Απολογισμός της κατάληψης του Δασαρχείου και των αγροτικών κινητοποιήσεων.

Ποιος λέει  ότι τα μνημόνια δεν μπορούν να ανατραπούν;   

Με τον επίμονο και ανυποχώρητο αγώνα μας αναγκάσαμε την κυβέρνηση να δεσμευθεί προφορικά για αναγνώριση των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων μας στην πατροπαράδοτη γη με νομοθετική ρύθμιση.

·         Ο αγώνας μας έφερε ένα πρώτό αποτέλεσμά, όμως απαιτείται ενότητα και συνέχεια της πάλης μας μέχρι την πλήρη δικαίωση μας.

Μετά από ενάμισυ μήνα πάλης που είχε πολλές δυσκολίες στην ανάπτυξή της, αλλά πέτυχε τη μεγαλύτερη δυνατή μαζικότητα, αποφασιστικότητα και  ενότητα  των αγροτών  στη νεότερη ιστορία του Ρεθύμνου, η κυβέρνηση της ΝΔ  διαπίστωσε ότι το ξερίζωμα της αγροτιάς από την πατροπαράδοτη γη και το ξεκλήρισμά της δεν είναι μόνο  δύσκολη υπόθεση, αλλά μάλλον ακατόρθωτη. Γιατί οι ξωμάχοι, οι βιοπαλαιστές, αυτοί που «αλωνίζουν» μερόνυχτα τα βουνά, για να βγάλουν  το οικολογικό γάλα  και όλα τα παράγωγά του που δεν βρίσκουν  ποτέ την τιμή που τους αξίζει, αυτοί που παράγουν τα αγνά γεωργικά προϊόντα και κρατούν, με τα νύχια και τα δόντια τους,  σε ένα υψηλό επίπεδο ακόμη τα διατροφικά αγαθά, αυτοί που έχουν απέναντί τους τις πολυεθνικές των μεταλλαγμένων διατροφικών προϊόντων και όλο το σύστημα της ολιγαρχίας, δεν παραδίδονται στους κυρίαρχους και, κυρίως, δεν παραδίδουν τη γη που κληρονόμησαν, τα φαράγγια, τους αγριότοπους, τα ορεινά χωράφια κλπ στους «νέους κατακτητές» των πολυεθνικών της ενέργειας και του  τουρισμού.

Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρόνια οι βιοπαλαιστές, κτηνοτρόφοι και γεωργοί, η μικρομεσαία αγροτιά έδειξε τη δυναμική και την αποφασιστικότητά της απέναντι σε μια μαύρη αντιδραστική πολιτική που θέλησε να εφαρμόσει η κυβέρνηση της ΝΔ, με εσπευσμένες μάλιστα διαδικασίες, αρπάζοντας από τους μικροϊδιοκτήτες αγρότες το βιός τους,  τον πατροπαράδοτο κλήρο με την έκδοση των δασικών χαρτών. Ουσιαστικά, η κυβέρνηση της ΝΔ, μαθημένη να χρησιμοποιεί την πολιτική του βούρδουλα, εφάρμοσε και στην περίπτωση των δασικών χαρτών το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», εντάσσοντας στους δασικούς χάρτες  την πλειονότητα των χορτολιβαδικών εκτάσεων και  των χωραφιών μας, μετατρέποντάς μας από τη μια μέρα στην άλλη σε ακτήμονες και επιδιώκοντας να μας καταστήσει  επαίτες και υποτακτικούς που θα προσκυνούν τον «αφέντη» βουλευτή, ο οποίος   θα περιφέρεται στα χωριά, για να… ζυγίζει την εκλογική του πελατεία.

