Απόσπασμα από την ιστοσελίδα του Εθνικού και Kαποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών “Προφίλ E-Learning ΕΚΠΑ” (https://elearningekpa.gr/profile):

“Σας καλωσορίζουμε στο Πρόγραμμα Συμπληρωματικής εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης (E-Learning) του Κέντρου Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης (Κ.Ε.ΔΙ.ΒΙ.Μ.) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σημειώνοντας μια εντυπωσιακά ανοδική πορεία από το 2001 έως σήμερα, το E-Learning του Ε.Κ.Π.Α. προσφέρει πάνω από 525 προγράμματα στην ελληνική γλώσσα και πάνω από 45 στην αγγλική γλώσσα, με περισσότερους από 150 Καθηγητές του Ιδρύματος να συμμετέχουν στην ανάπτυξη και την υλοποίησή τους, ενώ έχουν επιμορφωθεί περισσότερα από 175.000 άτομα.”

Ενώ στην προμετωπίδα της ιστοσελίδας δεσπόζει το :

“Ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες που έχουν προκύψει στην κοινωνία λόγω περιορισμού στο διαθέσιμο εισόδημα, παρέχουμε σε όλους ειδική έκπτωση 15% στα δίδακτρα έως 02/02/2024 & προεγγραφή με 80€. Συνολικές εκπτώσεις έως 40%. Δωρεάν Προγράμματα με την Εγγραφή σας”.

(βλ. επίσης: Γ. Π. Τριμπέρης «Ντελάληδες της αγοράς ή πανεπιστημιακοί δάσκαλοι» https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9787708 )

Απόσπασμα από άρθρο της κας Νικολίτσας Τρίγκα (Έθνος 17/12/2023) https://www.ethnos.gr/paideia/article/293476/exypnhprotoboyliaapotoekpapoylaladikaikrasiypshlhspoiothtasdhmioyrghsekaieshopgiakalyterhexyphrethsh ) με τίτλο : “Έξυπνη πρωτοβουλία από το ΕΚΠΑ: Πουλά λάδι και κρασί υψηλής ποιότητας – Δημιούργησε και e-shop για καλύτερη εξυπηρέτηση”:

 “Στη δημιουργία ενός καταστήματος με μεγάλη ποικιλία προϊόντων έχει προχωρήσει το  Εθνικό Καποδιστριακό πανεπιστήμιο της Αθήνας προκειμένου να αυξήσει τα έσοδα του. Ανάμεσα στα υψηλής ποιότητας προϊόντα του, βρίσκονται το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ισορροπημένη πλούσια γεύση καθώς και κρασί του οποίου η ξεχωριστή ποιότητα έχει ελεγχθεί και πιστοποιηθεί από τα Εργαστήρια Αναλυτικής Χημείας και Χημείας Τροφίμων του Τμήματος Χημείας του ΕΚΠΑ.” Και συνεχίζει το άρθρο: “Η ζήτηση οδήγησε και στη λειτουργία ανανεωμένου επίσημου ηλεκτρονικού καταστήματος αναμνηστικών ειδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και όπως αναφέρει το ΕΚΠΑ «πρόκειται για μια ακόμη ενέργεια στα πλαίσια της εξωστρέφειας και προβολής του Πανεπιστημίου και των Σχολών του και ταυτόχρονα της προσέλκυσης πόρων”.

Ενώ συμβαίνουν αυτά, πανεπιστημιακοί δημιουργούν spin-off εταιρίες, επιβάλλονται δίδακτρα τα οποία πληρώνουν οι φοιτητές τους στα μεταπτυχιακά προγράμματα του Δημόσιου Πανεπιστημίου που «υπηρετούν».

Με πρόφαση τον κορονοϊό τα συλλογικά όργανα διοίκησης συνεδριάζουν διαδικτυακά, απαλλαγμένα από την ενοχλητική παρουσία των φοιτητών, τους οποίους με τον τρόπο αυτόν εξοστράκισαν, αφού με την ανοχή τους και όχι μόνο, καταργήθηκε το Πανεπιστημιακό Άσυλο, καλού-κακού.

