Με αφορμή ένα έγκλημα: Αποασυλοποίηση και νεοφιλελεύθερη έρημος
Θέμης Τζήμας
Εδώ και χρόνια, ιδίως μετά τα μνημόνια, αποασυλοποίηση σημαίνει φάρμακα και μεταβίβαση της προνοιακής παρέμβασης στην οικογένεια
Ένα φρικτό έγκλημα έγινε γνωστό τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη. Ο γιος δολοφόνησε την υπερήλικη μητέρα του αφού την κακοποίησε επανειλημμένως. Πενήντα και κάτι ετών ο γιος, 80 και κάτι η μητέρα. Για χρόνια ψυχικώς πάσχων, είχε βρεθεί στο πολλαπλώς ασυλοποιημένο οικογενειακό σπίτι, προφανώς εκτός του πλαισίου εκείνου που θα διασφάλιζε την υγεία του ίδιου και των γύρω του.
Δεν θα ασχοληθούμε με ιστορίες εγκλήματος. Υπάρχουν άλλοι για αυτό. Θα σταθούμε μόνο στο πώς η νεοφιλελεύθερη έρημος του πραγματικού, διαστρεβλώνει κάθε πολιτική, μέχρι του σημείου να την διαφθείρει και να την καταστρέψει ολοκληρωτικώς.
Δεν υπάρχει τίποτε το κακό με την αποασυλοποίηση. Είναι αντιθέτως και αναγκαία και εφικτή. Αρκεί να υποστηριχθεί όπως της πρέπει, ως διαδικασία όχι μεταφοράς της ασυλοποίησης από το ψυχιατρείο στην οικογένεια, αλλά κοινωνικής παρέμβασης με σκοπό την βελτίωση της υγείας ή και τη θεραπεία αφενός και την κοινωνική ένταξη αφετέρου, του ασθενούς.
Αποασυλοποίηση σημαίνει ότι από την ιατρικο-κατασταλτική παρέμβαση του κράτους, περνούμε στην αναδιανεμητική (λόγω δέσμευσης πόρων) και προνοιακή παρέμβαση του κράτους, με την οργανωμένη κοινωνία να διευρύνεται. Ότι υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, ιατρικό προσωπικό, σύμβουλοι εργασίας, οι οποίοι δουλεύουν πάνω στην κάθε μία περίπτωση. Ότι το κράτος επενδύει στην ένταξη και ότι τη χρηματοδοτεί. Ότι μαθαίνει στην κοινωνία συνολικώς, τι σημαίνει αποασυλοποίηση.
Πρόκειται για ηθικο-πολιτική προσέγγιση η οποία επιπλέον συμφέρει το κράτος, δεδομένου ότι καθιστά ενεργό, δημιουργικό και παραγωγικό ένα άτομο, από παθητικό.
Αντί όλων αυτών, εδώ και χρόνια, ιδίως δε μετά τα μνημόνια, αποασυλοποίηση σημαίνει φάρμακα, τα οποία κανείς λαμβάνει ή όχι, κατά το δοκούν. Σημαίνει μεταβίβαση της προνοιακής παρέμβασης στην οικογένεια, με αποτέλεσμα προφανώς ελάχιστα ή και τίποτα από τα παραπάνω να μην υλοποιείται.
Αυτή είναι η πεμπτουσία της νεοφιλελεύθερης ερήμου. Το κράτος καταστέλλει, αναδιανέμει πλούτο προς τα πάνω και με αντάλλαγμα επιδοτεί τη φτώχεια και την αρρώστια, όποτε και όσο περισσεύει. Μπορείς, αν τα καταφέρεις, να πλουτίσεις, αλλά οι πιθανότητες είναι ότι θα συντριβείς, λόγω της νόσου, της όποιας αδυναμίας, κάποιου λάθους, της ανισότητας, της ατυχίας ή για όποιον άλλο λόγο. Υπάρχει βεβαίως η κοινωνία του θεάματος για να σε «ταΐζει» με ιστορίες επιτυχίας και τρόμου, προκειμένου να σου γλυκαίνει την καταστροφή.
Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο στις ΗΠΑ, όσο πλέον και στα καθ’ ημάς, στα θυμωμένα κοινωνικά τραγούδια η οικογένεια, οι φίλοι (δηλαδή η διευρυμένη οικογένεια) και οι «άνθρωποί μας» (αυτό που παλιότερα ήταν η γειτονιά ή ακόμα παλαιότερα η διευρυμένη πατριά) αποτελούν το μόνο υποστηρικτικό πλαίσιο. Το κόμμα, το έθνος, το κράτος, η οργανωμένη κοινωνία έχουν εξαφανιστεί από καιρό από τον ορίζοντα. Η νεωτερικότητα και ό,τι θετικό έφερε, καταργούνται.
Το έχουμε γράψει και παλαιότερα: η κυρίαρχη υποκειμενιστική ματιά, το θεωρητικώς πανίσχυρο άτομο, είναι ο ανυπεράσπιστος, συντριβόμενος άνθρωπος της πραγματικής ζωής. Όποτε μιλούμε για αποασυλοποίηση, για πρόσβαση σε υγεία και παιδεία, σταδιακώς για κοινωνική ασφάλιση, για ασφάλεια, για αστικό και φυσικό περιβάλλον, μιλούμε για εκείνους που αντέχουν να πληρώσουν και για τους πολλούς που συνωστίζονται σε μια γιγαντωνόμενη χαβούζα. Στα χέρια του νεοφιλελεύθερου κράτους υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πεθάνεις και ελάχιστοι για να ζήσεις.
πηγή: kosmodromio.gr