Η ιστορία  όμως έδειξε εδώ  το άλλο της πρόσωπο, το πραγματικό: η αγροτιά δε σκύβει το κεφάλι. Ξέρει να οργανώνεται, να δίδει το χέρι της ενωτικής πάλης και από κοινού να διεκδικεί το δίκιο της. Έτσι, μέσα στην καταθλιπτική πραγματικότητα της πανδημίας και της εγκατάλειψης του δημοσίου συστήματος υγείας, σε συνθήκες που η κυβέρνηση με «στρατηγό» το Χρυσοχοΐδη μετατρέπει σε κυρίαρχο δόγμα της «την καταστολή» και τη σιωπή του  νεκροταφείου, η φωνή  της ενωμένης αγροτιάς στο Ρέθυμνο έδωσε την άλλη ,την αισιόδοξη πλευρά της πραγματικότητας και προδιέγραψε  ένα πιο φωτεινό μέλλον ,που απαιτεί όμως διαρκή  επαγρύπνηση και αγώνα. Η αγροτιά δεν πιάστηκε στον ύπνο, ούτε παρασύρθηκε από την παραληρηματική κυβερνητική  προπαγάνδα  της τρομολαγνείας και του φόβου. Μαθημένη όπως είναι στα δύσκολα, σήκωσε το κεφάλι της και δεν πτοήθηκε, όταν άκουγε τους επίσημους να της δηλώνουν. με περισσή έπαρση , πως « οι δασικοί  χάρτες είναι θέμα των μνημονίων και δεν αλλάζουν» ή πως  «έτσι είναι ο νόμος και θα τον δεχτείτε». Είδε τους κυρίαρχους από το ύψος που της ταιριάζει και διαπίστωσε με τα «δικά της μάτια και αυτιά» τη βαρβαρότητα της πολιτικής τους. Μιας πολιτικής  που  θέλει  τους ξωμάχους ξένους στον τόπο τους και αποψιλωμένους από κάθε δικαίωμα πάνω στην ίδια τη γη τους.

Ετσι, όρθωσε το ανάστημα της και δεν υποχώρησε. Οργανώθηκε, πάλεψε για ενάμισυ μήνα ανυποχώρητα,  έκανε κατάληψη στο Δασαρχείο και υπερασπίστηκε  την κατάληψη με τη μαζική  συμμετοχή της όλες τις μέρες. Οργάνωσε συλλαλητήρια, έκανε δηλώσεις ενωτικής πάλης, έγραψε τη δική της σελίδα στην ιστορία του Ρεθύμνου, αλλά και συνολικότερα της Κρήτης και του πανελλαδικού αγροτικού κινήματος. Αύτη ακριβώς τη στιγμή του αγώνα της, η φτωχομεσαία αγροτιά διαπίστωσε και τον υποκριτικό χαρακτήρα των βουλευτικών υποσχέσεων, που  μοναδικό στόχο είχαν την παραπλάνηση και τον εγκλωβισμό των αγροτών  σε ένα υπνωτικό «θα». Ξεπέρασαν όμως , με την ενότητα και τη  συλλογικότητά τους, και αυτόν το σκόπελο. Έμειναν στο μετερίζι του αγώνα, στήριξαν την κατάληψη και έδωσαν το μήνυμα στην κυβέρνηση και στους τοπικούς κυβερνητικούς βουλευτές  πως αντιλαμβάνονται σε βάθος το χάος που τους χωρίζει από όλα τα κόμματα αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής. Της πολιτικής  που απαιτεί συρρίκνωση της αγροτιάς στο 3,5%, εγκατάλειψη της αγροτικής γης, φτώχεια και εξαθλίωση, αλλά και σύγχρονη κακοποίηση του περιβάλλοντος με τις ανεμογεννήτριες των πολυεθνικών .Αυτή  ακριβώς η συνείδηση -που είναι συνείδηση των συμφερόντων της τάξης της- ατσάλωσε τη φτωχή αγροτιά και ανάγκασε την κυβέρνηση της ΝΔ να στείλει ως εκπρόσωπό της τον υπουργό της ενέργειας, για να δηλώσει ότι «ΔΕΣΜΕΥΕΤΑΙ» να κάνει νομοθετική ρύθμιση και μέσω αυτής να κατοχυρώνει το ιδιοκτησιακό μας καθεστώς στη γη μας.

Πρόκειται για μια αναδίπλωση της κυβέρνησης της ΝΔ που, μπροστά στο μαζικό και ανυποχώρητο αγώνα των αγροτών, αναγκάστηκε  να μετατρέψει την αρχική άκαμπτη στάση της σε ευέλικτη συμπεριφορά συζήτησης με τους βουλευτές και τους τοπικούς παράγοντες και στη συνέχεια σε προφορική  δέσμευση.

Η προφορική αυτή δέσμευση για νομοθετική ρύθμιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, όπως το διεκδικούσαμε από την αρχή, από «αδύνατη» έγινε «δυνατή», όταν ο αγώνας μας απέδειξε ότι είναι αδιάσπαστος, συνεχής και ανυποχώρητος. Όταν δείξαμε τη δυναμική μας με την πάλης μας. Αυτό είναι το ουσιαστικότερο μήνυμα που οφείλουμε να βγάλουμε από αυτόν τον αγώνα. Ωστόσο, δεν πρέπει να επαναπαυτούμε .Πρώτον γιατί η δέσμευση είναι προφορική, επομένως  ΔΕΝ υπάρχει  ακόμη κάτι χειροπιαστό  και δεύτερον γιατί οι «δασικοί χάρτες» είναι ένα μόνο δείγμα αυτής της βάρβαρης πολιτικής που επιβάλλει η ΚΑΠ, η «Πράσινη Οικονομία» και όλες οι συμφωνίες της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, συμφωνίες που  εφαρμόζει όχι μόνο η ΝΔ, αλλά όλα τα κόμματα του Ευρωμονόδρομου.

