Η μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών το 1988, δυόμιση σχεδόν μήνες, ανέτρεψε διαδοχικά τρεις υπουργούς, αμφισβήτησε στην πράξη τις ανταγωνιστικές, εξοντωτικές πανελλήνιες εξετάσεις, μας κράτησε σχεδόν όλο το καλοκαίρι στο χώρο του σχολείου, έφτιαξε απεργιακά ταμεία για να στηριχτούν οι πιο πολύτεκνοι απεργοί και συλλογικές κουζίνες για να μπορούμε όλοι να τα βγάλουμε πέρα, και το Σεπτέμβρη που ξεκίνησε η σχολική χρονιά, έφερε ως κατευναστικό αντίδωρο κάποιες σημαντικές αλλαγές στο περιεχόμενο του σχολείου.
Η πιο σημαντική, νομίζω, η ίδρυση των μουσικών σχολείων. Με τον ιδρυτικό νόμο 3345/2-9-1988, στόχος των σχολείων ήταν “Η αισθητική καλλιέργεια και η προετοιμασία των νέων, με επαγγελματική κατεύθυνση τη μουσική, χωρίς να υστερούν σε γενική παιδεία».
Στα προαύλια των σχολείων άρχισαν λοιπόν να μπαίνουν μαζί με τα παιδιά, βιόλες, βιολοντσέλα, φλάουτα και κιθάρες. Από τα σχολεία αυτά αποφοίτησαν χαρούμενοι νέοι άνθρωποι και κοινωνικά ευαίσθητοι πολίτες. Πάνω στο πεντάγραμμο έγραφαν και διάβαζαν μελωδίες αλλά και μια κοινωνιολογία που μιλούσε για την αξία της σύμπραξης, της αλληλεγγύης και την ομορφιά της ζωής.
Γράφει η Olympia Georga :
«Πριν κάποια χρόνια είχα δουλέψει στο δημόσιο μουσικό γυμνάσιο/λύκειο Ιλίου. Θυμάμαι εκεί παιδιά ευτυχισμένα, να περπατούν στους διαδρόμους και να σιγοτραγουδούν “της αγάπης αίματα”, να κάθονται στα διαλείμματα και να παίζουν με τις κιθάρες τους σε πηγαδάκια, να συνθέτουν πρωτότυπα τραγούδια για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, να διοργανώνουν μόνα τους εκδήλωση την ημέρα της δολοφονίας του και μετά να τα βλέπω στη στάση του λεωφορείου να περιμένουν για να κατέβουν στην πορεία, να παίρνουν πρωτοβουλία για την οργάνωση απογευματινής αντιφασιστικής εκδήλωσης, τις μαύρες μέρες που η ΧΑ αλώνιζε»
Η γλυκόπικρη κωμωδία του Γρηγόρη Καραντινάκη, η Χορωδία του Χαρίτωνα, ήταν μια ωδή στην αθωότητα, τη μουσική και την ευαισθησία και την εξεγερτική τους δύναμη, στη σκοτεινή ελληνική επαρχία του ’60. Μία ωδή στις χαρές και στους χυμούς της ζωής.
Στα Παιδιά της Χορωδίας, ο δάσκαλος Κλεμέν Ματιέ φωτίζει το σχολείο και καταφέρνει μέσα από τη μουσική σύμπραξη να βγάλει μέσα από τα «δύσκολα αγόρια», όλη την καταπιεσμένη ευαισθησία και την ομορφιά του κόσμου.
Αυτή την ομορφιά χτυπούν κατάστηθα.
Ξέρουν όλοι αυτοί οι ανέραστοι, άχυμοι και κατευθυνόμενοι γόνοι της εξουσίας πως εκεί που συνωστίζονται οι χυμοί της ζωής, εκεί που παράγονται οι μελωδίες, καραδοκεί η αμφισβήτηση και η ανατροπή.
Να σωθεί, να σωθεί από τη νεοφιλελέδικη λαίλαπα το ρόδο μου, ρόδο αμάραντο!

Νίνα Γεωργιάδου