Στα πλαίσια αυτά επιβλήθηκαν τα Συμβούλια Διοίκησης των Πανεπιστημίων, με διαδικτυακές εκλογές, στις οποίες έσπευσε να συμμετάσχει η συντριπτική πλειοψηφία του ΔΕΠ, χωρίς καν να γνωρίζει τις διαδικασίες εκλογής ή και τους υποψηφίους που θα συμπλήρωναν το σώμα ως εξωτερικά μέλη. Είναι βέβαιο ότι αν ερωτηθεί σήμερα, αυτή η συντριπτική πλειοψηφία αγνοεί ποια είναι τα μέλη αυτού του συμβουλίου. Τους έφτανε το να πατήσουν ένα κουμπί στον υπολογιστή τους. Τα όσα συνέβησαν για τον «διορισμό» των πρυτανικών αρχών, το απίστευτο δούναι και λαβείν, οι επαναλαμβανόμενες ψηφοφορίες για την τελική «ανάδειξη» των πρυτανικών αρχών, άφησε αδιάφορους τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, εκτός από εκείνους οι οποίοι είχαν πολύ στενά προσωπικά ή πολιτικά συμφέροντα που διακυβεύονταν.

Τα αίτια της κρίσης της Ανώτατης Εκπαίδευσης, εντός και πέρα των Ελληνικών συνόρων έχουν αναλυθεί.

Αν προσεγγίσουμε την εξέλιξη της κοινωνίας μέσα από την πορεία ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, τότε θα διαπιστώσουμε, στο πλαίσιο του ιστορικού χρόνου, ότι σε μια ορισμένη στιγμή η επιστήμη μετατρέπεται σε άμεση παραγωγική δύναμη και υπάγεται τυπικά και ουσιαστικά στο κεφάλαιο. Είναι μια παράλληλη πορεία με την εργασία. Από αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι και η επιστήμη καθίστανται οι δύο βασικότερες παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας με κυρίαρχη, ασφαλώς, παραγωγική δύναμη τον εργαζόμενο άνθρωπο.

Είναι η ιστορική στιγμή που, ταυτόχρονα εμφανίζεται η αντικειμενική τάση για περισσότερη μόρφωση, με σκοπό τη βελτίωση της παραγωγικής ικανότητας, όσο και ως κοινωνική απαίτηση. Το Πανεπιστήμιο χάνει τον ουμανιστικό του χαρακτήρα  και μετατρέπεται σε συστηματική δομή της κοινωνίας που «αναλαμβάνει» τη διαμόρφωση της ανθρώπινης παραγωγικής δύναμης τόσο από την πλευρά της επιστημονικής κατάρτισης όσο και από την πλευρά της ιδεολογικής αφομοίωσης στην κυρίαρχη ιδεολογία.

Η τυπική και ουσιαστική υπαγωγή της εργασίας και της επιστήμης στο κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση δημιουργεί τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις, την κοινωνική κρίση, αντανάκλαση της οποίας είναι η κρίση στο Πανεπιστήμιο.

Η ανάδειξη της επιστημονικής αλήθειας και του κοινωνικού απελευθερωτικού της ρόλου, η πραγματοποίηση του απελευθερωτικού κοινωνικού ρόλου  του πανεπιστήμιου και η απελευθέρωση της εργασίας εμποδίζονται από τις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις που επιβάλλουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου.

Η κοινωνική κρίση μεταφράζεται σε κρίση του πανεπιστημίου και στη συνέχεια  μετατρέπεται σε επιστημονική κρίση, γιατί η τυπική και ουσιαστική υπαγωγή της επιστήμης στο κεφάλαιο συγκρούεται με την επιστημονική αλήθεια για να υπερασπιστεί την τυπική και ουσιαστική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο. Από αυτή τη στιγμή  η επιστήμη έχει μετατραπεί πλέον σε απολογητική. Τυπικά παραδείγματα απολογητικής είναι οι κοινωνικές επιστήμες που υποτάσσονται στην αστική ιδεολογία. Από αυτή την εξέλιξη δεν ξεφεύγουν πλέον ούτε και οι θετικές επιστήμες.

