Ο καθηγητής Δρ. Νόρμαν Φίνκελσταϊν (Αμερικανοεβραίος πανεπιστημιακός) σε ερώτηση που του τέθηκε από το δημοσιογράφο Πιρς Μόργκαν:

• Π. Μόργκαν: Είστε ο γιος δυο ανθρώπων που επέζησαν του Ολοκαυτώματος, καθώς βρέθηκαν και οι δύο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, είστε Εβραίος και γνωρίζετε πόσο τρομερό αποδείχθηκε το γεγονός αυτό για τους Εβραίους ανά τον κόσμο, ενώ πολλοί από εκείνους τη θεωρούν (την επίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης της 7ης Οκτωβρίου) ως τη μεγαλύτερη επίθεση κατά του εβραϊσμού μετά το ίδιο το Ολοκαύτωμα. Ό,τι έζησαν δηλαδή οι γονείς σας κατά τους διωγμούς, έρχεται ξανά στο προσκήνιο με τις βαρβαρότητες της 7ης Οκτωβρίου. Τι νιώθετε για τους γονείς σας και πώς πιστεύετε ότι θα ένιωθαν εκείνοι, που ενώ την ίδια τη στιγμή που συμβαίναν όλα αυτά, εσείς κάνατε λόγο για «ηρωική αντίσταση», για το «ότι τα άστρα κοιτούν κάτω και φωνάζουν δόξα, δόξα στις ψυχές της Γάζας καθώς προελαύνουν εμπρός»; Πώς θα ένιωθαν αλήθεια δύο επιζήσαντες των διωγμών του Β’ ΠΠ;
  
  – Δρ. Φίνκελσταϊν: Πρώτα απ’ όλα σε οτιδήποτε και αν γράφω, έχω τους γονείς μου να κοιτούν την οθόνη μου πίσω από τους ώμους μου, κατά μια μεταφορική έννοια. Είμαι πολύ προσεκτικός κάθε στιγμή της ύπαρξής μου, κάθε στιγμή τέτοια ταξιδεύει πίσω στη μαρτυρία της οικογενείας μου. Έτσι λοιπόν, δε μου κάνετε κάποια ερώτηση η οποία δε μου έχει ξαναγίνει στο παρελθόν, το ακριβώς αντίθετο, ειδικά τώρα, 30 χρόνια μετά το χαμό τους, χρειάζομαι την ηθική τους επιβεβαίωση, η οποία πηγάζει από το μαρτύριο των γονιών μου και από την εξολόθρευση των δικών τους οικογενειών. Πώς θα ένιωθαν λοιπόν; Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως οι γονείς μου θα χαιρόντουσαν ιδιαίτερα στο άκουσμα της είδησης πως κρατούμενοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης σπάνε τις πύλες του και ορμάνε προς τα έξω. Θα τους χαροποιούσε πολύ το γεγονός αυτό. Καθώς τα νέα γινόντουσαν πιο ξεκάθαρα με την πάροδο των ημερών, και αυτό αποτελεί καθαρά μια εικασία, θεωρώ πως οι γονείς μου θα έτρεχαν με όλη τους την καρδία μαζί με εκείνους των οποίων τα σπίτια και οι ζωές έχουν καταστραφεί. 
  Εδώ θα έχετε όλο το δικαίωμα να ρωτήσετε τι θα ‘λέγαν οι γονείς μου για τις ζωές των αθώων που χάθηκαν. Θα προσπαθήσω να σας δώσω μια όσο πιο τεκμηριωμένη απάντηση, όσο γίνεται, όσο καλύτερα μπορώ δηλαδή. Κάποια στιγμή ρώτησα τη μητέρα μου ποια ήταν η αντίδρασή της, όταν ήταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και άκουσε πως οι Σύμμαχοι βομβαρδίζουν γερμανικές πόλεις σκοτώνοντας και αμάχους. Και η απάντησή της ήταν πως, αν είναι να πεθάνουμε, τουλάχιστον να πάρουμε κάποιους από αυτούς μαζί μας. Αυτή προφανώς και δεν είναι και η πιο ηθική δήλωση από πλευράς της, συμφωνώ. Και εύχομαι να ήταν οι γονείς μου πιο ευαίσθητοι όσον αφορά τις απώλειες των αθώων Γερμανών πολιτών, έτσι θα είχα και εγώ διαφορετική άποψη, αλλά μπορώ να σου πω, Πιρς, πως, μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής των γονιών μου, ήταν αδιανόητο (για αυτούς) να εκφράσουν έστω και μια καλή κουβέντα για τους Γερμανούς. Οπότε και εγώ δέχθηκα ότι, δεδομένων των συνθηκών της ζωής τους, έχουν κάθε δικαίωμα να μισούν με όλο τους το είναι τους ανθρώπους που τους κατέστρεψαν τη ζωή. Έτσι λοιπόν και ο λαός της Γάζας έχει το δικαίωμα να μισεί τους ανθρώπους που του κατέστρεψαν τη δική του ζωή.