Το παιδί κοιμήθηκε στις ρίζες των άστρων

Στην αχνή μουσική και την ήρεμη πέτρα

Σε δροσερό ποταμό

Στα χέρια της μητέρας

Μα ήρθε το πρωί κι η μητέρα του μίλησε

Για τις φωτιές που καίνε τον καταυλισμό

Για τις ανάσες που ξοδεύτηκαν

Για τα κομμένα χέρια

Για ανθρώπους σκυφτούς

Που αγαπούνε τον πόλεμο

Που αγαπούνε τους λακέδες του πολέμου

Που σιωπούνε μπροστά απ’ τον διωγμό

Και το παιδί σηκώθηκε

Σκέπασε τα μάτια με πανί

Έβγαλε απ’ τη τσέπη του ψαλίδι

Κι έκοψε το σκηνικό

Μόρια, 10 Σεπτεμβρίου 2020

Νίκος Γαλάνης