Λένε ότι θα μπορούσε να είναι ένα διαμάντι στα χέρια οποιασδήποτε οικονομίας. Το καθεστώς της εξάρτησης και της ρεμούλας όμως ξέρει μόνο να καταστρέφει και να ξεπουλάει…

Στις 17 Οκτωβρίου 2020 οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ πραγματοποίησαν απεργία και συλλαλητήριο στην πύλη του εργοστασίου της Λάρυμνας διαμαρτυρόμενοι για το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση για το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ.

Το δεύτερο δεκαήμερο του Νοεμβρίου θα γίνουν δύο χωριστοί διαγωνισμοί για το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της ΛΑΡΚΟ.

Ο πρώτος διαγωνισμός θα γίνει από τον ΤΑΙΠΕΔ και αφορά το εργοστάσιο της Λάρυμνας και τα κοντινά μεταλλεία του Αγίου Ιωάννη.

Ο δεύτερος διαγωνισμός θα διενεργηθεί από τον ειδικό διαχειριστή της εταιρείας και αφορά το ενεργητικό της εταιρείας που περιλαμβάνει τα πέντε μεταλλεία της Εύβοιας, το μεταλλείο της Καστοριάς και τα λιγνιτωρυχεία στα Σέρβια Κοζάνης.

Οι δύο διαγωνισμοί θα διενεργηθούν παράλληλα και θα υπάρχει δυνατότητα ο αγοραστής του εργοστασίου να κάνει αντιπροσφορά για τα μεταλλεία και αντίστροφα.

Τη στιγμή που η κυβέρνηση προχωρά στο ξεπούλημα της επιχείρησης, προκύπτει ότι παγκόσμια υπάρχει μεγάλη ζήτηση κοβαλτίου, στοιχείου που χρησιμοποιείται για την κατασκευή μπαταριών και περιέχεται στο νικέλιο. Τα επόμενα 20 χρόνια είναι τα χρόνια μετάβασης προς την κλιματική ουδετερότητα και η ηλεκτροκίνηση στις μεταφορές καθώς και η αποθήκευση ενέργειας είναι δραστηριότητες με ραγδαία ανάπτυξη.

Στην ΕΕ έως το 2025 θα υπάρξει ανάγκη από 53.000 τόνους κοβαλτίου. Από τα κράτη μέλη μόνο η Φιλανδία παράγει 2500 τόνους. Η ΛΑΡΚΟ παράγει νικέλιο που όμως δεν έχει την δυνατότητα να διαχωρίσει το κοβάλτιο, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο εάν γίνουν επενδύσεις για την αναβάθμιση της παραγωγικής διαδικασίας στο εργοστάσιο της Λάρυμνας.

Εκτιμάται ότι θα μπορούσε η ΛΑΡΚΟ να παράξει 2 έως 3 χιλιάδες τόνους κοβαλτίου ετησίως, ενισχύοντας τη βιομηχανία με ένα ποσό από 70 έως 100 εκατ. δολάρια. Πέρα από τη δεδομένη ζήτηση σε σιδηρονικέλιο από τις επιχειρήσεις παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα.

Εδώ να αναφέρουμε ότι η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται σε πολυετή απαξίωση από όλες τις κυβερνήσεις, συσσωρεύοντας χρέη εκατοντάδων εκατ. ευρώ.

Τα χρέη της προς τους προμηθευτές ανέρχονται σε 485 εκατ. ευρώ εκ των οποίων τα 360 προς τη ΔΕΗ για ηλεκτρική ενέργεια που καταναλώνει. Επίσης υπάρχει εκκρεμότητα επιστροφής της “κρατικής ενίσχυσης” 105 εκατ. ευρώ, υπόθεση για την οποία η χώρα μας έχει καταδικαστεί από το ευρωπαϊκό δικαστήριο.

Ένα άλλο πρόβλημα για τη ΛΑΡΚΟ είναι η περιβαλλοντική ρύπανση του Ευβοϊκού. Για να σταματήσει η βιομηχανία να ρυπαίνει και να καθαριστεί η περιοχή, εκτιμάται ότι απαιτούνται επενδύσεις της τάξης των 200 εκατ. ευρώ. Επίσης σε βάρος της ΛΑΡΚΟ εκκρεμεί περιβαλλοντικό πρόστιμο 50 εκατ. ευρώ.

Σημειώνεται ότι σε περίπτωση που δεν τελεσφορήσει η μεταβίβαση τουλάχιστον του 75% του συνόλου του ενεργητικού της εταιρείας σε 12 μήνες, ο ειδικός εκκαθαριστής θα υποβάλει αίτηση πτώχευσης της επιχείρησης με ό,τι θα συνεπάγεται αυτό για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.

Πώς όμως μπορούμε να μιλάμε για υπερχρεωμένη ΛΑΡΚΟ, όταν σωρεία λαθών(;) των διοικήσεών της και η άνιση αντιμετώπιση από τον ίδιο το μέτοχό της, τη ΔΕΗ, την χρέωναν κάθε χρόνο με εκατομμύρια ευρώ;

Η ΔΕΗ το 2006 διπλασίασε την τιμή του ρεύματος που κατανάλωνε η ΛΑΡΚΟ, πολιτική που την οδήγησε σήμερα να της χρωστά το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της, όταν σε άλλες ενεργοβόρες ιδιωτικές βιομηχανίες προχωρούσε σε γενναία μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος ή ακόμη και σε σκανδαλώδεις ρυθμίσεις όπως στην “Αλουμίνιο της Ελλάδας” του Μυτηλιναίου.

