Παρουσιάζουμε την ανακοίνωση του προεδρείου του Συνεδρίου, το άνοιγμα των εργασιών από το σ. Πέτρο Κουφοβασίλη και τις εισηγήσεις από τους σ. Αντώνη Παπαδόπουλο και Δημήτρη Κοντοφάκα,
Ανακοίνωση του προεδρείου του 7ου Συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ
Μέσα σε μια αισιόδοξη ατμόσφαιρα ισχυρής αγωνιστικής ενότητας ολοκληρώθηκαν με επιτυχία, το βράδυ της Κυριακής 28/4, οι διήμερες εργασίες του 7ου Συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ. Η κατάληξη των εργασιών του Συνεδρίου σφραγίστηκε από την ομόφωνη υπερψήφιση των Θέσεων που εισηγήθηκε η ΚΕ του κόμματος.
Το 7ο Συνέδριο ξεκίνησε το πρωί του Σαββάτου, με την εκλογή προεδρείου των εργασιών που αποτελέστηκε από τους σ. Α. Αδαμόπουλο, Π. Αλεξίου, Μ. Δανιήλ, Φ. Μανδελενάκη και Γ. Ράπτη. Ο Α. Αδαμόπουλος καλωσόρισε τους συνέδρους και αναφέρθηκε στο περιεχόμενο και στο πρόγραμμα των εργασιών του Συνεδρίου. Επεσήμανε τη χρονική σύμπτωση του Συνεδρίου με τα 60 χρόνια από την ίδρυση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος αλλά και με τα 80 χρόνια από την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή, την Πρωτομαγιά του 1944. Κάλεσε τους συνέδρους να γίνει μια δίωρη διακοπή του Συνεδρίου το πρωί της Κυριακής 28/4, για να αποδοθεί τιμή στους 200 εκτελεσμένους με πορεία του Μ-Λ ΚΚΕ από την πλατεία Καισαριανής προς τον τόπο εκτέλεσης, όπως και έγινε.
Το Συνέδριο αποτέλεσε την κορύφωση μιας πλούσιας συζήτησης που διεξάχθηκε το πρώτο εξάμηνο του 2024, σε όλη την κλίμακα των κομματικών οργανώσεων του Μ-Λ ΚΚΕ, στη διάρκεια της οποίας όλα τα μέλη του κόμματος έκαναν τις παρατηρήσεις τους και έδωσαν τη συμβολή τους στην τελική διαμόρφωση των Θέσεων που τέθηκαν προς έγκριση στο Συνέδριο. Παράλληλα, οι Θέσεις για το 7ο Συνέδριο, μέσα από εκδηλώσεις που πραγματοποίησαν οι οργανώσεις του κόμματος, στο κέντρο και την επαρχία, έγιναν αντικείμενο διάλογου με ένα ευρύτερο δυναμικό συναγωνιστών και φίλων του Μ-Λ ΚΚΕ.
Πριν την έναρξη του κύριου μέρους των εργασιών, υπό τους ήχους του “Πέσατε θύματα” και με ανάγνωση των ονομάτων τους, το συνέδριο τίμησε τους 23 ακριβούς συντρόφους μας που έφυγαν από τη ζωή στα χρόνια που μεσολάβησαν από το προηγούμενο 6ο Συνέδριο του το 2018. Δυστυχώς, στο 7ο Συνέδριο έπεσε και η σκιά του θανάτου μιας ακόμα πολύτιμης συντρόφου, της σ. Ρένας Δερνοβίου, που στην διάρκεια των εργασιών έγινε γνωστό ότι άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν.
Ο σ. Πέτρος Κουφοβασίλης, εκ μέρους της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ, έκανε την εναρκτήρια ομιλία του 7ου Συνεδρίου τονίζοντας πως αυτό έρχεται να αντιστοιχήσει τις θέσεις του Κόμματος με τις αλλαγές που έχουν επέλθει από το προηγούμενο Συνέδριό του και τη Συνδιάσκεψή του το 2022, έτσι ώστε να συμβάλει και στις τωρινές συνθήκες στον αγωνιστικό προσανατολισμό της λαϊκής πάλης. Μίλησε για τη συμμετοχή του Μ-Λ ΚΚΕ στις ευρωεκλογές με την θέση “έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ” καθώς και για τη διαστρεβλωμένη ενημέρωση και στον ασφυκτικό έλεγχο σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής που επιβάλλουν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις.
Στη συνέχεια χαιρέτισε το 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ(μ-λ), σ. Σπ. Παπακωνσταντίνου. Χαιρετισμό απηύθυνε και ο γραμματέας της Παλαιστινιακής Παροικίας στην Ελλάδα Άχμετ Χασάν αποσπώντας τα θερμά χειροκροτήματα των συνέδρων και δυνατά συνθήματα του σώματος για τη νίκη του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού. Διαβάστηκαν ακόμα οι χαιρετισμοί που έστειλαν στο 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ το Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα Γερμανίας (MLPD) και η μαρξιστική-λενινιστική οργάνωση της Ολλανδίας Rode Morgen.
Ο σ. Αντώνης Παπαδόπουλος παρουσίασε αναλυτικά τις Θέσεις που εισηγήθηκε η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο για τις διεθνείς εξελίξεις, την εσωτερική πολιτική κατάσταση και τις πολιτικές των άλλων κομμάτων, για τον αγώνα που έδωσε το Μ-Λ ΚΚΕ τα προηγούμενα χρόνια, για τις μάχες που έχει να δώσει μπροστά του και τον προσανατολισμό που πρέπει να κινηθεί. Στάθηκε στο γεγονός ότι φέτος συμπληρώνονται τα 60 χρόνια από την ίδρυση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, επισημαίνοντας την συνεισφορά του και υπογραμμίζοντας πως το Μ-Λ ΚΚΕ συνεχίζει σήμερα με το πιο σταθερό τρόπο την υπόθεση του μαρξιστικού- λενινιστικού κινήματος, την πάλη για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Ο σ. Δημήτρης Κοντοφάκας ανέπτυξε το κεφάλαιο των Θέσεων της ΚΕ για τα οργανωτικά ζητήματα και καθήκοντα του κόμματος, επεσήμανε τα θετικά βήματα του Μ-Λ ΚΚΕ και σε αυτό το κεφάλαιο αλλά και τις αδυναμίες που υπάρχουν, αναφέρθηκε στο ζήτημα της σύνδεσης του κόμματος με τις μάζες, στη νέα βάρδια στελεχών που έχει διαμορφωθεί και διαμορφώνεται στις γραμμές του κόμματος, στις αλλαγές που πρότεινε η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ για το καταστατικό του κόμματος, στο πώς θα πρέπει να δει το Μ-Λ ΚΚΕ την επερχόμενη μάχη των ευρωεκλογών.
Ακολούθησε μια εξαιρετικά πλούσια συζήτηση με τη συμμετοχή αρκετών δεκάδων ομιλητών από τις οργανώσεις του κόμματος στην Αθήνα και την περιφέρεια, που διατύπωσαν απόψεις για διάφορα σημεία των Θέσεων της ΚΕ και μετέφεραν αγωνιστικές εμπειρίες τους. Ένας ζωντανός διάλογος αναπτύχθηκε με ιδιαίτερη συμμετοχή της νέας γενιάς στελεχών και μελών του κόμματος που φώτισε διάφορες πλευρές της πάλης που έδωσε και έχει να δώσει το Μ-Λ ΚΚΕ. Μέσα από το διάλογο αναδείχθηκε ένα υψηλό επίπεδο συμφωνίας στις Θέσεις της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ, το οποίο συνόψισε ο σ. Αντώνης Παπαδόπουλος στην τελική ομιλία του Συνεδρίου, κάνοντας ταυτόχρονα ορισμένες επισημάνσεις και επεξηγήσεις σε θέματα που ακούστηκαν στη διάρκεια της συζήτησης και θίγοντας το θέμα της πραγματικής κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης, με μια συνοπτική αναφορά στην αφοσίωση και στην έγνοια που έδειξαν ως την τελευταία τους πνοή για το Μ-Λ ΚΚΕ οι τελευταίοι θανόντες σύντροφοι, Ιωσήφ Σταυρίδης, Τάκης Κοσμάς, μέλη της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ, καθώς και η σ. Ρένα Δερνοβίου.
Το επιστέγασμα της επιτυχημένης διεξαγωγής του 7ου Συνεδρίου ήταν η λήψη ομόφωνης απόφασης για τις Θέσεις του Μ-Λ ΚΚΕ.
Το Συνέδριο ενέκρινε ψηφίσματα για τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, για τα 100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν και για τα 60 χρόνια από την ίδρυση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος.
Η ομόφωνη έγκριση των Θέσεων της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ επιβεβαίωσε την ιδεολογικοπολιτική ενότητα που έχει κατακτήσει το Μ-Λ ΚΚΕ, που αποτελεί μια γερή βάση με την οποία μπορεί να προσανατολίσει καλύτερα τη δράση του στο επόμενο διάστημα.
Υπό τους ήχους της Διεθνούς και τη δημιουργία ενός θερμού κλίματος αγωνιστικής αισιοδοξίας το Συνέδριο έκφρασε τη θέλησή του να υλοποιήσει την Απόφασή του.
Το Προεδρείο του Συνεδρίου κάλεσε σε μαζική συμμετοχή στην πανεργατική απεργία και τα συλλαλητήρια της Πρωτομαγιάς και τόνισε τη σημασία να ανταποκριθούν άμεσα οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ στη μάχη των ευρωεκλογών καθώς και στις ανάγκες οικονομικής ενίσχυσής του.
Οι εργασίες του 7ου Συνεδρίου ολοκληρώθηκαν με την εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής τους Μ-Λ ΚΚΕ, η οποία στη συνέχεια πραγματοποίησε την πρώτη συνεδρίασή της και εξέλεξε Πολιτικό Γραφείο και Γραμματέα.
*****
Το άνοιγμα των εργασιών του 7ου Συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ
από τον σ. Πέτρο Κουφοβασίλη
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ανοίγοντας εκ μέρους της ΚΕ τις εργασίες του 7ου Συνεδρίου, θα σταθώ σε ορισμένες γενικές παρατηρήσεις, σημειώνοντας ότι το συνέδριό μας αυτό σηματοδοτεί μία επόμενη περίοδο λειτουργίας του Μ-Λ ΚΚΕ, μέσα σε ένα επίφοβα ταραγμένο και επικίνδυνο για τους λαούς περιβάλλον.
Δρομολογώντας στο 7ο Συνέδριο τις δραστηριότητές μας της επόμενης περιόδου, χρειάζεται: Να επαναπροσδιοριστούν οι θέσεις του Κόμματος και να αντιστοιχηθούν κατάλληλα στις αλλαγές που έχουν επέλθει από το προηγούμενο Συνέδριό μας και τη Συνδιάσκεψη, μέχρι σήμερα. Έτσι ώστε να συμβάλουμε και στις τωρινές συνθήκες στον αγωνιστικό προσανατολισμό της λαϊκής πάλης. Στη βάση αυτή να εντατικοποιηθούν οι προσπάθειες για τη μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων, την παραπέρα στερέωση και ανάπτυξη των οργανώσεων του Κόμματος, το δυνάμωμα των δεσμών του Μ-Λ ΚΚΕ με έναν ευρύτερο αγωνιστικό περίγυρο. Η αποτελεσματική έκβαση των προσπαθειών αυτών απαιτεί εμβάθυνση, ουσιαστική αφομοίωση και ανάπτυξη της γραμμής μας, ενεργητικό ξεδίπλωμα της ιδεολογικοπολιτικής πάλης μας σε όλα τα μέτωπα. Χωρίς να κομπάζουμε όταν τα πράγματα πάνε σχετικά καλά για μάς, και χωρίς να τα βάφουμε μαύρα αν τυχόν οι προσπάθειές μας δεν ευοδώνονται στο βαθμό που θα επιθυμούσαμε. Επιδίωξη των θέσεων της ΚΕ είναι να αρθούν οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ σε υψηλότερα επίπεδα επίγνωσης και συνειδητοποίησης τόσο της ιστορικής προέλευσης του Κόμματός μας, όσο και τις βαθιές ρίζες του στο κομμουνιστικό κίνημα. Αυτό αποκτά τώρα ξεχωριστή σημασία καθώς συμπληρώνονται φέτος 60 χρόνια από την έκδοση της «Αναγέννησης», του περιοδικού που σήμανε την ιδρυτική δημόσια εμφάνιση του μ-λ κινήματος της Ελλάδας, θεμελιώνοντας και προσδιορίζοντας τα άμεσα και μακροπρόθεσμα αγωνιστικά του καθήκοντα.
Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και η αναδημιουργία ενός αυθεντικού κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης εξακολουθεί όπως και τότε να αποτελεί και σήμερα για το Μ-Λ ΚΚΕ, κεντρικό καθήκον.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις θέλουν να παρουσιάζεται στα μάτια των εργαζομένων, ως πραγματικότητα ένα φαντασιακό, εικονικό της ομοίωμα.
Χρόνια τώρα ζούμε τις συνέπειες της μιντιακής και διαδικτυακής χειραγώγησης της ενημέρωσης, του φίμωτρου στον αντίλογο, της καταστολής και συχνά της βίαιης επιβολής μονοφωνίας και ασφυκτικού ελέγχου σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Συμπεριλαμβάνοντας τον πολιτιστικό έλεγχο στην τέχνη, την επιστήμη, την υγεία, την εκπαίδευση, τον αθλητισμό. Θέλουν τον εργαζόμενο λαό, απέναντι στα αληθινά γεγονότα που καθορίζουν τη ζωή του και τον αφορούν άμεσα, να αντιδρά με απάθεια υπνοβάτη.
Αλλά κάτι τέτοιο σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να ισχύσει. Είναι απαράβατος νόμος της κοινωνικής ανάπτυξης: όπου υπάρχει καταπίεση, εκεί θα υπάρξει αντίσταση.Ήδη, τα ρήγματα στην εικόνα και η κυβερνητική φθορά εκδηλώνονται αναπόφευκτα, όπως αναπόφευκτα το φθινόπωρο το ακολουθεί ο χειμώνας και το χειμώνα η άνοιξη…
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί πολεμοκάπηλοι σχεδιασμοί και τα ανοιχτά μέτωπα του πολέμου στην Ουκρανία και του πολέμου γενοκτονίας και σφαγής στην Παλαιστίνη και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή, είναι στις μέρες μας τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα στρεβλής παρουσίασης των γεγονότων και προβολής μιας επίπλαστης πραγματικότητας. Με απύθμενη υποκρισία, οι πολεμοκάπηλοι αναγορεύουν τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα σε διεθνές «δίκαιο» και τους άδικους πολέμους σε μια επικίνδυνη απειλητική για τους λαούς «κανονικότητα», στην οποία θα πρέπει να εθιστούμε.
Η αλήθεια για τα τεκταινόμενα δεν βρίσκεται στην ψεύτικη εικόνα, με την οποία οι ντόπιοι κυβερνητικοί ιθύνοντας θέλουν να δικαιολογήσουν την ελληνική εμπλοκή, ούτε και στη δήθεν αντιπολιτευτική άποψη που θα ήθελε να παίξει κάποιο ρόλο αστού μεσίτη, για μια φιλική συναλλαγή ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές άρπαγες.
Οι κλίκες της οικονομικής ολιγαρχίας λογαριάζουν πως η αναβαθμισμένη υποτέλεια εμπλοκής, συνέργειας και συγκάλυψης των «συμμαχικών» εγκλημάτων, θα εξαργυρωθεί με οφέλη για τις ίδιες. Αλλά στην ψευδεπίγραφη κανονικότητα και στο «δίκαιο» που διαφημίζουν, η ιστορία μάς βεβαιώνει πως: το μόνο δίκαιο που ισχύει κατά τη διανομή της λείας είναι το δίκαιο των ισχυρών εναντίον των λαών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Οι πολιτικές δυνάμεις, που αυτοπροσδιορίζονται ως φορείς προοδευτικής και μάλιστα σοσιαλίζουσας ιδεολογίας, βλέπουν τη διεθνή και εσωτερική κατάσταση με αστικά ματογυάλια, δρώντας ως πολύτιμες εφεδρείες της αντίδρασης.
Οι κυρίαρχες εκμεταλλεύτριες τάξεις και οι ιμπεριαλιστές συνεταίροι, προστάτες και κηδεμόνες τους, φροντίζουν να συντηρούν και να κρατούν πράγματι ενεργούς σε εφεδρεία τους κύριους φορείς και εκπροσώπους μιας υποτιθέμενης «εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης». Αν τυχόν θα το απαιτούσαν οι περιστάσεις και απειλούνταν η απρόσκοπτη αναπαραγωγή και διαιώνιση της αντιλαϊκής κυριαρχίας, οι εφεδρείες θα επιστρατεύονταν. Με σκοπό να χειραγωγήσουν, να ποδηγετήσουν και να εκτονώσουν τις διαθέσεις των λαϊκών μαζών, που ήδη αμφισβητούν τα καθιερωμένα, τόσο περισσότερο, όσο μεγαλώνουν τα αδιέξοδα και οι δοκιμασίες τους στα πλαίσια του υπάρχοντος σάπιου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος.
Αρκεί εδώ να αναφέρουμε τον λαλίστατο πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, μετανοούσα Μαγδαληνή του συστήματος, που ψέλνει «αριστερά» εναντίον κάθε αυθεντικής αντιιμπεριαλιστικής – αντιπολεμικής λαϊκής διεκδίκησης, ευελπιστώντας να του αναθέσουν προσεχώς κάποιο διπλωματικό ρόλο αστού μεσίτη.
Σε αποθέωση της υποκρισίας, όπου το ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο, φροντίζει ώστε και οι όποιες δήθεν υποσχέσεις του να είναι πολύ φειδωλές, αν και οι υποσχέσεις παραμένουν το μοναδικό πράγμα που είναι φτηνό ακόμα και στην εποχή αυτή της αχαλίνωτης ακρίβειας.
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για τον πλούσιο επιχειρηματία και αυτοθαυμαζόμενο θαυματοποιό διάδοχό του, αλλά και για όλους τους διαχειριστές παρόμοιων χρεοκοπημένων εκδοχών της ιδίας στην ουσία πολιτικής. Αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό, καθώς βαδίζουμε προς τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, και ήδη κλιμακώνονται οι ανεκδιήγητες ψηφοθηρικές πολιτικές – κομματικές αντιπαραθέσεις.
Βαδίζοντας προς τις Ευρωεκλογές, είναι απαραίτητο να θυμίσουμε τι μας λέει γι’ αυτές ο αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, θορυβημένος από το ράγισμα της βιτρίνας της αλαζονικής διακυβέρνησης, που ασκεί σε βάρος των λαϊκών και εθνικών συμφερόντων. Δεν θέλει, λέει, να εκπροσωπήσει την Ευρώπη στην Ελλάδα αλλά την Ελλάδα στην Ευρώπη, κι ακόμα πως «Η κάλπη είναι εθνική!». Με άλλα λόγια οι ευρωεκλογές, πέρα απ’ το Ευρωκοινοβούλιο, αφορούν επίσης την εσωτερική πολιτική διαπάλη, που η έκβασή της θα επηρεάσει ή και θα καθορίσει τις εξελίξεις στη χώρα μας.
Σ’ αυτή τη διαπάλη, όπως γνωρίζετε, το Μ-Λ ΚΚΕ θα είναι παρόν,συμμετέχοντας στις ευρωεκλογές. Καθώς οι αποφάσεις για τα κρίσιμα ζητήματα δεν παίρνονται στο ευρωκοινοβούλιο αλλά στις Συνόδους Κορυφής, οι ευρωεκλογές αφορούν όχι τα φληναφήματα, τα καμώματα και τα καλλιστεία κάποιων σελέμπριτις που επιλέχθηκαν μαζί με άλλους παράγοντες να φέρουν ελληνικό αέρα στην Ευρώπη, αλλά τη θέση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι συνολικά στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα των Ευρωπαϊκής Ένωσης και γενικότερα τη θέση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στο εγχώριο αδίστακτο και τυχοδιωκτικό καθεστώς της εκσυγχρονισμένης ευρωαμερικανοδουλείας. «Έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», αυτή είναι η δική μας θέση που ενεργητικά το Μ-Λ ΚΚΕ προβάλλει ανάμεσα στις λαϊκές μάζες.
Καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τους πατριδέμπορους και πατριδοκάπηλους, τους ακροδεξιούς κήρυκες και τα μηρυκαστικά του σκοταδισμού, τους εθνικοπαράφρονες κάθε απόχρωσης, συνεργούς και στηρίγματα στην πράξη της συναλλαγής και της διαφθοράς που οργιάζει, και των φανερών και μυστικών συμφωνιών που βοηθούν την κατάπνιξη των δικαιωμάτων και την εξόντωση των λαών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Αναπτύσσοντας την πάλη μας για την εκπλήρωση των επαναστατικών σκοπών του Μ-Λ ΚΚΕ είναι ευνόητο ότι ιδιαίτερα στρέφουμε την προσοχή μας στις ταξικά συνειδητοποιημένες δυνάμεις, σ’ εκείνους που κατανοούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό την αναγκαιότητα της οργάνωσης και του μαζικού αγώνα. Καθορίζοντας τις αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις, από εκείοφείλει να ξεκινά κάθε αξιόπιστη πολιτική θέση, αν θέλει να αναφέρεται στην Αριστερά και στο κομμουνιστικό κίνημα, αν θέλει να πατάει στο έδαφος και να μην αεροβατεί εκστομίζοντας αποπροσανατολιστικές ρεφορμιστικές λογοκοπίες, που η πραγματικότητα θα τις κατεδαφίσει. Το μέλλον θα το καθορίσουν οι αγώνες.
Η κατάσταση των λαϊκών μαζών της πατρίδας μας δεν αποτυπώνεται μόνο στην εντεινόμενη φτωχοποίηση και την οικονομική τους αποστράγγιση αλλά και στην πολιτική τους αποστασιοποίηση από τα κυρίαρχα κόμματα και τους θρασείς επιτελείς τους. Ο λαϊκός κόσμος δείχνει τώρα όλο και λιγότερη εμπιστοσύνη στην κουραστικά επαναλαμβανόμενη προπαγάνδα των οργάνων και των λακέδων της αντιλαϊκής εξουσίας. Ας δουλέψουμε για να ενισχυθούν οι απαντοχές, η θέληση και η δυνατότητα των λαϊκών δυνάμεων για μαζικούς αγώνες, στους οποίους εμείς σταθερά προσβλέπουμε και για την ανάπτυξη των οποίων συνειδητά εργαζόμαστε.
Με τη βεβαιότητα ότι οι αποφάσεις του συνεδρίου μας θα συμβάλουν στην προώθηση όλων των στόχων του Μ-Λ ΚΚΕ, ας ξεκινήσουμε, ας προχωρήσουμε κι ας ολοκληρώσουμε με επιτυχία τις εργασίες του 7ου συνεδρίου μας.
*****
Η εισήγηση εκ μέρους της ΚΕ στο 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ
από το σ. Αντώνη Παπαδόπουλο
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Ραγδαίες εξελίξεις σημειώνονται στη διεθνή σκηνή τα τελευταία χρόνια σαν αποτέλεσμα της αλλαγής του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και της διαπάλης τους για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Στη βάση αυτών των διεργασιών είχαμε το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, που μαίνεται πάνω από δυο χρόνια και εξελίσσεται σε μια σύγκρουση Ρωσίας – ΗΠΑ, ΝΑΤΟ. Τον πόλεμο του Ισραήλ, του κράτους εξολοθρευτή, που πνίγει στο αίμα το λαό της Παλαιστίνης και κατερειπώνει από τον περασμένο Οκτώβρη τη Λωρίδα της Γάζας, και τις αλλεπάλληλες στρατιωτικές επιθέσεις του σε γειτονικές χώρες με στόχο το Ιράν, επιδιώκοντας σε ρόλο παγκόσμιου προβοκάτορα να απλώσει τη φωτιά του πολέμου σε όλη τη Μέση Ανατολή. Έχουμε επικίνδυνα στρατιωτικά επεισόδια και γιγαντιαίες αεροναυτικές ασκήσεις πολέμου της Κίνας και των ΗΠΑ στη Νότια Σινική Θάλασσα και την Ταϊβάν που κυοφορούν ένα νέο πολεμικό μέτωπο. Έχουμε τέλος την κλιμάκωση των συμβατικών εξοπλισμών και την κούρσα των πυρηνικών όπλων μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας και τις νέες στρατιωτικές συνεργασίες και μέτωπα που συγκροτούνται στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού.