Η αναστροφή αυτής της πορείας της επιστήμης μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν η επιστημονική αλήθεια υπερασπιστεί την κοινωνική απελευθέρωση της εργασίας. Τότε και μόνο τότε η επιστήμη θα απελευθερωθεί, θα επιτελέσει τον πραγματικό της ρόλο και θα τεθεί στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων.

Τα χαρακτηριστικά της κρίσης στην Ανώτατη Εκπαίδευση

Επιγραμματικά, η ουσία της κρίσης εντοπίζεται στα παρακάτω χαρακτηριστικά:

Αμφισβητείται ο κοινωνικός, μορφωτικός, παιδαγωγικός και επιστημονικός του ρόλος με την ολοκληρωτική του παράδοση στις δυνάμεις της αγοράς και του κεφαλαίου.

Προσαρμόζονται τα προγράμματα σπουδών και η έρευνα αποκλειστικά σχεδόν και μόνο πάνω στις απαιτήσεις των δυνάμεων της αγοράς, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της εξέλιξης των επιστημών.

Διασπάται η ενότητα και η διακριτότητα των επιστημονικών αντικειμένων και των προγραμμάτων σπουδών. Υποβαθμίζονται οι θεμελιώδεις επιστήμες για την ολοκληρωμένη διαμόρφωση των νέων επιστημόνων. Κατακερματίζεται η γνώση σε ασύνδετες και εν πολλοίς άχρηστες πληροφορίες. Εξατομικεύεται η μόρφωση. Δημιουργούνται Τμήματα χωρίς πραγματικά επιστημονικά αντικείμενα. Κατηγοριοποιούνται τα πανεπιστήμια με ταξικά και επιστημονικοφανή κριτήρια.

Καταργείται η επιστημονική-επαγγελματική ειδίκευση από τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών και μεταφέρεται στον αντίστοιχο πρώτο μεταπτυχιακό κύκλο. Η υποβάθμιση του προπτυχιακού κύκλου σπουδών είναι σαφής και διαπιστωμένη. Παραπέρα υποβαθμίζεται δραματικά η διδασκαλία και το περιεχόμενό της.

Υποβιβάζονται οι μεταπτυχιακές σπουδές γιατί ο κορμός της ύλης του μεταπτυχιακού κύκλου προέρχεται από την αντίστοιχη μεταφερόμενη ύλη του προπτυχιακού κύκλου.

Αχρηστεύονται οι πανεπιστημιακοί τίτλοι και κατ’ επέκταση τα επαγγελματικά  δικαιώματα με την αναγνώριση ετερόκλητων προγραμμάτων σπουδών διαφορετικής χρονικής διάρκειας και αμφίβολης χρησιμότητας.

Παράγεται και διαμορφώνεται ένα νέο και ευέλικτο επιστημονικό και εργατικό δυναμικό των καταρτισιακών διαδικασιών και της απασχολησιμότητας μέσα από τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Ούτε πλήρης μόρφωση, ούτε εξασφαλισμένη εργασία. Αντίθετα υπαγορευμένη αμάθεια και μερική απασχόληση, μερική κοινωνική ασφάλεια και σύνταξη, εξασφαλισμένη ανεργία.

Ιδιωτικοποιούνται βασικοί τομείς της λειτουργίας και των υπηρεσιών του πανεπιστημίου με αλματώδη αύξηση του κόστους. Υιοθετείται, εφαρμόζεται και διαδίδεται η επιχειρηματικότητα και η με χρηματο-οικονομικά κριτήρια λειτουργία του.

Δημιουργούνται εταιρείες από τα πανεπιστήμια, από τα μέλη του ΔΕΠ, θεσμοθετούνται δίδακτρα, εμπορευματοποιείται η γνώση, παρέχεται ακριβή γνώση στη λαϊκή οικογένεια και φθηνή έρευνα στις επιχειρήσεις με κρατικά κονδύλια, εκποιείται  η πανεπιστημιακή περιουσία.

Επανέρχονται αυταρχικές δομές και λογικές για την πανεπιστημιακή λειτουργία, που στρέφονται ενάντια στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, το άσυλο και την ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία.

Φθείρεται και παραλλάσσεται ο ρόλος και η αποστολή του πανεπιστημιακού δασκάλου και ερευνητή. Δεν απασχολείται κατ’ αποκλειστικότητα με το πανεπιστημιακό του έργο. Ήδη έχουν δημιουργηθεί δύο βασικές ταχύτητες ΔΕΠ μέσα στα πανεπιστήμια.

Γίνεται συστηματική εκμετάλλευση της εργασίας, της έρευνας και της γενικότερης προσφοράς των μεταπτυχιακών φοιτητών.

Μειώνονται οι κρατικές δαπάνες, σταδιακά καταργείται το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, αυξάνεται το άγχος και εντείνεται η αγωνιώδης αναζήτηση ερευνητικών κονδυλίων. Έχουν παγώσει οι μισθοί και οι συντάξεις, διαιωνίζεται ο επιδοματικός χαρακτήρας του μισθολογίου, επεκτείνονται οι ελαστικές μορφές εργασίας, υπονομεύεται η μονιμότητα του ΔΕΠ και των άλλων εργαζομένων, στον ορίζοντα κατάργησή της, επιβαρύνονται οι όροι διαβίωσης και φοίτησης των σπουδαστών.

Εγκαταλείπεται εξόφθαλμα  η επιστημονική αλήθεια για χάρη της αγοραίας ιδεολογίας από την οποία κυριαρχούνται σήμερα τα πανεπιστήμια.

Οι αναδιαρθρώσεις αυτές είναι γνωστό πού οδηγούν. Όπου κι αν εφαρμόστηκαν τα μέτρα αυτά οι συνέπειές τους ήταν καταστρεπτικές και είχαν ως συνολικό αποτέλεσμα την παραπέρα όξυνση της κρίσης της Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΑΕ) με την εμφάνιση διαλυτικών φαινομένων. Κλασσικά είναι τα παραδείγματα της Μ. Βρετανίας, της Αυστραλίας, με την υποβάθμιση που υπέστησαν σχεδόν όλα τα πανεπιστήμια με αντίκτυπο στην ποιότητα των αποφοίτων τους. Αναγνωρίζεται πλέον ανοιχτά ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση και έρευνα ακόμα και σε χώρες όπως  η Γαλλία και η Ιταλία, ακόμη και η Γερμανία.

Φανερή επίσης είναι και η κρίση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που διέθεταν εδραιωμένα εκπαιδευτικά συστήματα υψηλού επιπέδου και που μετά τις γνωστές καθεστωτικές αλλαγές αποφάσισαν να αποδεχθούν και να εφαρμόσουν τις  κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) με αποτέλεσμα να απαξιωθούν τα δημόσια πανεπιστήμια γνωρίζοντας μια πρωτοφανή κρίση.

Η επιχειρούμενη από τη ΝΔ καταστρατήγηση  του άρθρου 16 η εκ νέου εξαπάτηση του Ελληνικού λαού και η επιβολή των Ιδιωτικών ΑΕΙ είναι επίσης φανερό που θα οδηγήσουν.  Θα τροφοδοτήσουν ένα νέο κύκλο θεσμικών αλλαγών που θα αφορούν στη νομιμοποίηση των παραρτημάτων των ξένων πανεπιστημίων, των τίτλων που παρέχουν, τα επαγγελματικά δικαιώματα, τη δυνατότητα κρατικής επιχορήγησης των ιδιωτικών πανεπιστημίων, την έρευνα, τις εξετάσεις για την πρόσβαση στα ΑΕΙ, της εργασιακές σχέσεις του ΔΕΠ, τη μονιμότητα, τις αμοιβές, τα ζητήματα ελευθερίας και δημοκρατίας κ.α. Οι πιο άμεσες και διαλυτικές συνέπειες θα εκφραστούν στα περιφερειακά πανεπιστήμια, στην υποβάθμιση του περιεχομένου των σπουδών των ίδιων συνολικά των ΑΕΙ.

