Μια φορά κι έναν καιρό… Έτσι ξεκινούν όλα τα παραμύθια για παιδιά. Συνήθως ναι. Κι είναι όμορφο κανείς να διηγείται ή να ακούει παραμύθια. Όμορφο, ευχάριστο, πολλές φορές διδακτικό. Όμορφος κόσμος, φανταστικές καταστάσεις, όμορφα χρώματα, κάποιες φορές και τρομακτικός σε ένα βαθμό, όμως φανταστικός….αργά ή γρήγορα κάθε παιδί καταλαβαίνει πως είναι δημιούργημα της φαντασίας , όχι πραγματικότητα.
Μια φορά κι ένα καιρό….όχι! Ας σταματήσει το “κουκί και το ρεβύθι” εδώ κι ας μιλήσουμε για άλλα παραμύθια, όσα απευθύνονται σε μεγάλους, αυτούς που πέρασε η ηλικία της φανταστικής αντίληψης και δημιουργίας του κόσμου.
Σ΄αυτούς ταιριάζουν άλλες διηγήσεις, άλλες ιστορίες. Δεν τους ταιριάζει σε καμιά περίπτωση η ιστορία τους να ξεκινά έτσι. Ούτε ασφαλώς και σαν τα μικρά παιδιά να τους τα διηγούνται κάθε τρεις και λίγο….ή μήπως όχι; Πάντως ένα είναι σίγουρο. Κι εμείς οι μεγάλοι, που ζούμε όχι σε έναν κόσμο φαντασίας αλλά στον πραγματικό , “δικαιούμαστε” παραμυθίας και παραμύθια.
Ακροατές του γινόμαστε σε τακτά διαστήματα, κι επειδή στον άνθρωπο αρέσει να ονοματίζει πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, έτσι κι αυτά τα τακτικά διαστήματα ας τα ονομάσουμε…εκλογές.
Σαν τον παππού ή τη γιαγιά, σαν το στοργικό γονιό , έχουν αναλάβει κάποιοι το ρόλο του παραμυθά μας! Κι εμείς ακούμε και βλέπουμε την προσπάθειά τους να μας βάλουν , σαν παιδιά ξανά, σε έναν απολύτως φανταστικό κόσμο.Παραμύθι χωρίς διαφυγή στην αλήθεια;;
Έτσι ασφαλώς θα επιθυμούσαν όσοι μας νανουρίζουν με αυτά. Όμως εμείς, ενήλικες, συνειδητοί και συνειδητοποιημένοι μέσα στην “παραμυθένια” πραγματικότητα που φιλοτέχνησαν ως άλλοι Άντερσεν για εμάς, δίνουμε κλώτσο για να ξεκινήσουμε τη δική μας διήγηση, τη δική μας ανάγνωση του κόσμου.
Δεκαετίες λιτότητας, δέκα περίπου χρόνια μνημονιακής πολιτικής βαραίνουν στις πλάτες μας κι είναι η χαραμάδα που μας αποκαλύπτει τον πραγματικό κόσμο. Μας βγάζουν έξω αυτά τα χρόνια στο άπλετο φως…ή στο ζόφο αν θέλετε. Εκεί κανείς θα αντικρίσει, κατάματα τον υπεύθυνο την κακοδαιμονία και τον υπεύθυνό της.
Έρχεται στο μυαλό το παραμύθι με τα τρία μικρά γουρουνάκια αν αναλογιστεί τα ονόματα των υπεύθυνων …ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ!!
Και βέβαια στο παραμύθι τα γουρουνάκια μάς είναι συμπαθή καθώς κυνηγημένα από τον κακό λύκο τα συμπαθούμε, τα αγαπούμε. Όμως για την κατανόηση της “παραμυθένιας” πραγματικότητας μας ας καταφύγουμε στο γνωστό τέχνασμα των παραμυθάδων κι ας αντιστρέψουμε τα πράγματα. Τα τρία μικρά γουρουνάκια στην περίπτωσή μας είναι , ο κακός της υπόθεσης.Είναι αυτά που δεκαετίες τώρα εφαρμόζουν μια πολιτική εξοντωτική για το λαό , καταστροφική για τον τόπο. Είναι αυτοί που δεν υποστηρίζουν τα συμφέροντα του λαού μας αλλά στηρίζουν λίγους ντόπιους εκμεταλλευτές κι άλλους τόσους ξένους επικυρίαρχους.
Κι ενώ ο λαός μας βρίσκεται μπλεγμένος στο “παραμύθι” τους, βιώνει φτώχεια κι εξαθλίωση, αυτοί δε σταματούν. Τον εκβιάζουν και τον απειλούν, του θέτουν διλήμματα επιλογής…διάλεξε εμένα κι όχι τα άλλα συμπαθή τετράποδα με την ουρά τιρμπουσόν!
Δίνουν και παίρνουν κι οι υποσχέσεις , δίνουν και παίρνουν τα χαμογελαστά πρόσωπα…σε παραμύθι άλλωστε βρισκόμαστε , μην το ξεχνάμε. Κι αν καμιά φορά αγριέψουν τα πράγματα, ας το ξεχάσουμε κι ας μη δίνουμε σημασία.
Βγαίνουν με τη σειρά μπροστά τα τρία γουρουνάκια της ιστορίας μας , εναλλάξ, για να συνεχίσουν την ίδια ιστορία…ιλλουστρασιόν, φανταχτερή. Κρύβουν την ασχήμια κάτω από το χαλί. Κι αν καμιά φορά κανένα λερωθεί απ’την ασχήμια και τη βρομιά που υπαρχει στ’αλήθεια..ε τότε αλλαγή και πάλι από την αρχή.
Παραμύθι χωρίς διαφυγή; Παραμύθι χωρίς τέλος; Αναπόδραστο; Ατελεύτητο; Ασφαλώς όχι!
Ακόμη και τα καλύτερα παραμύθια παίρνουν κάποτε τέλος. Ακόμη και τα μικρά παιδιά κάποια στιγμή αποστρέφουν το πρόσωπο, ξεφεύγουν από το φανταστικό τους κόσμο , ενώνονται με την πραγματικότητα!Αν αναλογιστούμε πως κάτω από τα παραμύθια για μεγάλους κρύβεται όλη η ασχήμια του κόσμου των σύγχρονων Άντερσεν, των δικών μας παραμυθάδων, τότε το παραμύθι τους πρέπει να λάβει κι αργά ή γρήγορα θα λάβει τέλος.
Ας καταφύγουμε πάλι σε μία γνωστή τεχνική αφού κινούμαστε στο χώρο του παραμυθιού και της διήγησης. Κάποιες φορές καλούμαστε να γράψουμε εμείς, έχοντας λίγο φως που τρυπώνει μέσα από τις χαραμάδες, το δικό μας, προσωπικό τέλος.
Ας το ακούσουμε το παραμύθι…”Αν εκλεγώ θα”…ας μην το πιστέψουμε γιατί γνωρίζουμε τον παραμυθά. Ας γράψουμε το δικό μας τέλος και για να είναι πιο όμορφο, ας είναι συλλογικό. Όλων όσων κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα και δε τη φοβόμαστε αλλά την αντιμετωπίζουμε.
e-prologos.gr