Σε ποιες θεωρητικές βάσεις στηριζόμαστε για να αναλύσουμε την παγκόσμια κατάσταση και να χαράξουμε τον προσανατολισμό και τα καθήκοντά μας, τη στιγμή που ο πλανήτης βρίσκεται στην πιο επικίνδυνη τροχιά του εδώ και δεκαετίες;
Πολλές θεωρίες αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα και άλλες πλασάρονται και σήμερα που διαστρεβλώνουν και συσκοτίζουν τη διεθνή πραγματικότητα, αμβλύνουν και συγκαλύπτουν τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, καλλιεργώντας μεγάλη σύγχυση στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα.
Οι προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού έκαναν σημαία τους την περιβόητη παγκοσμιοποίηση, που αρκετές δυνάμεις στο χώρο της αριστεράς άκριτα υιοθέτησαν, την ιδέα δηλαδή πως το μονοπωλιακό κεφάλαιο, ισοπεδώνοντας εθνικά σύνορα, μπορεί διαρκώς να αναπτύσσεται και να επεκτείνει ενιαία, καθολικά και αδιατάρακτα σε παγκόσμιο επίπεδο τη σφαίρα και τους όρους δράσης του, εξασφαλίζοντας μια παγκόσμια ειρηνική οικονομική ανάπτυξη χωρίς συγκρούσεις και πολέμους. Βάφτισαν παγκοσμιοποίηση τη δυνατότητα που είχε πριν 2-3 δεκαετίες το δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, με βάση τους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων που είχαν τότε διαμορφωθεί, να επιβάλλει στην εργατική τάξη, στα καταπιεζόμενα έθνη και λαούς τους πιο επαχθείς όρους εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Όταν άλλαξαν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δυνάμεων τα τελευταία χρόνια σε βάρος των ΗΠΑ και της ΕΕ και η περιβόητη παγκοσμιοποίηση έγινε μπούμερανγκ για αυτούς και μοχλός κυριαρχίας για τους ανταγωνιστές τους, τότε η θεωρία της παγκοσμιοποίησης εγκαταλείφθηκε, χρεοκόπησε και μας τελείωσε.
Υπάρχει επίσης η θεωρία του ΚΚΕ, αυτή της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» που διακηρύσσει ότι ο πλανήτης έχει κατακλυστεί από ιμπεριαλιστικά κράτη, μεγάλα, μεσαία και μικρά, «αλληλοεξαρτώμενα», σε μια ενοποιημένη παγκόσμια οικονομία, όπου συντελείται μια διαδικασία σύγκλισης των οικονομιών αυτών των αναρίθμητων ιμπεριαλιστικών κρατών. Μια θεωρία που αρνείται να δει την πραγματικότητα, αυτή που βλέπουν οι πάντες, ότι διευρύνεται δηλαδή και γίνεται αβυσσαλέο το χάσμα ανάμεσα στα ελάχιστα ιμπεριαλιστικά κράτη που κυριαρχούν και στην τεράστια πλειοψηφία των εθνών και των χωρών που βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο, την εξάρτηση και την κυριαρχία τους. Τσουβαλιάζοντας και εξισώνοντας τους πάντες στην ιμπεριαλιστική του πυραμίδα, το ΚΚΕ στην πραγματικότητα εξωραΐζει και συγκαλύπτει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο τις πραγματικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αυτές δηλαδή που μοιράζουν τον κόσμο με βάση την τεράστια δύναμη που διαθέτουν. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που το ΚΚΕ βαπτίζει ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως και η δική μας χώρα, είναι εξαρτημένες και υποτελείς στις 5-6 μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που κυριαρχούν στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και κατευθύνουν τις τύχες του πλανήτη. Υπάρχει τέλος και μια άλλη παραπλήσια με την «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» θεωρία, αυτή του «διεθνούς ιμπεριαλιστικού πλέγματος» ή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που αδυνατεί εξίσου να ερμηνεύσει τις παγκόσμιες εξελίξεις και αναπαράγει τα ίδια αδιέξοδα για τους υποστηρικτές της.
Το Μ-Λ ΚΚΕ, πολλά χρόνια τώρα, έχει ανοιχτό μέτωπο αντιπαράθεσης με όλες αυτές τις θεωρίες και τον προσανατολισμό που χαράζουν στο κίνημα, στηριγμένο στα ακλόνητα βάθρα του λενινισμού και στο αθάνατο έργο «ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού». Και παρότι έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από τότε που γράφτηκε, το έργο αυτό εξακολουθεί να αποτελεί τη μόνη σίγουρη βάση για να διατηρούμε ζωντανή επαφή με τη συνεχώς μεταβαλλόμενη διεθνή πραγματικότητα της ταξικής πάλης, να αναλύουμε το ταξικό περιεχόμενο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και των μορφών που εκδηλώνεται σε περιόδους ειρήνης ή πολέμου και να χαράζουμε τον προσανατολισμό μας στο λαϊκό κίνημα.
Ποιο είναι το ουσιαστικό συμπέρασμα στο έργο-σταθμό του Λένιν, που επιβεβαιώθηκε καθ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, που πρέπει να κρατήσουμε και να προβάλλουμε ιδιαίτερα σήμερα; Αυτό είναι ότι μια χούφτα μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κρατούν κάτω από τον έλεγχο και την κυριαρχία τους όλες τις υπόλοιπες και ανταγωνίζονται για την παγκόσμια ηγεμονία. Και ότι η ανισόμετρη πολιτική και οικονομική ανάπτυξη είναι ένας απόλυτος νόμος του καπιταλισμού, πως το ξεπέταγμα με άλματα νέων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και το προσπέρασμα των παλιών αλλάζει τους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων, και αυτό με τη σειρά του οδηγεί αναπόφευκτα στο ξαναμοίρασμα του κόσμου, αφού όπως υπογραμμίζει ο Λένιν οι ιμπεριαλιστές μοιράζουν τον κόσμο ανάλογα με τη δύναμή τους, η δύναμή τους όμως αλλάζει ανάλογα με την οικονομική και πολιτική τους ανάπτυξη. Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα ξανά. Στη σχετική εξασθένιση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τον κλονισμό της μονοκρατορίας, και την κάθοδο από τον κολοφώνα της δύναμής του, όπου βρέθηκε πριν 3 δεκαετίες. Στη φρενήρη ανάπτυξη και παγκόσμια επέκταση του κινέζικου ιμπεριαλισμού το αντίστοιχο διάστημα, που είχε σαν αποτέλεσμα να υπερσκελίσει όλες τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και να πλασαριστεί απέναντι στις ΗΠΑ ως η δύναμη εκείνη που μπορεί να τις ανταγωνιστεί σε παγκόσμια κλίμακα και να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία. Στην ισχυρή επάνοδο του ρώσικου ιμπεριαλισμού που εμφανίζεται με νέες επιθετικές δυνάμεις, ύστερα από μια περίοδο μεγάλης εξασθένισης, επιδιώκοντας να πάρει πίσω κάποια από τα εδάφη που απέσπασαν οι αμερικανοευρωπαίοι στο τέλος του 20ού αιώνα. Και τέλος έχουμε 2-3 ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη της Ευρώπης και την Ιαπωνία που στοιχίζονται πίσω από τις ΗΠΑ, αφού αδυνατούν να διαδραματίσουν, την περίοδο που διανύουμε, ουσιαστικό, ανεξάρτητο ρόλο στην παγκόσμια σκηνή. Πάνω σε αυτό ακριβώς το έδαφος της αλλαγής του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων, που έχει συντελεστεί σταδιακά από τις αρχές του 21ου αιώνα, έχει ξεκινήσει άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε βίαια το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Και όσο θα προχωράμε στο μέλλον αυτό θα προσλαμβάνει όλο και πιο βίαιες μορφές, έτσι που οι σημερινές πολεμικές συγκρούσεις θα μοιάζουν με το πρελούδιο αυτού που έρχεται.
Το κέντρο βάρους της παγκόσμιας καπιταλιστικής παραγωγής, του παγκόσμιου εμπορίου και των επενδύσεων έχει μεταφερθεί στην Ασία, με επίκεντρο την Κίνα. Η Κίνα είναι η μεγαλύτερη πραγματική οικονομία στον κόσμο, αν υπολογιστεί το ΑΕΠ της σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης. Είναι η μεγαλύτερη εμπορική, εξαγωγική και βιομηχανική δύναμη στον κόσμο και η βιομηχανική της παραγωγή είναι μεγαλύτερη από την παραγωγή των επόμενων 10 μεγαλύτερων βιομηχανικών χωρών μαζί.
Η υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ που επισκέφθηκε πριν λίγες εβδομάδες το Πεκίνο για συνομιλίες ζήτησε από την κινέζικη ηγεσία να «μειώσει την πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα των εργοστασίων της», έτσι ακριβώς, ζήτησε δηλαδή να σταματήσει να παράγει η κινέζικη βιομηχανία με το ρυθμό, το κόστος και τον όγκο που παράγει, καθώς έτσι κατακλύζει τις παγκόσμιες αγορές με εμπορεύματα, ιδιαίτερα με ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ηλιακούς συλλέκτες, ανεμογεννήτριες, ημιαγωγούς και κάθε είδους προϊόντα και η Δύση αδυνατεί να την ανταγωνιστεί και χάνει τις παγκόσμιες αγορές της. Το πρόβλημα για τις ΗΠΑ-ΕΕ δεν είναι ότι χάνουν τις αγορές των χωρών του τρίτου κόσμου και των BRICS, οι οποίες στρέφονται και για πολιτικούς λόγους στην Κίνα, προκειμένου να απαλλαγούν από τα πολύχρονα νεοαποικιοκρατικά δεσμά και την κυριαρχία της Δύσης και του δολαρίου. Το πρόβλημα είναι ότι άρχισαν να χάνουν τις αγορές τους στην καρδιά του καπιταλισμού, στις ίδιες τους τις χώρες. Η ηγεσία των ΗΠΑ, από κήρυκας της παγκοσμιοποίησης μέχρι πριν λίγα χρόνια και της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων και κεφαλαίων, όταν διαπίστωσε πως η παγκοσμιοποίηση μετατράπηκε σε όπλο στα χέρια του κινέζικου ιμπεριαλισμού, κηρύσσει απροσχημάτιστα τον οικονομικό και εμπορικό πόλεμο, επιβάλλει υπέρογκους δασμούς στα κινέζικα προϊόντα, γίνεται κήρυκας της «αποσύνδεσης» των οικονομιών τους, πιέζοντας τους συμμάχους της στην Ευρώπη και την Ασία να ορθώσουν και αυτοί τείχη προστατευτισμού απέναντι στην κινέζικη οικονομία. Μπροστά στα μάτια μας μαίνεται ο ανταγωνισμός, η άγρια διαπάλη τους για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής.
Οι ΗΠΑ αδυνατώντας να ανταγωνιστούν στο οικονομικό επίπεδο την Κίνα, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν τις παγκόσμιες αγορές και να εξοστρακιστούν από την πρώτη θέση οξύνουν διαρκώς την αντιπαράθεσή τους με την Κίνα και τη Ρωσία σε όλα τα επίπεδα. Εφαρμόζουν μια ακόμα πιο επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πολιτική πολέμου και επίθεσης και προετοιμάζονται για παγκόσμιους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η τελευταία απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ να εγκρίνει την παροχή δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία, το Ισραήλ και χώρες της Ασίας με σκοπό να κλιμακώσουν τα πολεμικά μέτωπα και να ανοίξουν νέα. Οι διακηρύξεις και οι απειλές τους εξ άλλου είναι απροκάλυπτες.