Μια πρόχειρη αξιολόγηση των κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στη σύντομη ανάλυση που προηγήθηκε, μπορεί να μας  οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η ανάλυση αυτή, οι πολύμορφες αρνητικές συνέπειες της κρίσης της Ανώτατης Εκπαίδευσης,  να μην ενδιαφέρει πολλούς από τους πολίτες της χώρας μας και ότι είναι ένας προβληματισμός που απασχολεί κάποιους λιγοστούς. Είναι όμως το συμπέρασμα αυτό ακριβές;

Οι Έλληνες πολίτες εκφράζονται δημοσκοπικά με ένα άκρως αντιφατικό τρόπο. Ενώ γνωρίζουν ότι κυβέρνηση της ΝΔ στηρίζει πολιτικά ανενδοίαστα παίρνοντας απροκάλυπτα μέτρα υπέρ αυτών  που αισχροκερδούν σε βάρος τους, τραπεζίτες, ιδιοκτήτες supermarkets, «επενδυτικά» funds, κάθε είδους αρπακτικά, εκφράζουν την υποστήριξη τους στην ίδρυση Ιδιωτικών πανεπιστημίων σε ποσοστό 59%. Ταυτόχρονα ζητούν, με ποσοστό 91% (!),να εξασφαλίζεται υψηλό επίπεδο σπουδών και υποδομών, άριστοι καθηγητές, και αναγνώριση του πτυχίου που θα δίνουν μετά από αυστηρή πιστοποίηση (11/1/24 δημοσκόπηση της prorata για την Attica TV) . Και τα παραπάνω να διασφαλιστούν με αυστηρό έλεγχο από τους  κυβερνητικούς μηχανισμούς ελέγχου! Μια τέτοιου είδους απαίτηση από μια κυβέρνηση που κάθε άλλο παρά εγγυήσεις έχει δώσει τόσο ως προς τη δημιουργία όσο και προς την αποτελεσματική λειτουργία  φιλολαϊκών ελεγκτικών μηχανισμών αποτελεί μια οξεία αντίφαση.

Η αντίφαση αυτή δίνει το δικαίωμα σε εκείνους οι οποίοι υποστηρίζουν τη Δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση, να ελπίζουν ότι έστω και σήμερα, παρά τις καθυστερήσεις για τις οποίες οι ίδιοι ευθύνονται, μπορεί αυτή η δρομολογημένη πορεία να αναστραφεί. Πως ;

Πριν από όλα αποδεικνύοντας στον Έλληνα πολίτη ότι δεν μπορεί να εξακολουθεί να πιστεύει ότι υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα η κυβέρνηση της ΝΔ να επιβάλλει μια κοστοβόρα για το κεφάλαιο εκπαιδευτική πολιτική και ελέγχους, που να εξασφαλίζει την απαιτούμενη ποιοτική λειτουργία τους, ανατρέποντας τις δημοσκοπικές αντιφάσεις.

Αν καταφέρει να κάνει κατανοητό ότι, όπως προαναφέραμε, η τυπική και ουσιαστική υπαγωγή της εργασίας και της επιστήμης στο κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση δημιουργεί τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις, την κοινωνική κρίση, αντανάκλαση της οποίας είναι η κρίση στο Πανεπιστήμιο και ότι η αναστροφή αυτής της πορείας της επιστήμης μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν η επιστημονική αλήθεια υπερασπιστεί την κοινωνική απελευθέρωση της εργασίας και ότι τότε  θα τεθεί στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων, ακόμα καλλίτερα.

Όμως, μέχρι αυτό να γίνει κατανοητό, θα πρέπει να μάθει ο κάθε γονιός ότι αυτό που διακυβεύεται σήμερα, με την ίδρυση Ιδιωτικών ΑΕΙ, δεν είναι τα λιγότερα έξοδα για να πάρει το παιδί του ένα πτυχίο. Είναι πολύ περισσότερα σε βαθμό που θα σημαδέψουν το μέλλον της Εκπαίδευσης σε αυτόν τον τόπο για χρόνια.

Να κατανοήσει πρωτίστως και να υπερασπιστεί  το γεγονός ότι η παρεχόμενη γνώση σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης δεν αποτελεί εμπορευματικό προϊόν αλλά είναι κοινωνικό αγαθό που η εκάστοτε κυβέρνηση πρέπει να το προσφέρει Δωρεάν.

