Λίγο πριν τελειώσει η μέρα,, έτσι, σαν τον ερχομό καινούργιου χρόνου ή κάτι σαν Χριστός ανέστη, για τα πλαστικά κόκκινα γάντια, για τη Μάγδα που φορτώθηκε όλο το φασισμό στην πλάτη κι ένα μνήμα μέσα της, για τη Rajan Al Najjar, το κορίτσι με την άσπρη μπλούζα που βάφτηκε κόκκινη στη Γάζα και δεν πρόλαβε να γίνει γυναίκα, για τη μάνα που στ’ ανοιχτά της Σάμου θρηνεί τη δίδυμη γέννα της, για τη μάνα του Ιμπραήμ, που του φόρεσε το δικό της σωσίβιο πάνω από το ψεύτικο και βούλιαξε για πάντα αλλά και το κορίτσι που ξεμπάρκαρε χτες στην Κάλυμνο, κυνηγημένο κι όμως τραγούδησε, για τα αμήχανα, ζαρωμένα και γέρικα χέρια των γιαγιάδων, για τη Γιουδήθ και τη Μαρία και τη μεγάλη Ανυπόταχτη όλων των καιρών αλλά και για σένα, μικρέ μου γιε, που διάλεξες να βγεις από τα σπλάχνα μου τη μέρα της γυναίκας και για τους γιους όλου του κόσμου που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί αλλά δεν πάψανε να ονειρεύονται και να απαιτούν αυτό που αξίζει να λέγεται ζωή, για όλες τις γυναίκες που κλείστηκαν μέσα μας και κυλάνε στις φλέβες μας σαν ποταμοί και για όλους τους άντρες που αγαπήσαμε και αγκαλιάσαμε και γι αυτούς που γεννήσαμε και βυζάξαμε κι αυτούς που μοιραζόμαστε τις ίδιες έγνοιες και στοχαζόμαστε μαζί και μαζί γδύσαμε πνιγμένους και παρηγορήσαμε νεκροζώντανους και περπατάμε πλάι-πλάι μαζί στη διαδήλωση, ούτε πιο γρήγορα ούτε πιο αργά.
Στον ίδιο ρυθμό βηματισμού.
Είμαι η γυναίκα της τάξης σου και είσαι ο άντρας της δικής μου τάξης.
Μη μου λες χρόνια πολλά, σήκω και πολέμα μαζί μου, για σένα και για μένα.

Νίνα Γεωργιάδου