Στην «εθνική στρατηγική ασφάλειας των ΗΠΑ», που δημοσιεύτηκε πριν ενάμιση χρόνο και αναλύεται η παγκόσμια στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την περίοδο που διανύουμε, αναφέρεται: «Αυτή η στρατηγική αναγνωρίζει ότι η Λ.Δ. Κίνας αποτελεί την κύρια απειλή των ΗΠΑ…
«Η Λ.Δ. Κίνας είναι ο μόνος ανταγωνιστής με την πρόθεση να αναδιαμορφώσει τη διεθνή τάξη και έχει την οικονομική, διπλωματική, στρατιωτική και τεχνολογική δύναμη για να το κάνει. Το Πεκίνο έχει φιλοδοξίες να δημιουργήσει μια ενισχυμένη σφαίρα επιρροής στον Ινδο-Ειρηνικό και να γίνει η πρώτη δύναμη στον κόσμο…».
Οι ΗΠΑ στοχοποιούν την Κίνα ως τη δύναμη που απειλεί την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία τους και προχωρούν σε πολεμοκάπηλες κραυγές διακηρύσσοντας πως η χώρα τους «προετοιμάζεται να επικρατήσει σε σύγκρουση» … «δίνοντας προτεραιότητα στην πρόκληση της ΛΔ Κίνας στον Ινδο-Ειρηνικό και στη συνέχεια στην πρόκληση της Ρωσίας στην Ευρώπη».
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός οδηγεί αναπόφευκτα σε πόλεμο. Η ιστορία του ιμπεριαλισμού είναι γεμάτη από πολέμους. Είτε πρόκειται για κατακτητικούς πολέμους για την καταλήστευση εθνών και λαών, είτε πρόκειται για παγκόσμιους πολέμους που γίνονται ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το μοίρασμα του κόσμου. Αυτό μας δίδαξε η εμπειρία του 20ού αιώνα, που στη διάρκειά του είχαμε δεκάδες κατακτητικούς πολέμους, 2 θερμούς παγκόσμιους πολέμους και έναν ψυχρό πόλεμο. Κι αν είναι γνωστές οι ολέθριες συνέπειες των δυο παγκόσμιων πολέμων, όπως και των πολέμων κατάκτησης και υποδούλωσης κυρίαρχων χωρών, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις οδυνηρές συνέπειες της έκβασης του ψυχρού πολέμου για την ηττημένη Σοβιετική Ένωση, που επέφερε τη διάλυσή της, τον τεμαχισμό της σε πάνω από 10 κράτη και κρατίδια και την απόσπαση όλων των χωρών-μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας από τη Σοβιετική Ένωση στις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Ο κίνδυνος ενός παγκόσμιου πολέμου είναι πραγματικός. Οι πρώτοι που προετοιμάζονται είναι οι ιμπεριαλιστές που επεκτείνουν και τελειοποιούν αδιάκοπα τα στρατιωτικά τους οπλοστάσια, δημιουργούν «οικονομίες πολέμου», προχωρούν σε γιγαντιαίες ασκήσεις πολέμου, συγκροτούν στρατιωτικές συμμαχίες και συνεργασίες. Εμείς ούτε θέλουμε ούτε και επιτρέπεται να επιδοθούμε σε προφητείες για το πότε μπορεί να ξεσπάσει ο πόλεμος. Το αν μπορεί να ξεσπάσει ο πόλεμος σε τρία, έξι ή δέκα χρόνια αυτό ούτε μπορεί να προβλεφθεί ούτε έχει και τόση σημασία, όση σημασία έχει να επισημανθούν οι βασικοί παράγοντες, όπως αναλύσαμε, που ωθούν σε μια τέτοια καταστροφική εξέλιξη, να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί σκοποί των εμπρηστών του πολέμου και να αναληφθούν οι αναγκαίοι αγώνες για την αποτροπή του.
Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα με τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τους πολέμους στην Ουκρανία και τη μαρτυρική Παλαιστίνη και ηχούν τα τύμπανα του πολέμου στη Μ. Ανατολή και σε πολλές περιοχές του κόσμου, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Είναι ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να φρενάρει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την φιλοπόλεμη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που εκδηλώνονται στην πιο άγρια μορφή. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επίθεσης και του πολέμου.
Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλες δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες, λόγω της υποχώρησης του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος. Όμως, στα εικοσιπέντε χρόνια κατακτητικών πολέμων στη Μέση Ανατολή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα -όπως έδειξε η έκβαση του πολέμου στο Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη- τα ερείσματα και οι δυνάμεις του στην περιοχή δέχθηκαν ισχυρά πλήγματα και ηττήθηκε από τη μακρόχρονη και γενναία αντίσταση των λαών. Μεγάλες διαστάσεις πήρε επίσης και ο αγώνας των λαών της Αφρικής, ιδιαίτερα στις χώρες του Σαχέλ, όπου οι λαοί τους εξανάγκασαν σε αποχώρηση τους Γάλλους νεοαποικιοκράτες. Και στην καρδιά της Ευρώπης η λαϊκή οργή, που απλώνεται παντού, μετασχηματίζεται ήδη σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, σε παναγροτικό ξεσηκωμό, σε μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες. Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν επίσης στη Λατινική Αμερική αλλά και την Ασία, με τα εκατοντάδες εκατομμύρια των εργαζομένων στις Ινδίες να κατεβαίνουν σε μαχητικές απεργίες.
Και πάνω από όλα η παγκόσμια προοδευτική ανθρωπότητα υποκλίνεται στον αδάμαστο αγώνα, την ανυπέρβλητη αντίσταση και τις θυσίες του ηρωικού λαού της Παλαιστίνης απέναντι στα φρικτά εγκλήματα και τις θηριωδίες που διαπράττει το κράτος-εξολοθρευτής. Και δίνει την αμέριστη υποστήριξή της με μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, από την καρδιά του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, μέχρι κάθε γωνιά του πλανήτη για τη νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης, για την αποτίναξη της ισραηλινής κατοχής, για ένα ελεύθερο, ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, οδηγώντας σε παγκόσμια απομόνωση τους σιωνιστές δολοφόνους και τους αμερικανοευρωπαίους προστάτες τους. Αυτός ο αγώνας αποτελεί έμπνευση για όλους τους λαούς του κόσμου που μάχονται για τα δίκαιά τους. Τίποτα δεν θα είναι πια όπως πριν στην Παλαιστίνη και τη Μέση Ανατολή, όσο κι αν το τίμημα για τη λευτεριά το πληρώνει με ποταμούς αίματος ο αδούλωτος λαός της. Είμαστε βέβαιοι πως ο δίκαιος αγώνας του παλαιστινιακού λαού τελικά θα θριαμβεύσει.
Αυτός είναι σύντροφοι ο δικός μας κόσμος. Όλοι οι υπόδουλοι λαοί, οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες τάξεις, οι απολυμένοι εργάτες και η αγροτιά που χτυπιέται και ξεκληρίζεται, οι εργάτες των καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ που νοιώθουν όλο και πιο βαριά τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που τους πατούν στο λαιμό και δεν μπορούν να ανασάνουν. Όλοι οι επαναστάτες που μάχονται στις πόλεις και τα βουνά της Τουρκίας, στις ζούγκλες της Ινδίας, στα μονοπάτια της Λατινικής Αμερικής, σε όλα τα πεδία των μαχών που κυματίζει η σημαία των λαών που αντιστέκονται, στην περήφανη Υεμένη, στην ισοπεδωμένη μα ανυπότακτη Γάζα, στη Ράφα και την Χαν Γιούνις, στη Δυτική όχθη, τη Ραμάλα και τη Ναμπλούς.
Αυτός ο κόσμος αντιπροσωπεύει το μέλλον και την ελπίδα της ανθρωπότητας και θα έρθει ξανά η στιγμή που θα βγει στο ιστορικό προσκήνιο για να διεκδικήσει και να πάρει αυτό που του αξίζει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Είμαστε μια ανάσα πριν τις ευρωεκλογές, σε μια ΕΕ ακρωτηριασμένη μετά το Brexit, που ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη ρήξη με τη Ρωσία αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή κρίση, με την περίφημη ατμομηχανή της, τη Γερμανία, κυριολεκτικά να αγκομαχά. Σε μια ΕΕ που υιοθετεί το μοντέλο της πολεμικής οικονομίας, όπου οι λαοί υφίστανται όλο και πιο άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, με τη φτώχεια να απλώνεται δραματικά, τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα να συρρικνώνονται και το κράτος πρόνοιας να διαλύεται. Σε μια ΕΕ – φρούριο, που στο εσωτερικό της ενισχύει τους νόμους και τους μηχανισμούς καταστολής των λαϊκών και εργατικών αγώνων και στα σύνορά της ορθώνει όλο και πιο ψηλά τείχη απέναντι στα αυξανόμενα μεταναστευτικά ρεύματα, με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις απελάσεις και τις βίαιες επαναπροωθήσεις να αυξάνονται. Σε μια ΕΕ, σε παραλυτική κατάσταση, με τα αποσυνθετικά φαινόμενα και τις βαθιές αντιθέσεις στο εσωτερικό της να φουντώνουν, με την ακροδεξιά και το φασισμό να αναπτύσσονται επικίνδυνα στο έδαφος που στρώνουν οι κυρίαρχες δυνάμεις.
Η ΕΕ δεν είναι, όπως διακηρύσσει η αστική προπαγάνδα, το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι». Το αφήγημα για την Ευρώπη τάχα της ευημερίας, της δικαιοσύνης, των ελευθεριών και του ανθρωπισμού έχει κουρελιαστεί εντελώς τα τελευταία χρόνια. Η ΕΕ ήταν, είναι, και θα είναι ένα αντιδραστικό οικοδόμημα όπου τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη επιβάλλουν τα συμφέροντά τους πάνω στους λαούς και τις εξαρτημένες χώρες, όπως τη δική μας. Τα Μνημόνια υποδούλωσης και λεηλασίας της χώρας και του λαού μας έκαναν διάτρητη όλη τη φιλολογία περί συνοχής, αλληλεγγύης και οικονομικής ολοκλήρωσης στα πλαίσια της ΕΕ.
Το τελευταίο «ευρωπαϊκό υπερόπλο», το «Ταμείο Ανάκαμψης», σημαίνει νέο μεγάλο φαγοπότι για το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο και τη ντόπια ολιγαρχία και νέα λεηλασία για τους ευρωπαϊκούς λαούς και το λαό μας.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Σε μια περίοδο όπου τα σύννεφα του πολέμου απλώνονται σε όλο τον κόσμο και την περιοχή μας, η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη εξελίσσεται με έναν τρόπο πολύ επικίνδυνο για την ειρηνική διαβίωση και τα συμφέροντα του λαού μας, με την όλο και πιο βαθιά εμπλοκή της χώρας μας στο πολεμικό μέτωπο των ΗΠΑ και της Δύσης.
Ο Στρατηγικός Διάλογος μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας, ο οποίος θεσμοθετήθηκε και ξεκίνησε το 2018 επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σφίγγει, όλο και πιο ασφυκτικά, πάνω μας, την αμερικανική θηλιά. Έχουμε επιστρέψει δεκαετίες πίσω, στην εποχή της απροσχημάτιστης αμερικανοκρατίας. Αφού διασφαλίστηκε η επ’ αόριστον παραμονή και επέκταση των αμερικανικών βάσεων, πρόσφατα πέρασαν στη Βουλή δυο Μνημόνια ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ που προβλέπουν την απευθείας υπαγωγή Ελλήνων στρατιωτικών στον επιχειρησιακό έλεγχο του αμερικανικού στρατού. Ανοίγει, δηλαδή, ο δρόμος ώστε Έλληνες στρατιωτικοί να συμμετέχουν ενεργητικά στον ξέφρενο επιθετισμό των ΗΠΑ στα πολεμικά τους μέτωπα όταν και όπου αυτές αποφασίζουν! Είναι η εφαρμογή της κατάπτυστης πρωθυπουργικής διακήρυξης: «Στεκόμαστε μαζί με τις ΗΠΑ όποτε και όπου χρειαστεί».