Απέναντι στα γεγονότα αυτά η ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να υπερασπιστεί με όλες της τις δυνάμεις τον κοινωνικό ρόλο της επιστήμης, του επιστήμονα και του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Η ιδιότητα του Πανεπιστημιακού Δασκάλου, του Δημόσιου Λειτουργού, έχει διαχρονικά και αμετάκλητα εκτός από επιστημονικό ΚΑΙ ένα ουμανιστικό περιεχόμενο που συνοδεύεται από μια ακαδημαϊκή ηθική και κοινωνική ευθύνη.

Για τους λόγους αυτούς η ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να υπερασπιστεί με όλες της τις δυνάμεις τον κοινωνικό ρόλο της επιστήμης, του επιστήμονα και του Πανεπιστημίου.

Να υπερασπιστεί τον  Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα της Ανώτατης Εκπαίδευσης και γενικότερα όλης της εκπαίδευσης. Να υπερασπιστεί την Μη αναθεώρηση αλλά και να καταγγείλει την λαθραία υπέρβαση και χρησιμοποίηση άλλων σχετικών άρθρων του Συντάγματος, με στόχο την ίδρυση των λεγόμενων μη κρατικών πανεπιστημίων

Να υποστηρίξει την  ισοτιμία όλα των επιστημονικών αντικειμένων ως ισότιμες μορφές κοινωνικής συνείδησης που αντανακλούν τη φυσική και κοινωνική πραγματικότητα.

Να συνδυάζει την έρευνα, ως απολύτως αναγκαία διαδικασία για την προσέγγιση και προσδιορισμό των ιδιοτήτων των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων και την εξέλιξη των επιστημών,  με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και με τη λαϊκή ευημερία.

Να αντιτάξει στην αναπαραγωγή της αντιδραστικής αγοραίας ιδεολογίας, που επιχειρείται και πραγματοποιείται στο σημερινό πανεπιστήμιο, την επιστημονικά θεμελιωμένη και ιστορικά κατακτημένη προοδευτική σκέψη του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, του λαϊκού πολιτισμού.

Να υποστηρίζει το δικαίωμα στη μόρφωση ως καθολικό κοινωνικό δικαίωμα και υποχρέωση του κράτους απέναντι στους πολίτες του ακόμη και σ’ αυτήν την έντονα ταξικά διαφοροποιημένη σημερινή κοινωνία. Με την έννοια αυτή να αποκλείει κάθε δυνατότητα ύπαρξης ιδιωτικής εκπαίδευσης οποιαδήποτε μορφής.

Ως εκ τούτου καμιά συζήτηση για τον απαράδεκτο και παραπλανητικό νεολογισμό για την ίδρυση των λεγόμενων μη κρατικών πανεπιστημίων, που πρόκειται στην πραγματικότητα για μια σαφή προσπάθεια αποφυγής των συνταγματικών δεσμεύσεων για την επιβολή μια άλλης εκδοχής ιδιωτικής και κερδοσκοπικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.  

Πολύ περισσότερο να μην αποδεχθεί την ύπαρξη και λειτουργία των παραρτημάτων των ξένων πανεπιστημίων στη χώρα μας, που αποτελούν μια μορφή της ιμπεριαλιστικής επέκτασης ή άλλως ενός εκπαιδευτικού ιμπεριαλισμού με πολλαπλές συνέπειες (και δραστηριότητες), η παρουσία των οποίων εξασφαλίζεται μέσα από την αντίστοιχη ύπαρξη και λειτουργία των  Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών και διαφόρων τύπων κολλεγίων. Να απαιτήσει την κατάργησή τους.

Αυτό το τελευταίο αυτό σκαλί στον κατήφορο της υποβάθμισης της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη χώρας μας ας γίνει το εφαλτήριο για μια πορεία προς τα πάνω, για μια πορεία ανάκτησης αυτών που έχουν χαθεί και απόκτησης εκείνων που μας αξίζουν.

Ο  Γ. Π. Τριμπέρης είναι Ομότιμος Καθηγητής Τμήμα Φυσικής Ε.Κ.Π.Α.