Η πανδημία γίνεται η μεγαλύτερη ευκαιρία για την κατασκευή ενός νέου μέλλοντος εργασιακού μεσαίωνα
Όλη την προηγούμενη περίοδο με το πρόσχημα της πανδημίας η κυβέρνηση προώθησε νομοθετικά νέα ακραία αντεργατικά μέτρα με κύριο χαρακτηριστικό τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την κατάργηση του 8ωρου, τις απλήρωτες υπερωρίες και την αντικατάστασή τους με ρεπό, τις τρίμηνες συμβάσεις με εργαζόμενους όμηρους της ανεργίας, της επισφάλειας και της υποαπασχόλησης.
Την ίδια ώρα χτυπά βάναυσα όσα εργασιακά δικαιώματα κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες και θυσίες φροντίζοντας παράλληλα με νέα αντισυνδικαλιστικά και αντιδημοκρατικά μέτρα να ποινικοποιήσει τη συνδικαλιστική δράση, να βάλει στο γύψο το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση, να ελέγξει και να χειραγωγήσει τα συνδικάτα, να αδρανοποιήσει τα όπλα του εργατικού και λαϊκού κινήματος να αντιδρά και να αντιστέκεται.
Μετά από έντεκα χρόνια, όπου μια σφοδρή αντιλαϊκή πολιτική σάρωσε τις οικονομικές, κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του λαού μας, τώρα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο οδυνηρών επιπτώσεων που αγγίζει και πλήττει κάθε πτυχή της ζωής. Με άλλοθι, πρόσχημα και όχημα την πανδημία, η κυρίαρχη τάξη, για να προστατεύσει και διασφαλίσει τον πλούτο και τα συμφέροντά της, απεργάζεται νέα δεινά και νέα δεσμά κατά του λαού.
Ο σχεδιασμός τους είναι φανερός δια γυμνού οφθαλμού: Το αριστερό κίνημα πρέπει να απομονωθεί και ο λαός πρέπει να ακινητοποιηθεί. Ο τελευταίος δεν πρέπει να μιλάει, να απεργεί, να έχει άποψη και γνώμη, να απαιτεί. Γυμνωμένος από δικαιώματα απ’ τη μέση κι απάνω, πασαλείβεται με την καυτή πίσσα της ανάγκης για υγεία κι ένα ξεροκόμματο ψωμιού.
Ο κορονοϊός, ως πανδημία, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η μεγάλη ευκαιρία του εικοστού πρώτου αιώνα για τους καπιταλιστές. Η εκφοβιστική και λογικοφανής ευκαιρία στην εποχή της εξελιγμένης τεχνολογίας, που έψαχνε το κεφάλαιο για να γυρίσει την εργασία, με πρόσχημα την προσωρινή προσαρμογή στις συνθήκες, πίσω στο 18ο – 19ο αιώνα, και εμφανίστηκε, και αδράχτηκε κυριολεκτικά από τα μαλλιά.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα που χάνεται πίσω από τον δηλητηριώδη καθημερινό αριθμητικό βομβαρδισμό των εργατικών μαζών για κρούσματα, θανάτους, εμβόλια, πρόστιμα, απαγορευτικά, ατομικές ευθύνες κ.λπ.