Στον πόλεμο της Ουκρανίας, εδώ και δυο χρόνια, η κυβέρνηση ευθυγραμμίζεται με την αμερικανονατοϊκή επιθετική πολιτική. Μετέτρεψε την Αλεξανδρούπολη σε ορμητήριο εναντίον της Ρωσίας. Έδωσε βήμα στην ελληνική Βουλή στον Ζελένσκι και σε μέλη του ναζιστικού Τάγματος Αζόφ και στέλνει στην Ουκρανία οπλισμό, με έμφαση στα ρωσικής προέλευσης οπλικά συστήματα, ικανοποιώντας ταυτόχρονα την τουρκική απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου.
Απέναντι στη σιωνιστική βαρβαρότητα και την επιχείρηση γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού λαού, συμπαρατάσσεται ενεργητικά με το κράτος-δολοφόνο. Σε πλήρη αντίθεση με τα φιλοπαλαιστινιακά, αντιφασιστικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του ελληνικού λαού, συμμετέχει στη φιλοσιωνιστική προπαγάνδα που αμαυρώνει την Παλαιστινιακή Αντίσταση και αγιοποιεί το Ισραήλ.
Έχουμε, επίσης, την ευθεία εμπλοκή της χώρας μας στις επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον των Χούθι, που υπερασπίζονται σθεναρά και αποφασιστικά τον παλαιστινιακό λαό, με τη συμμετοχή στον αμερικανοβρετανικό «Φύλακα Ευημερίας» και με την ανάληψη της Διοίκησης των επιχειρήσεων στην ευρωπαϊκή πολεμική αρμάδα «Ασπίδες».
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στα σκοτεινά και επικίνδυνα μονοπάτια που μας οδηγούν, πρέπει να απαντήσουμε με αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, για να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας μας στα αμερικανονατοϊκά επιθετικά σχέδια, για ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, για τη φιλία των λαών. Τα συνθήματα «έξω οι ΗΠΑ», «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», βρίσκονται στην καρδιά των λαϊκών αναγκών. Συμπυκνώνουν την αντίθεση με την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας και είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τον αγώνα για μια ριζική κοινωνική αλλαγή.
Σε αυτό το πλαίσιο, και μετά από ισχυρή παρέμβαση των ΗΠΑ, της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ, ο Μητσοτάκης υπέγραψε την περιβόητη «Διακήρυξη των Αθηνών». Τα κείμενα που υπογράφτηκαν, καθώς και όλη η προπαγάνδα που αναπτύσσεται από τους παρατρεχάμενους αναλυτές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης που έσπευσαν να πανηγυρίσουν, οδηγούν στο συμπέρασμα πως μαγειρεύονται επικίνδυνες εξελίξεις για τη χώρα και το λαό μας και οδυνηρές «διευθετήσεις».
Δεν «γυρίσαμε σελίδα», δεν έχουμε «ήρεμα νερά» και κανένα «κλίμα φιλίας» δεν υπάρχει. Το casus beli είναι ενεργό και όλο το σχέδιο για τη δημιουργία της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας» υλοποιείται σταδιακά. Η διαπραγμάτευση που είναι σε εξέλιξη περιλαμβάνει το σύνολο των τουρκικών επεκτατικών διεκδικήσεων και η τουρκική κυβέρνηση φροντίζει με κάθε τρόπο να το υπενθυμίζει. Ο περίφημος «επώδυνος συμβιβασμός», για τον οποίο εδώ και πολλά χρόνια προετοιμάζει την κοινή γνώμη η περίφημη Σχολή του κατευνασμού και του ενδοτισμού, προετοιμάζεται μεθοδικά πίσω από τις κλειστές πόρτες όπου οργιάζει η μυστική διπλωματία, με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και το ΝΑΤΟ να συνιστούν στην Ελλάδα «αυτοσυγκράτηση» και να την προτρέπουν σε εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ήταν αποκαλυπτικές οι πρόσφατες δηλώσεις Γεραπετρίτη σε αυτή την κατεύθυνση.
Στην Κύπρο, η Τουρκία αφού έχει επιβάλει στην πράξη την υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε «ελληνοκυπριακή κοινότητα» και το ψευδοκράτος σε ισότιμο συνομιλητή, προχώρησε στην παραβίαση και κατάλυση των κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων από τα τουρκικά γεωτρύπανα, άνοιξε το δρόμο στον εποικισμό της Αμμοχώστου και προωθεί πλέον την οριστική διχοτόμηση του νησιού.
Οι προθέσεις και η πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ φαίνονται από την εξοργιστική δήλωση του Μητσοτάκη που μετέτρεψε την τουρκική κατοχή στην Κύπρο και την προωθούμενη οριστική διχοτόμησή της σε μια απλή «διαφωνία»(!) με τον Ταγίπ Ερντογάν. Πρόκειται για έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που «ξεφορτώνονται», ένα-ένα, τα «βαρίδια» του παρελθόντος, έχοντας τη συναίνεση και την ουσιαστική στήριξη της «αντιπολίτευσης» των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέας Αριστεράς.
Παράλληλα, η κυβέρνηση προχωρά σε υπέρογκους εξοπλισμούς, επικαλούμενη την «αμυντική θωράκιση» της χώρας, κομπάζοντας πως αποκτά τάχα υπεροπλία στο Αιγαίο απέναντι στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για εξοπλισμούς που υπηρετούν τους επιθετικούς αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς. Δεν έχουν σχέση με τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας. Και το βαρύ αυτό λογαριασμό θα τον πληρώσει, πάλι, ο λαός μας.
Καταδικάζουμε κάθε παραβίαση, κάθε απειλή σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων, κάθε αλλαγή συνόρων. Υπερασπίζουμε την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας σε περίπτωση επίθεσης από την Τουρκία και καταγγέλλουμε κάθε τυχοδιωκτική επίθεση που μπορεί να εκδηλωθεί από την Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία.
Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Μόνο ο κοινός τους αγώνας ενάντια στους κοινούς εχθρούς, τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες ολιγαρχίες, ενάντια στην εθνικιστική υστερία των κυρίαρχων τάξεων, μπορεί να οδηγήσει σε μία φιλειρηνική επίλυση των προβλημάτων, για να μην είναι το Αιγαίο θάλασσα έντασης και πολεμικών επεισοδίων αλλά θάλασσα πραγματικής ειρήνης και φιλίας των λαών της.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Η προηγούμενη χρονιά, στη χώρα μας, σφραγίστηκε από οδυνηρά γεγονότα και πραγματικές τραγωδίες. Το έγκλημα στα Τέμπη, οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες αποτέλεσαν νέα βαριά πλήγματα σε ένα λαό και έναν τόπο που δοκιμάζονται σκληρά εδώ και δεκατρία χρόνια. Μια μεγάλη κοινωνική, οικονομική και περιβαλλοντική καταστροφή συντελέστηκε. Το έγκλημα των Τεμπών, με τους συγγενείς των θυμάτων και την περήφανη μάνα μπροστάρισσα να συγκλονίζουν με τον αποφασιστικό τους αγώνα εναντίον της εξωφρενικής συγκάλυψης, λειτουργεί σαν καταλύτης σοβαρών πολιτικών εξελίξεων.
Σε αυτές τις δραματικές συνθήκες, η φτωχοποίηση των εργατολαϊκών στρωμάτων παίρνει μεγάλες διαστάσεις και ταυτόχρονα επιβάλλονται αντιδραστικές ανατροπές αδιανόητες μέχρι πριν λίγο καιρό. Το λαϊκό εισόδημα κυριολεκτικά εξανεμίζεται από τις συνεχείς, εξωφρενικές ανατιμήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης και η λαϊκή οικογένεια στερείται πια βασικά είδη διατροφής. Το κόστος της στέγασης έχει εκτιναχθεί. Οι εξώσεις, οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις πάνω σε ανήμπορους συμπολίτες μας πολλαπλασιάζονται. Η φτωχομεσαία αγροτιά δίνει αγώνα επιβίωσης.
Μετά τη νομοθέτηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων και την ευθεία βολή στη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, έχουμε το αίσχος των επί πληρωμή απογευματινών χειρουργείων. Δεν μιλάμε πια για υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση του ΕΣΥ αλλά για μια άθλια επιχείρηση πλήρους ιδιωτικοποίησης του συστήματος Υγείας, για τη χαριστική βολή στο δικαίωμα του λαού για Δημόσια Δωρεάν Υγεία. Επιχειρούν να βάλουν ταφόπλακα στα τελευταία υπολείμματα του κοινωνικού κράτους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ επιτίθεται σε όσα εργατολαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου έχουν απομείνει από τη μνημονιακή λεηλασία. Καθετί που έχει δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα κατασυκοφαντείται, κατεδαφίζεται, και παραδίδεται βορά στον ιδιωτικό τομέα. Πρόκειται για μια σκληρή ταξική πολιτική που συνδυάζεται με την ενίσχυση της αντιδραστικής προπαγάνδας και ενός χυδαίου αντικομμουνισμού, με την καρατόμηση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, με τις παρακολουθήσεις, τον πολιτικό αυταρχισμό, και την καταστολή.
Την ίδια στιγμή, το μεγάλο κεφάλαιο απολαμβάνει πλήθος φορολογικών απαλλαγών, προκλητικά υπερκέρδη και νομικό πλαίσιο που ενθαρρύνει και απογειώνει την εργοδοτική αυθαιρεσία και απληστία με τα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα να χτυπούν κόκκινο. Χαρακτηριστικό των «καιρών» είναι τα εξωφρενικά κέρδη στη βιομηχανία τροφίμων και στις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ όταν η ακρίβεια λεηλατεί τους πενιχρούς μισθούς και συντάξεις.
Στη «Νέα Ελλάδα» του Μητσοτάκη η θέση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας γίνεται όλο και πιο ευάλωτη και η ανασφάλεια θεριεύει. Οι κοινωνικές αντοχές λιγοστεύουν και η κοινωνική ανοχή εξαντλείται. Έτσι, λίγους μήνες μετά την διπλή εκλογική επικράτηση της ΝΔ, διαψεύδοντας την κυβερνητική προπαγάνδα για τη δήθεν παντοδυναμία της και την ισχυρή εντολή, η υπαρκτή, διάχυτη, υπόγεια λαϊκή αμφισβήτηση και οργή βγαίνει στην επιφάνεια. Αγρότες, φοιτητές, υγειονομικοί, εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους, συνταξιούχοι βγαίνουν στο δρόμο του αγώνα, έχοντας μαζί τους τη λαϊκή αλληλεγγύη και υποστήριξη, ακυρώνοντας τον ύπουλο μηχανισμό της επικοινωνιακής συκοφάντησης και του «κοινωνικού αυτοματισμού». Τα υπόγεια ρεύματα μετατρέπονται σε ρυάκια και ποτάμια διεκδίκησης και αγώνα.
Για πρώτη φορά η κυβέρνηση της ΝΔ αναμετριέται με τη μεγάλη λαϊκή αποδοκιμασία. Αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, όσο και αν η κυβερνητική προπαγάνδα επιχειρεί να το αποσιωπήσει, να υποβαθμίσει την έκταση και τη σημασία του.
Το πολιτικό κλίμα αλλάζει. Η κυβερνητική πολιτική δοκιμάζεται και αμφισβητείται όχι από την αντιπολίτευση που κάθεται στα έδρανα της Βουλής αλλά από τη λαϊκή πλειοψηφία. Κάτι που αποτυπώνεται, εκτός από τους ελπιδοφόρους αγώνες της τελευταίας περιόδου, και σε όλες τις δημοσκοπήσεις όπου τα ποσοστά δυσαρέσκειας για το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής και απαξίωσης των αστικών θεσμών με πρώτη τη δικαιοσύνη είναι πραγματικά θηριώδη.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά συναινούν και στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν το λαό και τον τόπο. Στην εσωτερική οικονομική πολιτική, τα εργασιακά και εκπαιδευτικά ζητήματα, τις αντιδραστικές πολιτικές κατεδάφισης του κράτους Πρόνοιας, την εξωτερική πολιτική, τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας, το Κυπριακό, τα εξοπλιστικά προγράμματα, οι διαφοροποιήσεις που προβάλλουν είναι ανώδυνες, υποκριτικές, χωρίς σημασία. Αυτή η σύγκλιση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, η μη συγκρότηση δηλαδή μιας αντιπολιτευτικής πολιτικής που να διαφοροποιείται από την κυβερνητική πολιτική, σε συνδυασμό με το αμαρτωλό κυβερνητικό τους παρελθόν, είναι και η εξήγηση της εκλογικής τους καθίζησης και της αδυναμίας τους να αποτελέσουν εναλλακτική κυβερνητική πρόταση και διέξοδο.
Η εκλογική άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων οφείλεται στην ένταση της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής και τη στήριξή της από όλη την αστική αντιπολίτευση. Tα ρατσιστικά κηρύγματα, η ενίσχυση της αντιπροσφυγικής πολιτικής, η ένταση του αντικομμουνισμού μετατοπίζουν το πολιτικό σκηνικό και την πολιτική ατζέντα προς τα δεξιά και ενισχύουν τελικά τις σκοταδιστικές, εθνικιστικές και ακροδεξιές θέσεις και κόμματα.
Τα κόμματα αυτά καπηλεύονται τα αισθήματα εθνικής ταπείνωσης που προκαλούνται από την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας. Η πολιτική αυτή δίνει χώρο στις δυνάμεις της Ακροδεξιάς και του φασισμού να κάνουν πατριδεμπόριο. Χρειάζεται να ενισχυθεί η λαϊκή επαγρύπνηση απέναντί τους, απέναντι στις δολοφονικές φασιστικές ομάδες, να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της τρομοκρατίας, της εξάρτησης, για Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία.
Η ηγεσία του ΚΚΕ αποτελεί ένα ξεχωριστό στήριγμα της κυβερνητικής πολιτικής. Η συμβιβαστική και υπονομευτική γραμμή της εκδηλώνεται σταθερά και παντού. Στο φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα, τους αγροτικούς αγώνες, τις απεργίες των εργαζομένων, οι δυνάμεις του ΚΚΕ ενώ παριστάνουν τον εμψυχωτή και καθοδηγητή αυτών των αγώνων, στην πράξη, επιχειρούν να τους συγκρατήσουν σε ένα πλαίσιο ανώδυνων αιτημάτων και ελεγχόμενης διαμαρτυρίας, όχι πραγματικής σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική και τελικά, βαθμιαία, να τους αποκλιμακώσουν και να κηρύξουν το τέλος. Η συνηθισμένη τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ που πίσω από έναν υπερεπαναστατικό βερμπαλισμό, πίσω από τις «ανυπακοές», τις «ρήξεις» και τις «αντεπιθέσεις», προσπαθεί να κρύψει τη ρεφορμιστική ψυχή της, τη γραμμή της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης, να σπείρει κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να εξαργυρώσει, τελικά, τους αγώνες με ψήφους και έδρες στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο. Σε συνδυασμό μάλιστα με την εγκατάλειψη της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία, που έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια, η ηγεσία του ΚΚΕ καταλαμβάνει τη θέση και το ρόλο ενός πολύτιμου στηρίγματος της αστικής εξουσίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Ο κύριος άξονας της πάλης του Μ-Λ ΚΚΕ, κάνοντας τον απολογισμό από το προηγούμενο Συνέδριο, ήταν η ενίσχυση του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, ο δρόμος της πανεργατικής–παλλαϊκής αντίστασης και πάλης. Οι δυνάμεις μας, στο Κέντρο και την επαρχία, πήραν μαχητικά μέρος σε όλες τις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τα συλλαλητήρια και τις πορείες του λαού και της νεολαίας. Παρά τον άθλιο, σαμποταριστικό ρόλο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και την υπονομευτική πολιτική της ΑΔΕΔΥ, κάτω από την πίεση των εργαζομένων, αναπτύχθηκαν μέσα από τα συνδικάτα και τους συλλόγους πολλές απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις των εργαζομένων, της φοιτητικής νεολαίας, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, του πρέταντορ και της καταστολής, ενάντια στην κυβέρνηση των Τεμπών, του καταπέλτη, της ρεμούλας και της διαφθοράς, της προστασίας των παιδοβιαστών και μαστροπών.
Αλλά και στα χρόνια της πανδημίας, παρά τα λοκ-ντάουν και τις χουντικές απαγορεύσεις, μέσα από τα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους κατέβηκαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις χιλιάδες εργαζόμενοι, υγειονομικοί, εκπαιδευτικοί και φοιτητές.
Όταν η αστυνομία, τον πρώτο χρόνο της πανδημίας, απαγόρευε κάθε συνάθροιση και κατέβαζε χιλιάδες πάνοπλους αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων, δυο πολιτικοί προσανατολισμοί αντιπαρατέθηκαν.
Η γραμμή που πρόβαλλαν, παρά τις όποιες φραστικές και επί μέρους διαφοροποιήσεις, τα κοινοβουλευτικά κόμματα -ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ- αλλά και μια σειρά δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που έλεγε «μετά θα λογαριαστούμε». Και από την άλλη, η γραμμή της αγωνιστικής στάσης απέναντι στο σκηνικό τρομοκρατίας, μαζικής υστερίας και ψύχωσης που έστηνε η κυβέρνηση. Αυτή τη γραμμή πρόβαλλε το Μ-Λ ΚΚΕ από την πρώτη μέρα της πανδημίας συμβάλλοντας στο μέτρο των δυνάμεών του στο σπάσιμο των κυβερνητικών απαγορεύσεων και το δυνάμωμα των λαϊκών αντιστάσεων. Ποτέ δεν σταμάτησαν να λειτουργούν «δια ζώσης» τα καθοδηγητικά όργανα του Μ-Λ ΚΚΕ στη διάρκεια της πανδημίας, να οργανώνουν και να καθοδηγούν την πάλη του κόμματος, να στηρίζουν και να εμψυχώνουν τις δυνάμεις μας. Τα μέλη του Μ-Λ ΚΚΕ και της Πορείας ανταποκρίθηκαν με αγωνιστικό πνεύμα στη δύσκολη κατάσταση, δείχνοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα.
Παραμείναμε στέρεοι και μάχιμοι, με αντοχή και σταθερότητα, μια μάχιμη κομμουνιστική δύναμη με ιδεολογικοπολιτικά εφόδια και εξοπλισμό που μας επιτρέπουν να προχωράμε μπροστά, ξεπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σε λίγους μήνες συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από την ίδρυση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας. Πρωτεργάτης της ίδρυσής του, ο Ισαάκ Ιορδανίδης πήρε την επαναστατική πρωτοβουλία και με τον Γιάννη Χοντζέα και μια μικρή ομάδα κομμουνιστών, κύρια πρώην εξόριστων στον Άη Στράτη, πραγματοποιούν τον Ιούνη του 1964 σύσκεψη στην Αθήνα και προχωρούν στην ίδρυση του πρώτου πολιτικού πυρήνα των μαρξιστών-λενινιστών της Ελλάδας. Η σύσκεψη αποφάσισε την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση», που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, εγκαινιάζοντας έτσι τη δημόσια εμφάνιση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας. Παράλληλα, στους πολιτικούς πρόσφυγες από την Ελλάδα στις Ανατολικές χώρες, οι Πολύδωρος Δανιηλίδης και Γαβρήλος Παπαδόπουλος, που βρίσκονταν στη Ρουμανία, μαζί με άλλους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες στην Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, πήραν την πρωτοβουλία της ανοιχτής αντιπαράθεσης με την πολιτική του ΚΚΕ και της δημιουργίας της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Οργάνωσης των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων.
Με την ευκαιρία αυτής της σημαντικής για το λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας επετείου, θέλουμε να σταθούμε στα συμπεράσματα που έχουμε βγάλει, να τιμήσουμε και να υπερασπιστούμε τον επαναστατικό προσανατολισμό που χάραξε και τους αδιάκοπους αγώνες που διεξάγει 60 χρόνια το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα για τα συμφέροντα του λαού μας.
Και να επιμείνουμε, αταλάντευτα, να οικοδομούμε πάνω στα θεμέλια που έριξαν οι ιδρυτές του. Γιατί συντρόφισσες και σύντροφοι, το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα δεν υπήρξε κάποτε, όσο βρίσκονταν στις γραμμές του όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, ούτε υπάρχει σε άλλες χώρες αλλά στην Ελλάδα μας τελείωσε πριν από πολλά χρόνια. Μπορεί να είμαστε οι μόνοι που το διακηρύσσουμε, αλλά είμαστε περήφανοι που το Μ-Λ ΚΚΕ το ενσαρκώνει και το εκφράζει στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες του σήμερα και του αύριο. Και είμαστε βέβαιοι πως στο μέλλον, τόσο στη χώρα μας όσο και σε δεκάδες άλλες χώρες που αναπτύσσει τη δράση του το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, θα ενισχυθεί, διαδραματίζοντας αποφασιστικό ρόλο στους επαναστατικούς αγώνες των λαών.
Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα έχει βαθιές ρίζες μέσα στο λαό. 60 χρόνια η φωνή του δεν έπαψε να ακούγεται στο στίβο της ταξικής πάλης. Χάρη στους αγώνες και τις προσπάθειές του, αποκαλύφθηκε η αντεπαναστατική φύση του ρεβιζιονισμού, ξεσκεπάστηκε η απάτη του ρεφορμιστικού δρόμου και της ταξικής συνεργασίας και προβλήθηκε πλατιά η αναγκαιότητα του επαναστατικού δρόμου για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και για τη λύση των ώριμων προβλημάτων της νεοελληνικής κοινωνίας. Αυτή η ιδεολογική και πολιτική γραμμή κατάκτησε τις συνειδήσεις πολλών αγωνιστών, ενώ πολλά από τα βασικά συνθήματά του έγιναν κτήμα πλατιών λαϊκών μαζών.
Υπερασπίστηκε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και τους ηγέτες του, Μαρξ, Έγκελς, Λένιν, Στάλιν, Μάο Τσετουνγκ από τις αντικομμουνιστικές επιθέσεις της αντίδρασης και του ρεβιζιονισμού.
Υπερασπίστηκε την ένδοξη ιστορία και τις επαναστατικές παραδόσεις του ηρωικού ΚΚΕ που σήκωσε τη σημαία των αγώνων και των αδιάκοπων προσπαθειών για μια Ελλάδα ειρηνική, δημοκρατική, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική.
Οι θέσεις που πρόβαλε και πάλεψε πάνω στα μεγάλα προβλήματα και τους στόχους του λαϊκού αγώνα και του κομμουνιστικού κινήματος επιβεβαιώθηκαν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και της πολεμικής με τον ρεβιζιονισμό.
Και κάτι σημαντικό. Όταν κρίνουμε σύντροφοι την εξηντάχρονη πορεία του κινήματός μας πρέπει να εξετάζουμε το διεθνές και εσωτερικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ανέπτυξαν τη δράση τους οι ιδρυτές του και συνεχίζει μέχρι σήμερα η επόμενη γενιά του καθοδηγητικού πυρήνα που βρίσκεται στην ηγεσία του τέσσερις δεκαετίες. Και αυτό το πλαίσιο καθορίστηκε από την αντεπαναστατική ανατροπή του ΚΚΣΕ αρχικά και αργότερα του ΚΚΚίνας, την καπιταλιστική παλινόρθωση και το γκρέμισμα του σοσιαλισμού σε αυτές τις χώρες που αποτέλεσαν για δεκαετίες τη βάση της παγκόσμιας επανάστασης, το φάρο και την ελπίδα των λαών όλου του κόσμου. Και ακόμα καθορίστηκε από τη ρεβιζιονιστική ανατροπή στο ΚΚΕ που οδήγησε στον πλήρη ιδεολογικοπολιτικό εκφυλισμό του, στο ξερίζωμα της επαναστατικής ψυχής του και στη μετατροπή του σε ένα ρεφορμιστικό κόμμα.