Στην ίδια βάση, οφείλουμε να εξαγάγουμε το συμπέρασμα ότι τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ που είναι η ταφόπλακα των δικαιωμάτων μας, η θηλιά στο λαιμό μας από τους ντόπιους κυρίαρχους και τους ξένους δυνάστες,  μπορούν να ανατραπούν μόνο μέσα από την ενωτική και ανυποχώρητη πάλη του οργανωμένου και διεκδικητικού λαού.

Και  κάτι ακόμα για τους αγρότες και γενικά για τους πολίτες που δεν συμμετείχαν στον αγώνα. Το Ρέθυμνο έχει 85 000 κατοίκους. Δεν περιμέναμε τη συμμετοχή όλων, μιας και υπάρχει πάντα η σύγκρουση συμφερόντων στην κοινωνία .Προσδοκούσαμε όμως τη συμμετοχή των πολλών που αντικειμενικά θίγονται και οι οποίοι έμειναν απαθείς και επέλεξαν τη θέση του παρατηρητή ,Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για μια λαθεμένη και κοινωνικά καταστροφική στάση που ακυρώνει και αυτό ακόμη το αίσθημα της ντροπής που νιώθουμε, όταν αφήνουμε τους άλλους να παλεύουν για τα δικά μας συμφέροντα. Είναι στάση αντισυλλογική, αντισυναγωνιστική και, εν τέλει, αντιδημοκρατική.

Έχουν αντιληφθεί άραγε όλοι αυτοί οι πολλοί «παρατηρητές» των αγροτικών κινητοποιήσεων ότι, αν ισχύσουν οι δασικοί χάρτες, όπως έχουν ήδη αναρτηθεί,  το χωράφι τους περνά σε ξένα χέρια; Όλοι εμείς που δώσαμε και δίδουμε αυτόν τον  αγώνα είμαστε σίγουροι πως δεν έχουν αντιληφθεί ακριβώς ποια κατάσταση διαμορφώνεται με τα νέα αντιδραστικά  μέτρα. Τους τονίζουμε λοιπόν ότι  το χωράφι που καλλιεργούσε  ο παππούς τους  και  ο πατέρας τους  μπορεί να το πάρει κάποιος  άλλος, που θα τους είναι μάλιστα εντελώς άγνωστος. Γιατί   «νέος ιδιοκτήτης»(!) θα είναι μια..     πολυπρόσωπη εταιρία, που από την έδρα της στο εσωτερικό ή το εξωτερικό θα δίδει εντολές στους εργάτες να δουλεύουν στα χωράφια τους. Και  οι εντολές αυτές θα δίδονται με τη συνοδεία αστυνομικών(!) οι οποίοι  θα επιβάλλουν στην πράξη το «νόμο της υποχρεωτικής αποξένωσης του ιδιοκτήτη από το χωράφι του». Τότε όμως θα είναι πολύ ΑΡΓΑ. Τη δραματική αυτή κατάσταση επιβεβαιώνει η  ληστρική δράση της γαλλικής εταιρίας «Χρυσός» στη Χαλκιδική, εταιρία  που με τον «επίσημο και νόμιμο βούρδουλα» διώχνει τους ντόπιους από την περιουσία τους, δημιουργώντας συνθήκες τοπικού εμφυλίου στην περιοχή.

Επειδή λοιπόν η ιστορία  διδάσκει και τα μαθήματα είναι πολλά, καλούμε τους πολλούς και πληττόμενους μικροϊδιοκτήτες της αγροτικής γης να επανεξετάσουν τη στάση τους, να ακούσουν τη φωνή των αγωνιζόμενων αγροτών και να «κλείσουν τα αυτιά τους στις πολύχρωμες σειρήνες της υποταγής, γνωρίζοντας καλά πως: σκλάβος είναι εκείνος που περιμένει ότι κάποιος άλλος θα έλθει να τον ελευθερώσει.

Ηλιάκης Μανόλης, μέλος της Γ.Σ των αγωνιζόμενων αγροτών του Ρεθύμνου      

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το

Παρόμοια αρθρογραφία