Το κολαστήριο του Άμπου Γκράϊμπ στο Ιράκ, εκτός από τόπος βασανιστηρίων για τους ιρακινούς αγωνιστές, υπήρξε και η περιοχή όπου στεγάζονταν κάποτε η Γεωργική Έρευνα του Ιράκ, η Τράπεζα Γενετικού Υλικού, η αποθήκη των φυτικών ποικιλιών, των σπόρων σποράς δηλαδή, με τους οποίους τροφοδοτούνταν τα εκατομμύρια των ιρακινών αγροτών. Αυτή την περιοχή μετέτρεψαν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές σε κρανίου τόπο, όταν εισέβαλαν στρατιωτικά και κατέλαβαν τη χώρα το 2003, καταστρέφοντας τις εγκαταστάσεις και τα κτίρια της Γεωργικής Έρευνας.

Ωστόσο κάποιοι πατριώτες ερευνητές, αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος και την έκταση του εγκλήματος πάνω στην εθνική έρευνα δεκαετιών για τη δημιουργία τοπικών πληθυσμών και ποικιλιών φυτών, αλλά και την αρπακτική διάθεση των ιμπεριαλιστών που θα έστελναν στα αμερικανικά εργαστήρια των πολυεθνικών για «βελτίωση» τις κλεμμένες ιρακινές ποικιλίες σπόρων, κατάφεραν και φυγάδευσαν στο Χαλέπι της Συρίας, συσκευασμένες σε κουτιά, πάνω από 1.000 ποικιλίες σπόρων. Οι πατριώτες αυτοί συνελήφθηκαν από τη ντόπια αστυνομία –κατ’ εντολή των εισβολέων- και φυλακίστηκαν.

Ο γνωστός –τότε- γκαουλάϊτερ του Ιράκ, ο διαβόητος Μπρέμερ, σε μία από τις πάνω από 100 Κατοχικές Διαταγές του, -αυτή με Νο 81- υποχρέωνε τους αγρότες παραγωγούς να χρησιμοποιούν εφεξής για τις καλλιέργειές τους, μονάχα σπόρους που πληρούν τις προδιαγραφές του …Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ)! Και φυσικά  πρόκειται για πανάκριβους σπόρους ποικιλιών, που διακινούν μόνο οι πολυεθνικές εταιρείες, η πλειοψηφία των οποίων είναι αμερικανικές (Montsanto, Pioneer, Cargill, Dow Chemical κλπ.). Εξ άλλου με αυτή την ανερμάτιστη Διαταγή, απαγορεύονταν στους χρήστες γεωργούς με ποινή προστίμου ή και φυλάκισης, να ανταλλάσσουν σπόρους που παράγουν οι ίδιοι ή να τους ξαναχρησιμοποιούν γιατί αυτό αντίκειται στους διεθνείς κανονισμούς!!! Ενημερώνουμε ότι μέχρι το 2002, πάνω από το 97% των ιρακινών καλλιεργητών χρησιμοποιούσαν «αβελτίωτους» σπόρους ντόπιων ποικιλιών, τις οποίες αναπαράγανε μόνοι τους, ή ακόμα νέων ποικιλιών της Ιρακινής Έρευνας,. Ό,τι δηλαδή γίνονταν και στη χώρα μας πριν 30-40 χρόνια.

Με τη Διαταγή 81 και την υποχρεωτική χρήση υβριδίων ή μεταλλαγμένων ποικιλιών (το 60-70% των παραγομένων αμερικάνικων ποικιλιών, είναι γενετικά τροποποιημένες, δηλ. μεταλλαγμένες), μπήκε σε κίνδυνο η βιοποικιλότητα και κατά συνέπεια και η ασφάλεια τροφίμων στη χώρα, αφού και τα παραγόμενα προϊόντα προέρχονταν από μεταλλαγμένες ποικιλίες. Κι αυτό γιατί, με βάση τους νόμους της κληρονομικότητας, μία ντόπια ποικιλία αν γονιμοποιηθεί από μία μεταλλαγμένη αποκτά τα χαρακτηριστικά της μεταλλαγμένης, ανατρέποντας την υπάρχουσα βιοποικιλότητα, καταστρέφοντας το περιβάλλον –χλωρίδα- μιας περιοχής ή και χώρας.

Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι εκτός από τη στρατιωτική και πολιτική κατοχή, έρχεται και η οικονομική εξάρτηση που στην περίπτωση της αγροτικής οικονομίας εκδηλώνεται με όρους επιτακτικούς. Το επιχείρημα βεβαίως των ιθυνόντων της αγροτικής …μεταρρύθμισης (αρκετοί από τους οποίους είναι και στελέχη των παραπάνω μονοπωλίων), είναι ότι οι νέες αμερικανικές ποικιλίες «εγγυημένης ποιότητας» είναι πολύ πιο αποδοτικές και θα αυξήσουν κατά συνέπεια την παραγωγικότητα, θα βελτιώσουν το εισόδημα των αγροτών, θα ανορθώσουν την προβληματική αγροτική οικονομία του Ιράκ και θα διευκολύνουν την είσοδό του στον αμερικανόπνευστο και αμερικανοστήρικτο ΠΟΕ!!!

Κι ακόμα, έρχεται στο φως ένα ακόμα στοιχείο του ιμπεριαλισμού, έξω και πέρα από την αρπακτική οικονομική, πολιτική και στρατιωτική του δράση. Στην κλοπή αρχαιολογικών ευρημάτων, μουσικών τοπικών ακουσμάτων, ντόπιων ποικιλιών φυτών και ζώων, με στόχο την «προστασία», την ενσωμάτωση» ή τη «βελτίωση», διαμέσου των διάφορων «Σχολών», «μορφών σύνθεσης» και «ερευνητικών εργαστηρίων». Όλο αυτό τον πλούτο τον «αξιοποιεί» και τον προωθεί για πώληση σε Μουσεία, σε μουσικά κομμάτια, σε νέες ποικιλίες φυτών ή ράτσες ζώων, ακόμα και στις χώρες από τις οποίες τον άρπαξε.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η επέλαση του ιμπεριαλισμού πάνω στη Γεωργία και η συνάφεια της πολιτικής με την οικονομία που επιβάλλουν οι εταιρείες, δεν έχει μόνο αποδέκτη το Ιράκ. Ίσως εκεί η εξάρτηση και η κατοχή αναδεικνύουν το ζήτημα στις πιο οξυμένες του μορφές. Το ίδιο συμβαίνει και στις αστικές δημοκρατίες όπως η χώρα μας, όπου οι επιταγές των μονοπωλίων εκφράζονται με πιο εκλεπτυσμένους όρους. Όμως η ουσία της εξάρτησης παραμένει ίδια.

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το