρυτών του επιστημονικού σοσιαλισμού. Θα ήταν παράλειψή μας αν δεν αναφέραμε το εκλαϊκευτικό αλλά και σημαντικό έργο των Μπουχάριν-Πρεομπραζένσκι με τίτλο «Το Αλφαβητάρι του Κομμουνισμού».

Γ. Για το κόμμα και την οργάνωση της εργατικής τάξης

Στο Γενικό Κανονισμό του Διεθνούς Συνδέσμου εργαζόμενων ανθρώπων που εισηγήθηκε ο Μαρξ διαβάζουμε: «Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης πρέπει να γίνει έργο της ίδιας»

«Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης από τον καπιταλισμό, πρέπει να είναι ο μεγάλος αντικειμενικός σκοπός στον οποίο πρέπει να υποτάσσεται κάθε πολιτική κίνηση»

«Ο αντικειμενικός αυτός σκοπός μπορεί να επιτευχθεί μονάχα με την ενότητα των εργατών όλων των χωρών»
«Η εργατική τάξη μπορεί να ενεργήσει σαν τάξη μονάχα όταν ιδρύσει ένα ξεχωριστό πολιτικό κόμμα που θα είναι αντίθετο σε όλα τα παλιά κόμματα που έχουν σχηματίσει οι κυρίαρχες τάξεις»
«Ένα τέτοιο κόμμα είναι απαραίτητο όργανο για τη σοσιαλιστική επανάσταση και την κατάργηση των τάξεων»
«Η ενότητα της εργατικής τάξης που πετυχαίνεται στους οικονομικούς αγώνες, πρέπει να χρησιμεύει σαν ένας μοχλός στον αγώνα ενάντια στην πολιτική εξουσία των καπιταλιστών και για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη»

Έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά για το ανεξάρτητο κόμμα της εργατικής τάξης. Έχουν γραφεί περισσότερα για όλα τα υποκατάστατά του όπως είναι τα δίκτυα, οι συντονισμοί, οι αντεπιθέσεις, οι κοινωνικές αντιστάσεις και άλλα. Όμως το ζήτημα του επαναστατικού, μαζικού κομμουνιστικού κόμματος είναι εξαιρετικά απλό. Η εργατική τάξη κι ο λαός μας δεν μπορούν να σπάσουν τη διπλή κυριαρχία ιμπεριαλιστών και ντόπιων καπιταλιστών χωρίς τη δική τους ταξική οργάνωση, χωρίς το εργαλείο-όπλο δράσης. Χωρίς το κόμμα τους. Απέναντι σ’όλα τα διαλυτικά παραμύθια που πλασσάρουν οι κάθε λογής αντικομματικοί ακούγονται προφητικά τα λόγια της Α’ Διεθνούς «Η εργατική τάξη μπορεί να δράσει σαν τάξη μόνο από τη στιγμή που θα ιδρύσει το κόμμα της». Ύστερα από την Α’ και Β’ Διεθνή, στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, το ιδρυμένο από τον Λένιν μπολσεβίκικο κόμμα, αναδεικνύει όλα τα στοιχεία του κομμουνιστικού κόμματος νέου τύπου, δηλαδή το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και την απόλυτη προσήλωση στα ιδανικά της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού. Το κόμμα των μπολσεβίκων οικοδομήθηκε όχι μόνο στην πάλη για την ανατροπή του τσαρισμού αλλά και στον αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό και τη δεξιά αναθεώρηση (ρεβιζιονισμός). Σημαντική κατανόηση σ’όλα τα παραπάνω μας δίνουν τα έργα του Λένιν «Τι να κάνουμε», «Αριστερισμός», «Ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πίσω», το έργο του Στάλιν «Βάσεις του Λενινισμού» καθώς κι η προαναφερόμενη ιστορία του ΚΚΣΕ. Αξίζει να διαβάσει κανείς και την μπροσούρα του Μάο «Ενάντια στο φιλελευθερισμό». Απέναντι στη φαντασμαγορία της στιγμής και τους θεούς των μικρών πραγμάτων «που ανεμοκουνάνε» οι ακτιβιστές, ηχούν σαν καμπάνα τα λόγια του Λένιν «Οπορτουνισμός σημαίνει να θυσιάζεις τα θεμελιώδη συμφέροντα των μαζών για χάρη των προσωρινών συμφερόντων μιας ασήμαντης μειοψηφίας εργατών» και «Οπορτουνισμός είναι η συμμαχία μιας μερίδας εργατών με την αστική τάξη ενάντια στις προλεταριακές μάζες». Αντιλαμβανόμαστε ότι η αξιωματική θέση μας για το ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα σκοντάφτει στις ευκολίες που διακηρρύσει ο διαλυτισμός και η πολιτική παραλυσία που επέβαλε η αστική τάξη. Η τελευταία κρατάει για τον εαυτό της όλους τους σιδερένιους μηχανισμούς του κράτους αλλά σηκώνει αυθάδικα το χέρι προς τους εργάτες λέγοντάς τους «δεν πρέπει να έχετε το δικό σας κόμμα».

Δ. Η ταξική πάλη και η επανάσταση

Η μαρξιστική θεωρία κάνει διάκριση ανάμεσα στην «τάξη  καθ’εαυτήν» και στην «τάξη για τον εαυτό της». Το πρώτο αφορά την αυθεντικότητα της εργατικής τάξης ανεξάρτητα αν το καταλαβαίνει η τάξη ή κάθε ξεχωριστό μέλος της. Το δεύτερο «τάξη για τον εαυτό της» αφορά την αυτοσυνείδηση της τάξης, του ιστορικού ρόλου της και στην περίπτωσή μας γίνεται όταν η εργατική τάξη αποκτήσει το δικό της συλλογικό νου και συλλογικό εργαλείο, το κόμμα της. Μία δεύτερη διάκριση που κάνουν οι κομμουνιστές είναι ανάμεσα στην «καθαρή σοσιαλιστική επανάσταση» για τους υπόλοιπους τύπους επαναστάσεων όπως ιστορικά κατοχυρώθηκαν. Λαϊκοδημοκρατική ή νεοδημοκρατική επανάσταση στην Κίνα. Δύο τύποι των κοινωνικών ανατροπών δε σχετίζονται με το τι έχουν στο νου τους τα κοινωνικά υποκείμενα (εργάτες, αγρότες) αλλά με το ποια πραγματικά προβλήματα έρχεται να λύσει η επανάσταση. Στη σοσιαλιστική ανατροπή, καταργείται η καπιταλιστική ιδιοκτησία και θεσπίζεται η σοσιαλιστική στα βασικά μέσα παραγωγής. Στον πολιτικό τομέα εγκαθιδρύεται η προλεταριακή δημοκρατία, δηλαδή το πολιτικό καθεστώς της δικτατορίας του προλεταριάτου. Σε παράλληλη δράση, η λαϊκοδημοκρατική ή νεοδημοκρατική επανάσταση καταργεί όλα τα υπολείμματα του φεουδαρχισμού και των υστερήσεων του καπιταλισμού. Στον πολιτικό τομέα αναγνωρίζει τα δικαιώματα των συμμαχικών τάξεων και κομμάτων προς την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές. Εννοείται πως απαγορεύεται κάθε σαμποτάρισμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αναμφίβολα οι ειδικοί δρόμοι ανάπτυξης των κινημάτων, των κοινωνικών ανατροπών, των συμμαχιών, θα έχουν την ποικιλία και τα «εθνικά χρώματα». Δεν υπάρχει κανένας «οδηγός επανάστασης», υπάρχουν όμως οι δοκιμασμένες αρχές των κινημάτων του 20ου αιώνα και πρώτα απ’ όλα η Ρώσικη και η Κινέζικη επανάσταση. Ένα παράδειγμα ευελιξίας στην εφαρμογή οικονομικής πολιτικής είναι η περίφημη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) στη σοσιαλιστική Ρωσία όπου αστικά μέτρα εμβολιάστηκαν στο σώμα της νεαρής σοβιετικής δημοκρατίας. Για να κατανοήσουμε λοιπόν καλύτερα την ιστορική πορεία της ταξικής πάλης είναι αναγκαίο να διαβάσουμε: «Το κομμουνιστικό μανιφέστο (Μαρξ-Ένγκελς), «Κράτος και Επανάσταση» (Λένιν), «Τα προβλήματα του Λενινισμού» (Στάλιν), τη «Νέα Δημοκρατία» (Μάο Τσε Τουνγκ) κι ακόμα τη «Δεκάτη ογδόη Μπρυμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» (Μαρξ), τις «Δύο τακτικές της σοσιαλ-δημοκρατίας» και «την προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι» (Λένιν). Αναμφίβολα, και μ’αφορμή τα εκατό χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση θα χρειαστεί να επανέλθουμε πολλές φορές στα παραπάνω και να φωτίσουμε την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος σ’όλο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα η νέα γενιά πρέπει να σκύψει με προσοχή, επιμέλεια και πάθος πάνω στα κείμενα της κομμουνιστικής φιλολογίας θωρακίζοντας έτσι τον εαυτό της από τους ιούς του αστικού συστήματος. Οπωσδήποτε οι αγωνιστές ατσαλώνονται στα «πεδία των μαχών» διότι εκεί βρίσκεται το οξυγόνο της επικύρωσης ή απόρριψης των επαναστατικών ιδεών. Ωστόσο, θα ξεπέσουμε στο χειροτεχνισμό και στον εμπειρισμό αν δεν σμίγουμε την καθημερινή εμπειρία με την επαναστατική θεωρία. «Χωρίς επαναστατική θεωρία, δεν υπάρχει επαναστατική πράξη» συνήθιζε να λέει ο Λένιν και θα αποτελούσε έναν τραγικό πειραματισμό κάθε αντίθετο. Μόνη της η θεωρία είναι «ασώματος κεφαλή», μόνη της η πράξη είναι αδιέξοδος πρακτικισμός και ακτιβισμός. Δίπλα στους κλασσικούς του μαρξισμού-λενινισμού υπάρχουν δεκάδες έργα αγωνιστών, κομμουνιστών και τίμιων επιστημόνων τα οποία συμπληρώνουν το δέντρο της επαναστατικής φιλολογίας. Να διαβάζουμε και να αγωνιζόμαστε. Να ένα σωστό σύνθημα.

Θανάσης Τσιριγώτης

Διαβάστε και αυτό: