Οι πρόσφα­τες κάλ­πες που στή­θη­καν στις 07/04/19 από τον Σύλ­λο­γο Εκτάκτων Αρ­χαιο­λόγων (ΣΕ­ΚΑ) στις με­γάλες πόλεις της επι­κράτειας (Αθή­να, Θεσ­σα­λο­νί­κη, Πάτρα, Ηράκλειο) έφε­ραν πρώτο στη γε­νι­κή σταυ­ρο­δο­σία το μέλος της ΕΡ­ΓΑΣ, Δ. Κου­φο­βα­σί­λη με το «Ενιαίο ψη­φο­δέλ­τιο», ενώ στη συ­γκρότη­ση του ΔΣ που ακο­λού­θη­σε, στις 13/04/19, εξε­λέγη πρόε­δρος, για δεύ­τε­ρη συ­νε­χή θη­τεία. Ταυ­τόχρο­να, από την πα­νελ­λα­δι­κή ψη­φο­φο­ρία ανα­δεί­χθη­κε πρώτος στη σταυ­ρο­δο­σία τόσο στην Ομο­σπον­δία Ιδιω­τι­κών Υπαλ­λή­λων Ελ­λάδας (για τη μία θέση εκ­προ­σώπου του ΣΕ­ΚΑ), όσο και στο Ερ­γα­τι­κό Κέντρο Αθη­νών (συ­νο­λι­κά εκλέχτη­καν δύο εκ­πρόσω­ποι).

Στα χρόνια που ακο­λου­θούν, πολ­λά σω­μα­τεία θα δώσουν μάχη ύπαρ­ξης. Τα γε­γο­νότα σε ΟΙ­ΥΕ (η με­γα­λύ­τε­ρη ομο­σπον­δία στον ιδιω­τι­κό το­μέα) και ΓΣΕΕ, με την πρω­το­φα­νέρω­τη διάλυ­ση των συ­νε­δρί­ων τους (και χω­ρίς να μπαί­νου­με εδώ στη συ­ζή­τη­ση για τις ευ­θύ­νες των γνω­στών πα­νελ­λα­δι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών πα­ρα­τάξε­ων) εί­ναι συ­νε­πή προ­ϊ­όντα της απο­δυ­νάμω­σης των πρω­το­βάθ­μιων συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γάνων. Αν η πρώτη βαθ­μί­δα ήταν υγι­ής, δεν θα εί­χα­με αυ­τές τις εκ­φάν­σεις σή­ψης σε δεύ­τε­ρη και τρί­τη βαθ­μί­δα.

Στη θη­τεία που μόλις πα­ρήλ­θε ο Σύλ­λο­γος Εκτάκτων Αρ­χαιο­λόγων προ­σπάθη­σε κα­ταρ­χάς να λει­τουρ­γή­σει με κα­νο­νι­κότη­τα. Η γραμ­μα­τεια­κή, και μόνο, υπο­στή­ρι­ξη ενός πα­νελ­λα­δι­κού σω­μα­τεί­ου (με δε­δο­μένο τον δαί­δα­λο των γρα­φειο­κρα­τι­κών δια­δι­κα­σιών, όσο και τις αντερ­γα­τι­κές πα­ντοει­δούς φύ­σης επι­θέσεις με τις οποί­ες βρί­σκο­νται αντι­μέτω­ποι οι συ­νάδελ­φοι στην κα­θη­με­ρι­νότη­τά τους) εί­ναι από μόνη της μια επί­πο­νη, χρο­νο­βόρα, όσο και απα­ραί­τη­τη προ­ϋπόθε­ση ύπαρ­ξης ενός Συλ­λόγου. Πάνω στην κα­νο­νι­κότη­τα, και στη σο­βα­ρότη­τα ενός Συλ­λόγου, εί­ναι δυ­να­τό να στη­θούν οι προ­ϋπο­θέσεις για ου­σια­στι­κές αγω­νι­στι­κές διεκ­δι­κή­σεις.

