Μυρτώ Ράις*

Το μήνυμα που στέλνει η πολιτική ηγεσία με το υγειονομικό καθεστώς εξαίρεσης των ανηλίκων από τον πολιτισμό είναι ότι ο πολιτισμός δεν είναι για όλους.

Στην προ-κόβιντ ζωή, όταν τον Σεπτέμβριο λέγαμε ότι ανοίγουν τα θέατρα, άνοιγαν σίγουρα για κάποιους, αλλά πάντως όχι για όλους. Οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες δεν συγκαταλέγονταν ουσιαστικά ποτέ στο κοινό στο οποίο οι πολιτιστικοί χώροι απευθύνονται. Σήμερα, στους ήδη υπάρχοντες κοινωνικούς αποκλεισμούς που αφορούν βεβαίως όλες τις ηλικίες, το υγειονομικό πρωτόκολλο με ισχύ από 13/9/2021 μέχρι 31/3/2022 προσθέτει άλλον έναν που πλήττει ειδικά τους ανήλικους.

Σύμφωνα με αυτό, ενώ τα παιδιά 4-11 ετών μπορούν να μπαίνουν στους κλειστούς χώρους πολιτισμού με ένα self-test, εκείνα των 12 ετών και πάνω για να πάνε στο θέατρο, στο σινεμά ή στο μουσείο θα πρέπει ή να είναι εμβολιασμένα ή να επιδείξουν rapid test 48ώρου το οποίο, ως γνωστόν, δεν είναι πλέον δωρεάν. Κι αν η προσφιλής σύγκριση «με τις άλλες χώρες» δείχνει ότι και αλλού τα ίδια ισχύoυν, εκεί που θεμελιωδώς διαφέρουν είναι στη δωρεάν και εύκολη διεξαγωγή των rapid tests στο φαρμακείο της γωνίας.

Δεν χρειάζεται να τοποθετηθεί κανείς στη διαμάχη μεταξύ εμβολιαστών και αντιεμβολιαστών όταν πρόκειται για παιδιά. Ούτε θα επιμείνουμε εδώ στις συνέπειες τις ιατρικοποίησης της ζωής των πιο ευαίσθητων ηλικιών. Χρειάζεται όμως να υπογραμμίσουμε ότι η πίεση που ασκείται στους ανήλικους πολίτες είναι απόρροια των πολλαπλών αποτυχιών της καταστροφικής αυτής κυβέρνησης.

Επειδή πατάει στη δομική ανασφάλεια του γονεϊκού ρόλου (ποιος είναι σίγουρος για τις αποφάσεις που καλείται εκ των πραγμάτων να πάρει για το παιδί του;), επειδή επικαλείται ξανά την ατομική ευθύνη αλλά αυτή τη φορά ως προς τη ζωή ενός νομικά ανίκανου να αυτοδιατεθεί, επειδή ενοχοποιεί τους γονείς και δαιμονοποιεί τεχνηέντως τα παιδιά, η πίεση αυτή είναι ανήθικη. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Και ενδεχομένως να είναι και το λιγότερο.

Ο μεγάλος όλεθρος είναι η επέκταση του μηχανισμού παραγωγής διαχωρισμών και στιγματιστικών συμπεριφορών που αφορούν προσωπικά δεδομένα υγείας στο εσωτερικό της παιδικής και εφηβικής κοινότητας. Στο πρωτόγνωρο αυτό κοινωνικό φαινόμενο, που ήδη προστίθεται σε όλες τις υπόλοιπες διακρίσεις, προστίθεται τώρα και ο έμμεσος αποκλεισμός των ανήλικων από την πολιτιστική ζωή.

Πλέον για να φτιαχτεί η παρέα εφήβων που θα θελήσει να πάει σινεμά, θα πρέπει πρώτα να επιδείξει ο ένας στον άλλο τα υγειονομικά του διαπιστευτήρια. Ένα είδος αλλόθρησκου πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων, μια διαρκής αλληλο-αστυνόμευση θα παρεισφρήσει ύπουλα στις σχέσεις των ανηλίκων αλλά και των γονιών μεταξύ τους. Ούτε όμως οι οικογένειες μπορούν να απολαύσουν μαζί μια παράσταση, αν δεν έχουν εμβολιάσει όλα τους τα τέκνα ή αν δεν τους ξετρελαίνει η ιδέα να τρέχουν στα νοσοκομεία για τεστ πριν κλείσουν θέσεις για μια παράσταση ή πάλι αν αποθαρρύνονται από τους σατανικούς υπολογισμούς (χρόνος διεξαγωγής τεστ – ραντεβού – κράτηση θέσεων) που πρέπει να κάνουν για να φτάσουν εξοπλισμένοι στην πόρτα του θεάτρου ή, τέλος, αν απλώς δεν έχουν χρήματα και για τεστ και για εισιτήρια. Η διάρρηξη των ανθρώπινων δεσμών και η καταρράκωση των κοινωνικά ασθενέστερων είναι εξάλλου η προφανής παράπλευρη απώλεια.

Το δε σχολείο παύει να παίζει τον ρόλο που του αντιστοιχεί στον εκδημοκρατισμό της πρόσβασης στον πολιτισμό. Για την ώρα δεν υπάρχει ανακοίνωση σχετικά με τους υγειονομικούς όρους που θα ισχύουν για τις παραστάσεις για σχολεία, οι οποίες ωστόσο αφορούν κυρίως τους κάτω των 12 ετών θεατές. Οι σχολικές τάξεις των Γυμνασίων και των Λυκείων θα απέχουν λοιπόν και φέτος από την όποια έξοδο στο θέατρο ή στο μουσείο. Κι έτσι τα παιδιά των πιο απομακρυσμένων από τέτοιες δραστηριότητες οικογενειών, δηλαδή τα περισσότερα, θα περιορίζονται στην εξάσκηση των δαχτύλων τους στις διεπαφικές οθόνες των κινητών τους – μια άριστη προετοιμασία για αυριανά ουμπεροποιημένα αναλώσιμα.

Το μήνυμα που στέλνει η πολιτική ηγεσία με το υγειονομικό καθεστώς εξαίρεσης των ανηλίκων από τον πολιτισμό είναι ότι ο πολιτισμός δεν είναι για όλους. Είναι μόνο για τους πιστοποιημένους. Κοινωνικά και πλέον υγειονομικά.

Αφού η κυβέρνηση έχει το θράσος να αρνείται την παροχή δωρεάν rapid tests σε όλους, αφού αποδεικνύεται ανίκανη να διευρύνει τη διεξαγωγή τους σε κάθε φαρμακείο της κάθε γειτονιάς, τότε οφείλει να τροποποιήσει άμεσα το πρωτόκολλο για τους κλειστούς χώρους πολιτισμού και να επεκτείνει τη δυνατότητα των self-tests σε όλους τους ανήλικους. Όπως και στο σχολείο τους, τα παιδιά θα πρέπει αδιακρίτως να μπορούν να πηγαίνουν και στο θέατρο και στο σινεμά και στο μουσείο.

*Θεατρολόγος, διαμεσολαβήτρια τέχνης και κριτικός θεάτρου

πηγή: efsyn.gr