Τρεις μέρες άταφο, Παναγιά μου…
ΠΟΙΑ ΒΡΕΦΟΚΡΑΤΟΥΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ γιορτάζει όταν ένα παιδί, κυνηγημένο απ’ τον πόλεμο κι εγκαταλειμμένο απ’ την παλιανθρωπιά πεθαίνει αβοήθητο στον Έβρο και μένει τρεις μέρες άταφο;
Ποιοι θεομπαίχτες ψάλλουν το «φύλαξε μας υπό τη σκέπη σου» και προσέρχονται και ζητούν έλεος από μια Παναγιά της προσφυγιάς, που διέσχισε την έρημο κυνηγημένη;
Πού είναι οι πατριώτες του γλυκού νερού που έψηναν χοιρινά έξω από τα στρατόπεδα προσφύγων, οι κανάγιες που έβριζαν τις μισοπνιγμένες μανάδες στη Λέσβο και τώρα κάνουν γαργάρα την αποποίηση της νησίδας του Έβρου, καταχωρημένης ωστόσο στο Εθνικό Κτηματολόγιο, για να μη δώσουν χέρι βοήθειας στους κυνηγημένους; 100 χρόνια από το μαύρο ’22, η σκατοψυχιά που αποκαλούσε τους ομοαίματους πρόσφυγες, Τουρκόσπορους και τους έκλεινε την πόρτα, ίδια και απαράλλαχτη σήμερα. 80 σχεδόν χρόνια από τη δική μας προσφυγιά στη Μέση Ανατολή (3.500 χιλιάδες μόνο οι Καλύμνιοι στην Παλαιστίνη), με ζώντες ακόμη τους μάρτυρες εκείνου του ξερριζωμού, γεννημένοι από αυτούς και όμως μόνο για τα πανηγύρια.Γίναμε η χώρα του άδικου θανάτου.
Τρεις σκοτωμένοι πρόσφυγες στις ράγες του τραίνου προχτές στη Δράμα, πάνω από δέκα να αγνοούνται στο προχτεσινό ναυάγιο της Ρόδου και όλοι να αθροίζονται στους 20000 πνιγμένους στον Αχέροντα του Αιγαίου. Δεν είμαστε απλώς για τα πανηγύρια.Ανιστόρητοι παλιάνθρωποι, που αγνοούμε πως η Ύβρις συνεπάγεται τη Νέμεση.
Το νεκρό παιδί του Έβρου, η μικρή Μαρία, θα υπογραμμίζει για πάντα πως η ιστορική μας μνήμη, η θρησκευτική μας πίστη και η ανθρώπινη ουσία μας είναι κάλπικες δεκάρες από τενεκέ ξεγάνωτο.
Νίνα Γεωργιάδου