Περάσαμε έτσι από την επαναστατική πλημμυρίδα του πρώτου μισού του 20ού αιώνα στη μεγάλη υποχώρηση που έριξε δεκαετίες πίσω το κομμουνιστικό κίνημα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσα σε συνθήκες άγριου αντικομμουνισμού, κατασυκοφάντησης και σπίλωσης των ηγετών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και δυσφήμησης των ιδεών του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού από τα υπολείμματα των ρεβιζιονιστικών κομμάτων.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ανέπτυξε και συνεχίζει να αναπτύσσει τη δράση του το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να εξετάσουμε γιατί παρά την παρατεταμένη κρίση του καπιταλισμού και την άγρια επίθεση των αντιδραστικών δυνάμεων δεν μπορεί ακόμη το μαρξιστικό- λενινιστικό κίνημα, γενικότερα το κομμουνιστικό κίνημα, να επηρεάσει κόσμο σε μαζική κλίμακα και να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Και επί πλέον πέρα από τις δύσκολες αντικειμενικές συνθήκες πρέπει να δούμε τις αρνητικές εξελίξεις και καταστάσεις, τα σοβαρά λάθη που διαπράχθηκαν, τις αδυναμίες και ανωριμότητες που εκδηλώθηκαν στις γραμμές του, τη διάσπαση και διασπορά των δυνάμεων του που δεν του επέτρεψαν να έχει μια σταθερή ανάπτυξη, να συνδεθεί με πλατιές μάζες εργαζομένων και να αποκτήσει μια μαζική επιρροή στο λαϊκό κίνημα.
Ανασκοπώντας την εξηντάχρονη πορεία του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της χώρας μας, το πιο σημαντικό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι παρά τις μεγάλες δυσκολίες και τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού και πολιτικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τα σοβαρά λάθη των διασπάσεων, ποτέ δεν έχασε τον επαναστατικό του χαρακτήρα και προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεων που το συγκροτούν να συνεισφέρουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας, στο μεγάλο στόχο της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης.
Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, μέσα από τους πολύχρονους αγώνες του, επιβεβαίωσε στην πράξη την αναγκαιότητά του και τον αναντικατάστατο ρόλο του και παραμένει πάντοτε μια ζωντανή πολιτική πραγματικότητα και μια ρεαλιστική ελπίδα για την ανάπτυξη του λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες, το Μ-Λ ΚΚΕ υποστήριξε και δεν θα σταματήσει να υποστηρίζει τη συσπείρωση και την ενότητα όλων των μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων, όλων των πραγματικών κομμουνιστών, παρά τα προβλήματα που προκύπτουν κατά καιρούς και δυσκολεύουν τη διαμόρφωση προϋποθέσεων για να ανοίξει αυτό το σημαντικό ζήτημα. Όλη η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών έδειξε πως πρόκειται για ένα μεγάλο και δύσκολο καθήκον και θα απαιτηθούν σκληροί, επίπονοι και πολύχρονοι αγώνες έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες, ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για να ενωθεί η βασική μάζα των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται, στα πλαίσια ενός κόμματος, πάνω στις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού.
60 χρόνια μετά, συντρόφισσες και σύντροφοι, περνώντας η υπόθεση του κινήματός μας από γενιά σε γενιά αγωνιστών, το Μ-Λ ΚΚΕ πέτυχε μια σοβαρή κατάκτηση σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Αυτή είναι η διαμόρφωση ενός πυρήνα νέων συντρόφων με ικανό επίπεδο ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης, με πίστη και αφοσίωση στους επαναστατικούς σκοπούς του κόμματός μας, που έχουν σφυρηλατηθεί μέσα στους καθημερινούς αγώνες του λαού και της νεολαίας και βρίσκονται ήδη στα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος αρκετά χρόνια, στην ΚΕ και το ΠΓ, ανταποκρινόμενοι ουσιαστικά στα δύσκολα κομματικά καθήκοντα που έχουν αναλάβει. Στις σημερινές συνθήκες, οι νέοι σύντροφοι και συντρόφισσες μπορούν και πρέπει να αναλάβουν ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες και καθήκοντα, και με τη σταθερή βοήθεια και το στήριγμα των παλιότερων συντρόφων σταδιακά να πάρουν στα χέρια τους το κύριο βάρος της καθοδήγησης του κόμματος, συγκροτώντας ένα νέο ηγετικό πυρήνα που θα διαμορφώσει μια σταθερή προοπτική και τη μελλοντική πορεία του Μ-Λ ΚΚΕ στους δύσκολους καιρούς που έρχονται.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Αναλογιζόμενοι το βάρος της ευθύνης αυτού το ιστορικού σταθμού των 60 χρόνων που σημαδεύει την αδιάκοπη πορεία μας, έχοντας την πεποίθηση πως έχουμε βάλει τις βάσεις για να τιμήσουν οι επόμενες γενιές τα 100 χρόνια αγώνων και προσφοράς του κινήματός μας, ας προχωρήσουμε αποφασιστικά μπροστά, τιμώντας τον σ. Ισαάκ, τον πρωτεργάτη της ίδρυσης του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και όλους τους συντρόφους μας που έφυγαν τα τελευταία χρόνια, τους συντρόφους Ιωσήφ και Τάκη που χάσαμε πριν 2 μήνες, εμπνεόμενοι από τον αγώνα και τις θυσίες των κομμουνιστών, των λαϊκών αγωνιστών, όλων των παιδιών της εργατικής τάξης και του κόμματος που έδωσαν τη ζωή τους στη μεγάλη υπόθεση του λαού μας, στην υπόθεση της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
*****
Η εισήγηση για τα ζητήματα της κομματικής οικοδόμησης
από το σ. Δημήτρη Κοντοφάκα
Σύντροφοι και συντρόφισσες
Το Μ-Λ ΚΚΕ όλο το προηγούμενο διάστημα συμμετείχε ενεργά στους αγώνες που δόθηκαν.
Με τα κομματικά πανό, με τα πανό της ΕΡΓΑΣ και του Εκπαιδευτικού Ομίλου με τα πανό της φοιτητικής πορείας σε μια σειρά πόλεις συμμετείχαμε στους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες, στις αντιιμπεριαλιστικές και αντιπολεμικές κινητοποιήσεις και στις κινητοποιήσεις για τον ηρωικό αγώνα του παλαιστινιακού λαού, στις απεργίες και τις στάσεις εργασίας, στους μαζικούς και παρατεταμένους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, στους αγώνες των εκπαιδευτικών, των αγροτών, των υγειονομικών, στους αγώνες για το σπάσιμο των χουντικών απαγορεύσεων στην πανδημία, στους αγώνες για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες.
Με πλήθος ανακοινώσεων και προκηρύξεων, κειμένων και αρθρογραφίας μέσα από το Λαϊκό Δρόμο και τις ιστοσελίδες του και μέσα από τον Πρόλογο, με συνεχείς παρεμβάσεις στις συνελεύσεις των εργαζομένων και των φοιτητών, στις γειτονιές, μέσα στην κοινωνία γενικότερα, το Μ-Λ ΚΚΕ πάλεψε και παλεύει για την απόκρουση της κυβερνητικής προπαγάνδας, πάλεψε και παλεύει για τη στήριξη και τη μαζικοποίηση των αγώνων αλλά και για το σωστό πολιτικό τους προσανατολισμό.
Την περασμένη χρονιά το Μ-Λ ΚΚΕ έδωσε τη δύσκολη μάχη των δύο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων.
Παρά τις μικρές του δυνάμεις, στηριγμένο στην κινητοποίηση και την συμβολή των μελών του και στη στήριξη των φίλων του μπόρεσε και ξεπέρασε τις οικονομικές δυσκολίες και πραγματοποίησε επί ένα τρίμηνο μια μεγάλη πολιτική εξόρμηση σε όλη τη χώρα, επικοινωνώντας με χιλιάδες λαϊκούς ανθρώπους. Ιδιαίτερο φορτίο στην εκπροσώπηση του κόμματος στη δημόσια εκλογική πολιτική αντιπαράθεση σήκωσαν επάξια νέοι σύντροφοι που δείχνει πως μια νέα βάρδια στελεχών έχει διαμορφωθεί και διαμορφώνεται στις γραμμές του κόμματος, η οποία μπορεί και πρέπει να αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες, κρίσιμο στοιχείο για την προοπτική της υπόθεσής μας.
Άλλωστε και οι θέσεις που κρατάμε στα χέρια μας γράφτηκαν με τη συμβολή περισσότερων και νεότερων συντρόφων.
Μπροστά μας είναι η πολιτική μάχη των ευρωεκλογών και τα αυξημένα οικονομικά προσκόμματα που έθεσε η κυβέρνηση για να αποκλείσει μεταξύ άλλων και εμάς. Οικονομικά προσκόμματα που και πάλι θα τα ξεπεράσουμε. Η οικονομική εξόρμηση του κόμματος πηγαίνει καλά και συνεχίζοντάς την και το επόμενο διάστημα μπορούμε να υπερκαλύψουμε το πλάνο της.
Με κεντρικό σύνθημα το “έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ” θα μιλήσουμε για την ακρίβεια και τους καθηλωμένους μισθούς και τις συντάξεις, για τα Τέμπη και τις ιδιωτικοποιήσεις, για τη δημόσια υγεία που καταρρέει, για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, για τη φτωχομεσαία αγροτιά που συνθλίβεται, για το περιβάλλον που καταστρέφεται, για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Θα μιλήσουμε για τον πόλεμο και τους εξοπλισμούς, για τον παλαιστινιακό λαό και τον ηρωικό αγώνα που δίνει σηκώνοντας ψηλότερα όλους τους λαούς που μάχονται τον ιμπεριαλισμό και το φασισμό, για την ξένη εξάρτηση, για την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό. Θα μιλήσουμε για την ψευτοαριστερή πολιτική των ρεβιζιονιστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων και για την ανάγκη της ανασυγκρότησης του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος Είναι μια πολιτική μάχη εφ’ όλης της ύλης στην οποία παλεύουμε για τη διάδοση των θέσεων του κόμματός μας και ταυτόχρονα για κάθε ψήφο που μπορούμε να κερδίσουμε.
Μιλώντας ωστόσο για την οργανωτική μας δουλειά στην εκλογική μάχη, ο κύριος απολογισμός που θα κάνουμε, χωρίς να μας είναι αδιάφορα και χωρίς να υποτιμούμε τα εκλογικά αποτελέσματα, θα είναι την παραμονή των εκλογών οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που μιλήσαμε, που συζητήσαμε, που μπορέσαμε να επιδράσουμε, που καλέσαμε να μας στηρίξουν, με αυτούς να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί τους τη συζήτηση και τον αγώνα μετά τις εκλογές. Θα είναι οι δεσμοί και οι συγκεκριμένες σχέσεις που καλλιεργήσαμε και που μπορούμε παραπέρα να ενισχύσουμε την επομένη των εκλογών ανεξάρτητα ακόμα και αν μας ψήφισαν ή όχι.
Η οργάνωσή μας είναι σταθερά προσανατολισμένη στη δουλειά, στα συνδικάτα και στα σωματεία των εργαζομένων, στους συλλόγους των φοιτητών και της νεολαίας.
Απέναντι στο μαζικό κίνημα δεν πρέπει να μας επηρεάζουν οι πρόσκαιρες μεταπτώσεις και μεταβολές. Ποτέ το κίνημα και η ταξική πάλη δε βρίσκεται σε ευθύγραμμη πορεία. Προχωρεί με τα πάνω και τα κάτω του. Προχωράει με εξάρσεις και υφέσεις.
Οι μαζικοί -λιγότερο ή περισσότερο- αγώνες που εκδηλώθηκαν, εκδηλώθηκαν κατά βάση μέσα από το συνδικαλιστικό κίνημα. Σε αυτό πρέπει να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας, στη ζωντανή και οργανωμένη συμμετοχή μας στις διεργασίες του συνδικαλιστικού κινήματος, όσο άτονες και αν είναι. Η αστική εξουσία ξέρει καλά τις δυνατότητες του συνδικαλιστικού κινήματος για αυτό και το χτυπάει και θέλει να το περιορίσει. Μέσα όμως από τις ασφυκτικές συνθήκες της ζωής του λαού και της νεολαίας εκεί, στο συνδικαλιστικό κίνημα κύρια θα αναζητηθεί η μαζική αντίδραση και η αγωνιστική έκφραση.
