Επιστήμη, επιστήμονες και «κυρίαρχο αφήγημα»
Με αφορμή την πανδημία, βλέπουμε από τα μεγάλα ΜΜΕ να υπερπροβάλλονται «ειδικοί επιστήμονες» με κύριο χαρακτηριστικό τους συχνά να υπηρετούν (με το βάρος των γνώσεων τους) το κυβερνητικό αφήγημα αντιμετώπισής της μέσω του περίφημης «ατομικής ευθύνης» ή του ότι όσα κάνει η κυβέρνηση είναι «μονόδρομος».
Να μην ξεχνούμε ότι στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κοινωνίας, κάθε επιστήμονας υφίσταται την πολύμορφη πίεση και το βάρος του κρατικού μηχανισμού, άλλων φορέων π.χ της εκκλησίας, (όπως επίσης και για το πώς διαμορφώνεται η κοινωνική συνείδηση-αυτό αφορά και τους επιστήμονες στο πώς σκέπτονται και ενεργούν, εκτός των εργαστηρίων τους) οι οποίες τείνουν να εμποδίσουν την ελεύθερη έρευνα υπό το πρόσχημα ότι τα συμπεράσματα της επιστήμης μπορεί να μην ταυτίζονται με την επίσημη άποψη…
Ο Μαρξ απέρριπτε αποφασιστικά τέτοιες απόπειρες. Σύμφωνα με τα λόγια του, δεν υπάρχει «επίσημος νους» ο οποίος δε διδάσκεται από την επιστήμη, αλλά, αντίθετα, τη διδάσκει, και που είναι σε θέση να καθορίσει, σαν κάποιου είδους επιστημονική πρόνοια, το μέγεθος που θα πρέπει να έχει η τρίχα της γενειάδας του επιστήμονα ώστε να αποτελεί ο τελευταίος ενσάρκωση της παγκόσμιας σοφίας».
Απορρίπτοντας αποφασιστικά οποιαδήποτε προσπάθεια να υποταχθεί σε διακανονισμούς η επιστημονική έρευνα, να τεθούν όρια σ’ αυτήν, να προκαθορισθούν τα αποτελέσματα της, ο Μαρξ χλεύαζε αυτούς που μετέτρεπαν την γνώση σε «απολογητικό σχολιασμό», σε γραφειοκρατικούς κανόνες, σε στενοκέφαλες απόψεις της ηγετικής κλίκας: «Τον άνθρωπο όμως που τείνει να προσαρμόζει την επιστήμη σε μια άποψη η οποία προέρχεται όχι από την ίδια την επιστήμη (όσο και αν η τελευταία κάνει και λάθη), αλλά απ’ έξω, σε μια άποψη που επιβάλλεται από ξένα για την επιστήμη, εξωτερικά συμφέροντα – αυτόν τον άνθρωπο τον ονομάζω «τιποτένιο».
πηγή: Η Άλλη Άποψη
