Με γέλασε μια χαραυγή, μια νύχτα με φεγάρι

και πήρα δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια,

να πάω να βρω τα νιάτα μου στον έλατο αποκάτω,

εκεί που αποκοιμήθηκαν με στρώμα από λατσούδες,

σε φτέρες και σ΄ αγράμπελες, νανούρισμα από αηδόνια.

Να πάω να βρω τα νιάτα μου, να τα γλυκοξυπνήσω.

Τα ονείρατά τους να μου πουν και να μου τραγουδήσουν

πικρά τραγούδια κλεφτουριάς, λεβέντικες αγάπες.

Και το χορό να στήσουνε στο μνήμα της Αλίκης.

Να της κρατάν τα νιάτα μου μαντήλι να χορεύη

κι αυτή να σέρνη τσάμικο στο νύχι και στον τόπο,

με το βιολί του Μπαταριά, ζυγιά του Σουλεϊμάνη. 

Οι παραπάνω στίχοι είναι του Ευρυτάνα ποιητή Γιώργου Τσουκαλά, του τραγικού πατέρα της συμπατριώτισσάς μας λαϊκής ηρωίδας Αλίκης Τσουκαλά που εκτελέστηκε από το μοναρχοφασιστικό κράτος στις 16 τ’ Απρίλη 1949, λίγο πριν κλείσει τα 21 της χρόνια, κρατώντας μία ανεπανάληπτη στάση αξιοπρέπειας μπροστά στους θανατοδίκες της. 

Σε αντίθεση με την κόρη του, ο Γ. Τσουκαλάς λύγισε, δείλιασε και συνεργάστηκε με το κράτος ευελπιστώντας σε ευνοϊκή μεταχείριση για τον ίδιο και την Αλίκη. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του μέσα στην περιφρόνηση, τις τύψεις και την οδύνη μέχρι το μοναχικό τέλος του. Σε πολλές περιπτώσεις έγραφε για την Αλίκη, μέσα από “ένα ποταμό δακρύων” και “πληγώνοντας το στήθος του με την πένα που έγραφε” όπως εκμηστηρεύονταν στον Ευρυτάνα λόγιο Μιχάλη Σταφυλά. 

Ένα από αυτά τα ποιήματα του Γ. Τσουκαλά ιχνηλατήσαμε και σας παρουσιάζουμε μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του ιστολογίου μας. Γράφτηκε τη δεκαετία του ’60. Οι στίχοι του αποπνέουν θλίψη, πόνο, μα και έναν έκδηλο θαυμασμό για τη λαϊκή αγωνίστρια, την ατρόμητη κόρη του που ποτέ αυτός σαν πατέρας δεν κατάφερε να ακολουθήσει στο δικό της δρόμο τιμής και αξιοπρέπειας. Μέσα από το ποίημά του φανερώνεται κι αυτή του η λαχτάρα.

Πηγή: eyrytixn.blogspot.com

ΥΓ. Μπορείτε να δείτε-ξαναθυμηθείτε την τραγική ιστορία της Αλίκης Τσουκαλά κλικάροντας  ΕΔΩ