Παλεύοντας ενάντια στις συμβιβαστικές και συνθηκολόγες αντιλήψεις των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος, ενάντια στη γραφειοκρατική παραλυσία και αδράνεια, ενάντια στο διασπαστισμό, στα χωριστά πλαίσια και στις χωριστές συγκεντρώσεις και ενάντια στα υποκατάστατα του μαζικού κινήματος των κομματικών συντονισμών, θέλουμε την ζωντανή δραστηριοποίηση των μελών μας στο συνδικαλιστικό κίνημα, και τη συμβολή μας στην αγωνιστική του ανασυγκρότηση και μαζικοποίησή του.
Η ΕΡΓΑΣ και ο Εκπαιδευτικός Όμιλος έχουν γύρω τους αξιόλογες δυνάμεις εργαζομένων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, αξιόλογες δυνάμεις εκπαιδευτικών. Είναι ανάγκη να γίνουν βήματα και να αναληφθούν πρωτοβουλίες για την καλύτερη επεξεργασία της γραμμής και της παρέμβασής μας και για τον καλύτερο συντονισμό και τη συσπείρωση αυτών των δυνάμεων.
Ο κεντρικός τομέας της κομματικής ζωής, η ραχοκοκαλιά του κόμματος είναι οι κομματικές μας οργανώσεις. Οι οργανώσεις βάσης, οι πυρήνες του κόμματος και της νεολαίας είναι το βασικό μέλημα της δουλειάς μας, και το κριτήριο της καλής λειτουργίας της οργάνωσης είναι η συστηματική σύγκληση των οργανώσεων με τη συμμετοχή όλων των μελών.
Εκεί πραγματοποιείται η καθοδήγηση της δουλειάς, εκεί συζητιούνται οι κομματικές αποφάσεις και η πολιτική κατάσταση, τα κείμενα του λαϊκού δρόμου, απαραίτητο όπλο για τον πολιτικό μας εξοπλισμό, εκεί μπορούν χωρίς δισταγμούς τα μέλη μας να θέσουν όλα τα ζητήματα που απασχολούν και μόνο εκεί στα πλαίσια των οργανώσεων συζητιούνται οι διαφωνίες, όταν υπάρχουν, εκεί διερευνώνται οι δυνατότητες της οργανωτικής μας ανάπτυξης, από εκεί ξεκινάει η πρακτική μας δουλειά, η παρέμβασή μας στο συνδικαλιστικό κίνημα και εκεί με το όπλο της κριτικής και της αυτοκριτικής μπορούμε να ξεπερνάμε τις αδυναμίες μας και να διορθώνουμε τα λάθη μας.
Με δυο λόγια στις οργανώσεις βάσης συγκροτείται το κόμμα, γίνεται κατανοητή και αφομοιώνεται η γραμμή, οργανώνεται η πάλη μας.
Οι καταστατικές αλλαγές που προτείνουμε αφορούν την απαλοιφή ελάχιστων όρων και εννοιών του καταστατικού που είχαμε από το 1988 και απηχούσαν το κλίμα μιας προηγούμενης μεταπολιτευτικής περιόδου. Και προστίθεται μία φράση που περιγράφει καλύτερα τις ιδεολογικές μας ρίζες και λέει πως το Μ-Λ ΚΚΕ «Με αφετηρία την έκδοση της «Αναγέννησης», τον Οκτώβριο του 1964, και επόμενους σταθμούς τη δημιουργία της ΟΜΛΕ και της ΜΛΟ πολιτικών προσφύγων, αποτελεί καρπό του πολύχρονου αγώνα των μαρξιστών-λενινιστών ενάντια στη χρουστσοφική επιβολή του 1956 και την από τότε επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ».
Τίποτε άλλο, δεν προτείνουμε να αλλάξει. Με την ευκαιρία ωστόσο της επανέκδοσης του καταστατικού μόνο καλό θα είναι να επαναφέρουμε στην κομματική συζήτηση τα ζητήματα της τήρησης των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού για την καλύτερη λειτουργία της οργάνωσης για την καταπολέμηση και για το ξεπέρασμα αδυναμιών.
Για την καταπολέμηση τάσεων φιλελευθερισμού, και χαλαρότητας στην εφαρμογή των κομματικών αποφάσεων και στη λειτουργία των οργανώσεών μας. Που αφορούν από την συστηματική και έγκαιρη προσέλευση στις συνεδριάσεις, μέχρι την καλύτερη παρουσία μας στις κινητοποιήσεις και στις πολιτικές εκδηλώσεις, από την υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία μέχρι την υποταγή του προσωπικού στοιχείου στο συλλογικό, από την εξάλειψη ατομιστικών τάσεων μέχρι την εξάλειψη συζητήσεων των κομματικών αποφάσεων και κατευθύνσεων έξω από τα οργανωμένα πλαίσια.
Η ευθύνη για τη συστηματική και σωστή λειτουργία, για το περιεχόμενο είναι υπόθεση όλων μας, ιδιαίτερα ωστόσο βαραίνει στους υπευθύνους και στα γραφεία, όταν υπάρχουν, κάθε οργάνωσης που αναλαμβάνουν καθοδηγητικό ρόλο.
Μετά το συνέδριο πρέπει σε κάθε κομματική οργάνωση και σε κάθε πυρήνα να πραγματοποιηθούν με μυστική ψηφοφορία, όπως προβλέπεσαι από το καταστατικό μας, εκλογές για την ανάδειξη γραμματέα ή και γραφείου όπου αυτό υπάρχει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Τα τελευταία χρόνια δώσαμε ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα της σύνδεσής μας με τον κόσμο, της οργανωτικής μας ανάπτυξης και της κομματικής στρατολόγησης και έχουν γίνει, σίγουρα, θετικά βήματα στον κρίσιμο αυτό τομέα. Το πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό μας μέτωπο έχουν ενισχυθεί από τη λειτουργία και την πλούσια δραστηριότητα των πολιτιστικών μας χώρων, από τα καλοκαιρινά κάμπινγκ, από την παρουσία της ιστοσελίδας του προλόγου. Υπάρχουν ωστόσο σημαντικά περιθώρια για την πλατιά μας απεύθυνση, αξιοποίησης αυτών των εργαλείων που διαθέτουμε στα χέρια μας για την προσέλκυση πλατύτερων δυνάμεων, που βρίσκονται γύρω μας. Στο Σήμα, στη Σφήνα και στην Πυξίδα, στο κάμπινγκ που φέτος θα γίνει στην Ηγουμενίτσα, στη διάδοση του προλόγου.
Υπάρχουν σημαντικά επίσης περιθώρια στη λειτουργία τακτικών κομματικών συζητήσεων των πυρήνων με προσκλήσεις σε εξωκομματικούς φίλους με πλατιά κριτήρια και χωρίς αυστηρές προϋποθέσεις.
Παρά τα θετικά βήματα που αναμφισβήτητα έχουν γίνει, υπολειπόμαστε ωστόσο ακόμη από το να διαχυθεί σε όλη την οργάνωση, στη λειτουργία της, στις συζητήσεις της και στον τρόπο που δρα, το αναγκαίο πνεύμα της σύνδεσης με τις μάζες.
Η φράση “σύνδεση με τις μάζες”, μπορεί να φαίνεται σαν κάτι εύκολο και απλό, όμως στην πραγματικότητα αποτελεί ένα σύνθετο πρόβλημα και καθήκον και αποτελεί το θεμελιώδες χαρακτηριστικό ενός κομμουνιστικού κόμματος που κατακτιέται μόνο μέσα από αδιάκοπη και συστηματική προσπάθεια και μέσα από το ξεπέρασμα αδυναμιών που υπάρχουν.
Αδυναμίες όπως η υπόκλιση στις δυσκολίες της σύνδεσής μας με τον κόσμο, που αδιαμφισβήτητα υπάρχουν αλλά αντί να μας πεισμώνουν και να μας εξοπλίζουν, μας στρέφουν καμιά φορά στην παραίτηση ή στην αδράνεια.
Αδυναμίες όπως η υποτίμηση ανθρώπων, και η αξιολόγησή τους με στενά και αυστηρά κριτήρια, οι υπερβολικές και αναντίστοιχες με την πραγματικότητα απαιτήσεις.
Η αναζήτηση γρήγορων και εύκολων αποτελεσμάτων που οδηγούν σε απογοήτευση και παραίτηση αντί της υπομονετικής δουλειάς με την επίγνωση πως μια τέτοια υπόθεση της πολιτικής και ιδεολογικής σύνδεσης και επίδρασης σε κόσμο γύρω μας δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη.
Η αποσπασματική και με μεγάλα χάσματα επαφή με ανθρώπους γύρω μας αντί για μια συστηματική επίμονη και μεθοδική προσπάθεια καλλιέργειας των κατάλληλων κοινωνικών πολιτικών και ιδεολογικών προϋποθέσεων.
Η ατολμία που καμιά φορά μας χαρακτηρίζει λες και ζητάμε κάποια προσωπική χάρη και όχι τη συμβολή σε μια υπόθεση που αφορά το συλλογικό και κοινωνικό συμφέρον.
Η εξάντληση των συζητήσεων με ευθύνη ιδιαίτερα των υπευθύνων των οργανώσεων στα πολιτικά ζητήματα που δεν αφήνει χώρο και δε δίνει χρόνο στα ζητήματα της σύνδεσής μας με τον κόσμο.
Η ελλιπής σύνδεση της συνδικαλιστικής μας δράσης με την κομματική δουλειά.
Η ελλιπής αξιοποίηση των μικρών και μεγάλων διαδηλώσεων που συστηματικά συμμετέχουμε και των δεκάδων εκδηλώσεων που πραγματοποιούμε για την ενημέρωση και παρότρυνση του περίγυρου της οργάνωσης.
Είναι ορισμένες αδυναμίες που μπορούμε να σημειώσουμε, ενδεχομένως μεταξύ άλλων να συζητήσουμε, να αντιμετωπίσουμε και να βοηθήσουμε συλλογικά στο ξεπέρασμά τους.
Σύντροφοι,
Η δύναμη του κομμουνιστικού κινήματος, η δύναμη του κόμματός μας βρίσκεται στις ιδέες του και στην οργάνωσή του. 100 χρόνια μετά το θάνατο του Λένιν, ο λενινισμός δεν είναι απλώς επίκαιρος, αλλά είναι το κλειδί των απαντήσεων για τις εξελίξεις στον κόσμο. Αυτά που αδιάλειπτα λέγαμε για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και που πριν λίγα χρόνια στον αστερισμό της παγκοσμιοποίησης λοιδορήθηκαν σαν ξεπερασμένα, και σαν έννοιες μιας ξύλινης γλώσσας, επανέρχονται τώρα στα χείλη κάθε αστού δημοσιολόγου.
Πριν από 100 χρόνια ο Λένιν απέδειξε ότι βρισκόμαστε στην εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων και 100 χρόνια μετά ούτε κατά ένα μέτρο δεν έχουμε κουνηθεί από αυτό. Αυτή είναι η εποχή που ζούμε.
Μπροστά στο ιμπεριαλιστικό ξαναμοίρασμα του κόσμου και στην απειλή του πολέμου, μπροστά στην καταστροφική μανία των καπιταλιστικών δυνάμεων που λεηλατούν τα λαϊκά δικαιώματα, μπροστά στην όξυνση του πολιτικού αυταρχισμού που καταπατά τις λαϊκές ελευθερίες, το όπλο μας είναι η θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού που πρέπει καλύτερα να μελετήσουμε και να εμβαθύνουμε και καλύτερα με αυτή να εξοπλιστούμε.
Μπροστά στις ζοφερές προοπτικές της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας όπου το αστικό σύστημα θέλει τις επαναστατικές δυνάμεις στο περιθώριο, τον λαό ανοργάνωτο, τα συνδικάτα στη γωνία, τη συλλογική πάλη υπό διωγμό, όπου θέλει την ιδεολογική κυριαρχία του ατομισμού και του μικρόψυχου εγωισμού το όπλο μας είναι το δυνάμωμα της οργανωμένης και συλλογικής πάλης, το δυνάμωμα της αλληλεγγύης και της προσφοράς, το δυνάμωμα του Μ-Λ ΚΚΕ, το δυνάμωμα των αγωνιστικών του δεσμών με τον κόσμο, το δυνάμωμα του αγώνα για την ανασυγκρότηση του αριστερού κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος.
e-prologos.gr