Ο Σύλ­λο­γος κι­νή­θη­κε στα­θε­ρά στη γραμ­μή της ενότη­τας και της συ­σπεί­ρω­σης των συ­να­δέλ­φων. Μο­λο­νότι αδιαμ­φι­σβή­τη­τη ατμο­μη­χα­νή κάθε πρω­το­βάθ­μιου σω­μα­τεί­ου εί­ναι τα δρα­στή­ρια και ενερ­γά του μέλη, δεν πρέπει ωστόσο να πα­ρα­γνω­ρί­ζε­ται η με­γάλη μάζα των συ­να­δέλ­φων, ερ­γα­ζο­μένων ή ανέρ­γων, η οποία στη συ­γκυ­ρία εί­ναι (στην κα­λή πε­ρί­πτω­ση) απλός πα­ρα­κο­λου­θη­τής των εξε­λί­ξε­ων, απού­σα, αν όχι πα­ρα­δο­μένη στην αδράνεια και την απελ­πι­σία, κάπο­τε μπο­λια­σμένη με αντι­συν­δι­κα­λι­στι­κά έν­στι­κτα. Ο ΣΕ­ΚΑ θε­ω­ρεί επι­τυ­χία του ότι μπόρε­σε να ενερ­γο­ποι­ή­σει, σε κάποιες πε­ρι­πτώσεις, «πα­λαιά» μέλη του.

Με κο­ρυ­φαί­ες στιγ­μές τις (κάπο­τε πο­λυ­ή­με­ρες απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις του) σε Με­τρό και ΔΔΕ­ΑΜ, σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η με­γάλη μάχη που έδω­σε και εξα­κο­λου­θεί να δί­νει ο Σύλ­λο­γος αφο­ρά στην υπο­γρα­φή και­νού­ριας ΣΣΕ (με τε­λευ­ταία υπο­γε­γραμ­μένη σύμ­βα­ση το 2010). Η συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση ΔΕΝ εί­ναι μόνο η οι­κο­νο­μι­κή συμ­φω­νία και το ερ­γα­σια­κό πλαί­σιο υπό το οποίο θα έρ­θει να ερ­γα­στεί, εν προ­κει­μένω, ο αρ­χαιο­λόγος. Εί­ναι η δο­μι­κή ανα­γνώρι­ση της οντότη­τας του ερ­γα­ζόμε­νου αρ­χαιο­λόγου, όσο και της ίδιας της ει­δι­κότη­τας, εν γένει, του αρ­χαιο­λόγου.

Ο Σύλ­λο­γος Εκτάκτων Αρ­χαιο­λόγων πη­γαί­νει κόντρα στο ρεύ­μα, διότι διεκ­δι­κεί ύπαρ­ξη και φω­νή (σε μια πε­ρί­ο­δο συν­δι­κα­λι­στι­κής υπο­χώρη­σης), διότι διεκ­δι­κεί συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση (σε μια πε­ρί­ο­δο γε­νι­κευ­μένης αυ­θαι­ρε­σί­ας της «αγο­ράς»), διότι πρέπει να μι­λή­σει με ου­σια­στι­κό τρόπο για την πραγ­μα­τι­κή ταυ­τότη­τα του ερ­γα­ζο­μένου στον «Πο­λι­τι­σμό». Στην πιο πρόσφα­τη ανα­κοί­νω­σή του σε επι­στη­μο­νι­κή δι­η­με­ρί­δα, ο ΣΕ­ΚΑ, ανα­φε­ρόμε­νος στις αντερ­γα­τι­κές επι­θέσεις που έχουν δε­χτεί -και εξα­κο­λου­θούν να δέχο­νται- συ­νάδελ­φοι και μέλη του Συλ­λόγου στα ερ­γο­τάξια του Με­τρό, πρα­κτι­κώς ση­μειώνει ότι δεν μπο­ρού­με να υπη­ρε­τού­με την αρ­χαιο­λο­γία και τον αρ­χαίο πο­λι­τι­σμό αν ταυ­τόχρο­να δεν υπη­ρε­τού­με την υπόθε­ση μιας αξιο­πρε­πούς ζω­ής στη σύγ­χρο­νη κοι­νω­νία: «Επα­να­λαμ­βάνου­με την πε­ποί­θη­σή μας, ότι ο Πο­λι­τι­σμός ΔΕΝ ανα­φέρε­ται μόνο στο πα­ρελ­θόν, αλ­λά αγκα­λιάζει και το πα­ρόν. ΔΕΝ αφο­ρά απο­κλει­στι­κώς σε κάποια ει­δί­κευ­ση ή επι­στη­μο­νι­κό αντι­κεί­με­νο, αλ­λά σε στάση ζω­ής. Πριν σκα­λί­σου­με το έδα­φος κάτω από τα πόδια μας, θα χρεια­στεί να σκα­λί­σου­με τις συ­νει­δή­σεις μας».

πηγή: Λαϊκός Δρόμος