Η πολιτική κηδεία του σ. Τάκη Κοσμά θα γίνει το Σάββατο στις 11:00 π.μ.
στο Νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου στη Νέα Φιλαδέλφεια

Αποχαιρετισμός στον σ. Τάκη Κοσμά – Ξυνό
τον γλυκό και χαλκέντερο σύντροφό μας

«Τύχη αγαθή», πριν από 46 χρόνια, μια λαμπρή γνωριμία – σταθμός προέκυψε για μας, όταν έφτασε στην Ξάνθη ο «άνθρωπος» του κόμματος, με την μορφή του κομμουνιστή «παλαιάς κοπής», με το παχύ μουστάκι και τα χοντρά μυωπικά γυαλιά, με τη νεανική φρεσκάδα και το σπινθηροβόλο πνεύμα. Διαβασμένος, συγκροτημένος, ορεξάτος. Μαθήματα ιδεολογίας, ιστορίας και πολιτικής. Εικοσάχρονα παιδιά εμείς τότε, μπήκαμε στις γραμμές του κόμματoς κι εκείνος μας καθοδηγούσε και όχι μόνο. Γίναμε φίλοι -και «πειραχτήρια» εμείς τότε- τον «τσιγκλούσαμε. «Έπαιζε», κι΄ αυτός μαζί μας -«μπαλαδόρος» εκτός των άλλων- μας απαντούσε με ένα ανεπανάληπτο χιούμορ.

Ήταν τότε μια περίοδος με μεγάλες κινητοποιήσεις στο λαϊκό και στο φοιτητικό κίνημα. Πειθαρχικά, δίκες, Ν. 815/79, καταλήψεις, διαδηλώσεις. Είχαμε πάντα δίπλα μας τον σ. Τάκη.

Τέλη δεκαετίας του ΄70 με αρχές του ΄80 ήταν επίσης μια δύσκολη περίοδος, με εντάσεις, ανατροπές και διασπάσεις στο παγκόσμιο και το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Και ο Ξυνός με λιγοστούς άλλους συντρόφους στην καθοδήγηση του Μ-Λ ΚΚΕ, σήκωσε στις πλάτες του, με αποφασιστικότητα την κομματική δουλειά, κράτησε σταθερά τον κεντρικό άξονα, τη γραμμή της οργάνωσης, όταν από πολλές μεριές φύσαγαν δυνατοί αέρηδες που ήθελαν να σκορπίσουν τα πάντα.

Αλλά και αργότερα, στις συνεδριάσεις, στις συζητήσεις, στην ΚΕ και το ΠΓ, στα Συνέδρια και στα γραφτά του, σταθερός, διεισδυτικός, πάντα εύστοχος, έμπαινε στην καρδιά του κάθε ζητήματος, με τις κεραίες ανοιχτές και τεντωμένες, ένα από τα πιο «κοφτερά» μυαλά της οργάνωσης. Φαινόταν αυτό, από το πώς έπαιζαν τα μάτια του -ήθελε να μην του ξεφύγει το παραμικρό- πώς άκουγε τον συνομιλητή του, πώς απαντούσε ήρεμα, με σεβασμό και τεκμηριωμένα.

Βρισκόταν πάντα μπροστά σε όλους αγώνες του λαού και της νεολαίας, σε όλες τις πορείες, τις διαδηλώσεις, σε όλες τις εξορμήσεις του κόμματος. Μας διηγούνταν με εκείνο το «πονηρό» χαμόγελο, ότι σε κάποιες απ’ αυτές, όταν διαδηλώναμε -από τότε- με ξένους εργάτες και μετανάστες, που κάποιοι δίπλα του δεν ήξεραν ελληνικά, φώναζαν το σύνθημα «Πακιστάνο, Γκρέκο, μαζί μαζί». Ή μια άλλη φορά, όταν στο χτύπημα από την Αστυνομία μιας άλλης διαδήλωσης και όταν κάποιος αστυνομικός νόμισε ότι τον κρατούσε από το χέρι που δεν είχε, λέγοντάς του, «τώρα σ΄ έπιασα, να δεις τι έχεις να τραβήξεις», εκείνος τράβηξε το μπράτσο του και ξέφυγε.

Βασική του στόχευση η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος που την έβλεπε να περνάει μέσα από μια μεγάλη αντιπαράθεση με τον ρεβιζιονισμό. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνταν πολλά από τα κείμενά του.

Ακόμη και τα τελευταία χρόνια που τα ζητήματα της υγείας του είχαν πολλαπλασιαστεί ήταν εκεί παρών, χαλκέντερος, πάντα στις επάλξεις, με τα πολλά χάπια του, με τον καπνό και την πίπα του και με τα πολλά στυλό -συλλεκτική του αδυναμία- που πάντα χάριζε κι από ένα σε κάθε σύντροφο.

Μάχες για τη ζωή έδωσε και το τελευταίο διάστημα στα Νοσοκομεία που έτρεχε, με την αγαπημένη του (μας) σ. Μαλάμω και την ακριβή κόρη του σ. Χρυσάνθη, στο πλευρό του και με τις ευχές όλων μας να ξεπεράσει κι αυτό το σκόπελο. Ήταν όμως μια άνιση μάχη. Είναι αυτό που λέει ο Μπρεχτ. «Ξέφυγα από τους καρχαρίες και νίκησα τους τίγρεις, μ’ έφαγαν όμως οι κοριοί».

Έφυγες νωρίς αγαπημένε σύντροφε και φίλε. Θα μας λείπεις. Έσπειρες όμως. Νέοι σύντροφοι πλαισιώνουν τις γραμμές που υπερασπίστηκες, Φώτισες το δρόμο μας. Θα σε θυμόμαστε πάντα, θα είσαι στο μυαλό και στην καρδιά μας, στις νέες μάχες και στους αγώνες, για τους μεγάλους σκοπούς που έταξες τη ζωή σου, για μια άλλη κοινωνία του δίκιου, της λευτεριάς, της δικαιοσύνης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Η μορφή σου μαζί με τις άλλες μορφές των πολλών συντρόφων που χάσαμε πρόωρα, τελευταία, της Ασπασίας, του Αντώνη, του Στέλιου, του Σήφη, θα φωτίζουν το δρόμο μας, το δρόμο της νέας γενιάς του Μ-Λ ΚΚΕ, δίπλα στην ακοίμητη, χαμογελαστή, μορφή του Ισαάκ.

Παύλος Αλεξίου
Ταξιάρχης Χρήστου
Μιχάλης Ποντικός