Θρήνος και προβληματισμός για την αυτοχειρία εκπαιδευτικού
Θρήνος και προβληματισμός για την αυτοχειρία εκπαιδευτικού
Nα πάψει ο κανιβαλισμός ανθρώπινων στιγμών, ανθρώπινων ζωών
Θλίψη, πόνος και θυμός. Είναι τα αισθήματα που κατέκλυσαν όλους μας, όσοι γνωρίζαμε την Αναστασία Τζανάκη, εκπαιδευτικό που ζούσε και εργαζόταν στο Καστέλι Χανίων. Την Αναστασία που έβαλε τέλος στη ζωή της πριν λίγες μέρες. Ο λόγος: Η ανθρώπινη αδυναμία διαχείρισης της διαπόμπευσής της από κάποια μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους χρήστες τους. Μια διαπόμπευση που έχει οδηγήσει στον ψυχολογικό και σωματικό θάνατο κι άλλους συνανθρώπους μας, κυρίως νέους.
Με αφορμή ένα ατυχές οικογενειακό περιστατικό (τέτοιο που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε από μας) κάποιοι άσκεφτοι χρήστες της διαδικτυακής κοινωνίας «ανέβασαν» το θέμα της παραποιημένο στα διαδικτυακά περίπτερα, χαρακτηρίζοντας, κρίνοντας, δικάζοντας. Χρήστες οι οποίοι αποδέχτηκαν άκριτα, αναπαρήγαγαν ό,τι διάβασαν και καταδίκασαν.
Το αποτέλεσμα: η τραγική κατάληξη της Αναστασίας. Ενός ανθρώπου ευαίσθητου, έντιμου, ηθικού. Μιας αξιοπρεπούς δασκάλας που νοιαζόταν και εργαζόταν για τους μαθητές της. Μιας δασκάλας που έχαιρε αγάπης τόσο από τα παιδιά όσο και απ’ τους γονείς τους, εκτίμησης και σεβασμού απ’ τους συναδέλφους της. Μιας εκπαιδευτικού που αγωνιζόταν για τη δημόσια εκπαίδευση.
Θλίψη και πόνος για τον χαμό της. Θυμός και απαίτηση προς όλους μας: να πάψει ο κανιβαλισμός ανθρώπινων στιγμών, ανθρώπινων ζωών. Γιατί χθες ήταν ο έφηβος, θύμα διαδικτυακού μπούλινγκ, σήμερα ήταν η Τασία μας και αύριο θα είναι κάποιος από μας, κάποιο απ’ τα παιδιά μας.
Με εκτίμηση
Για την ομάδα εκπαιδευτικών, τμήματος Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Κρήτης