Η κακοδιαχείριση επί διευθύνοντα συμβούλου Κων/νου Θανάσουλα, φίλου και συνεργάτη του Πέτρου Δούκα τότε υφυπουργού οικονομικών, μεγάλωσε τα χρέη της ΛΑΡΚΟ. Ο Θανάσουλας προχώρησε στην προπώληση του νικελίου (Hedging) που θα παρήγαγε η εταιρία τα επόμενα χρόνια, μόνο που οι συμφωνημένες τιμές ήταν πολύ χαμηλότερες από εκείνες που διαμορφώθηκαν τα επόμενα χρόνια.

Συγκεκριμένα πουλούσε με 15.000 δολάρια τον τόνο, ενώ οι τιμές κάποια στιγμή ξεπέρασαν τα 30.000 και με το κόστος της εταιρίας στα 22.000. Συνέπεια αυτής της συμφωνίας ήταν η ζημιά να φτάσει τα 120.000.000 δολάρια το 2008.

Στην επόμενη διοίκηση με πρόεδρο της ΛΑΡΚΟ τον Θεόδωρο Σκρέκα, πατέρα του υφυπουργού αγροτικής ανά­πτυξης, τα χρέη εκτινάχθηκαν στα ύψη. Ο Σκρέκας έσπασε τα συμβόλαια τη στιγμή που οι τιμές του νικελίου έπεφταν στα 10.000 δολάρια τον τόνο. Την περίοδο αυτή η εταιρία έχοντας μείνει από ρευστό έλαβε επιχορήγηση από το δημόσιο 105.000.000 ευρώ. Η κίνηση αυτή αποτέλεσε την αφορμή της καταδίκης από το ευρωπαϊκό δικαστήριο, με το πρόστιμο να φτάνει τα 160.000.000 ευρώ.

Οι υψηλοί μισθοί των πολλών στελεχών και διευθυντών, των προσλήψεων και των προαγωγών των “δικών μας παιδιών” και άλλων εξυπηρετήσεων συνεχίζονταν από όλες τις διορισμένες διοικήσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων. Χρησιμοποιώντας τη ΛΑΡΚΟ και για ψηφοθηρικούς σκοπούς την έφεραν στη σημερινή κατάστασή της. Το σχέδιο της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ είναι ξεπούλημα ή πτώχευση.

Όλα αυτά τα χρόνια οι παρατάξεις που δραστηριοποιούνταν στα σωματεία των εργαζομένων και κατείχαν την πλειοψηφία σε αγαστές σχέσεις με τις διοικήσεις και τις κυβερνήσεις δημιουργούσαν κι αυτές την αυλή τους με ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις. Πέρασαν στις συνειδήσεις των εργαζομένων ότι αυτές θα φρόντιζαν για την επίλυση όλων των προβλημάτων τους, από το μικρότερο που αφορούσε πχ την ευνοϊκή τοποθέτηση στις βάρδιες ή την εξασφάλιση κάποιου σπιτιού στον οικισμό του εργοστασίου έως τα μεγαλύτερα που ήταν τα εργασιακά και είχαν σχέση με τις προθέσεις των κυβερνήσεων.

Φτάνουμε τον τελευταίο χρόνο και το πρόβλημα που λέγεται ΛΑΡΚΟ δρομολογείται στη λύση του από την κυβέρνηση της ΝΔ με βάση ένα σχέδιο του 2014. Οι εργαζόμενοι παρακολουθούν αμήχανοι τις εξελίξεις και αντιδρούν με άνευρους αγώνες και με μικρή συμμετοχή σ’ αυτούς. Φτάσαμε παραμονές του τέλους της ΛΑΡΚΟ και στην εταιρεία γίνονται προαγωγές.

Η κυρίαρχη παράταξη ΔΑΚΕ διασπάται με δημόσιες αλληλοκατηγορίες ανάμεσα στα δυο κομμάτια που προέκυψαν, για χαριστικές τοποθετήσεις προϊσταμένων, επιστατών και εργοδηγών, μεταξύ αυτών και του αδελφού του προέδρου του σωματείου.

Καταγγελίες από τις οποίες προκύπτει η σύμπλευση της ΔΑΚΕ με την κυβέρνηση και η καλλιέργεια αυταπατών γύρω από το λεγόμενο “κοινωνικό ταμείο” με το οποίο προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι των απολύσεων η κυβέρνηση.

Καταγγελίες υπάρχουν και από τις άλλες παρατάξεις για τη σκοπιμότητα των προαγωγών σε σχέση με το μέλλον της εταιρείας, με καταγγελίες για προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων και καλλιέργεια κλίματος εφησυχασμού ανάμεσά τους.

Τα ψέματα τέλειωσαν. Δεν χωρούν πια οι αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν για επίλυση του προβλήματος με αναμονές και αναθέσεις. Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα από τις πολύχρονες προσπάθειες και τους ειρισμούς που τους οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο.

Πρέπει να βγουν μπροστά απομονώνοντας τη γραμμή του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής, να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος