Και έτσι το σχολείο μετατρέπεται σε «κάτι σαν σχολείο» κι εμείς συνηθίζουμε να είμαστε «κάτι σαν καθηγητές»
Χτες και σήμερα η πανδημία, αύριο η κακοκαιρία «γενικώς», μεθαύριο δεν θα υπάρχουν χρήματα για τα εκχιονιστικά του Δήμου «ειδικώς», παραμεθαύριο «τελείωσαν τα λεφτά της σχολικής επιτροπής για το πετρέλαιο», μετά η επόμενη μετάλλαξη, εννοείται το «μα σχολείο στην Ηρακλειά με τόσους λίγους μαθητές!» κ.ο.κ.
Ίσως ακούσουμε και κανένα «να μην κρυώσουν τα παιδάκια», «να μη γλιστρήσουν στο προαύλιο» και άλλα τέτοια επικίνδυνα και τρομακτικά που καλό είναι να αποφεύγονται. Καλύτερα δηλαδή ξάπλα στον καναπέ με κουβερτούλα και κινητό στο χέρι, για να είμαστε και σίγουροι, για να μην χάνονται πολύτιμες σχολικές ώρες.
Κι έτσι «προσαρμόζεται η ζωή μας όταν έχουμε ακραίες συνθήκες», όπως δήλωσε η Κεραμέως, τονίζοντας ξανά τους «έκτακτους αντικειμενικούς λόγους» που δεν επιτρέπουν τη δια ζώσης διδασκαλία.
Όπως το καλοκαίρι εκκενώθηκαν ολόκληρες περιοχές αντί να δοθεί μάχη με τη φωτιά, όπως συνηθίσαμε να ακούμε για την «πίεση στο σύστημα υγείας» την ώρα που κλείνουν νοσοκομεία, όπως ανακαλύφθηκε το Webex, το φάρμακο για πάσα νόσο.
Και έτσι το σχολείο μετατρέπεται γοργά σε «κάτι σαν σχολείο» κι εμείς συνηθίζουμε να είμαστε «κάτι σαν καθηγητές», κάνοντας «κάτι σαν μάθημα».
Κι αντί να μιλήσουμε ειλικρινά για όλο αυτό, τη σκαπουλάρουμε –από συνήθεια, αδυναμία, ωχαδερφισμό, δημοσιοϋπαλληλίκι, συνδικαλισμό της πλάκας κ.ά- με χαζομάρες του τύπου «με 200€ επιδότηση μόνο μπακατέλα αγοράζεις», αποδεχόμενοι τελικά ότι «η τηλεκπαίδευση είναι εκπαίδευση» και καλό είναι να προετοιμαστούμε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο γι’ αυτήν.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι οι δυο μέρες με κλειστά σχολεία, το πρόβλημα είναι ότι θέλουμε πάση θυσία να καρφώσουμε τα παιδιά στις οθόνες.
Αύριο μόνο χιονοπόλεμος, χωρίς αυταπάτες.
Τάσος Βαρούνης, εκπαιδευτικός στο Φιλώτι Νάξου
